Oma's die uit theekopjes alcohol drinken

Verslavingsgevoelig

Wanneer ben je verslavingsgevoelig en welke factoren beïnvloeden dat?

Ik weet dat mijn oma vroeger haar alcohol dronk uit een theekopje. Zo merkte niemand wat, dacht ze. Ook als tiener zag ik dat er genoeg rode wijn naar binnen ging bij oma.

Mijn vader dronk graag zijn biertje en heeft daardoor ook wel eens naast zijn fiets gelegen en vond zich zelf altijd erg grappig. Ik vond het vooral iets minder leuk. Mijn ooms dronken ook erg graag hun biertje en mijn nicht zag ik toch ook wel eens met iets te vaak van het een of ander op. Ik kan dan toch wel de conclusie trekken dat het behoorlijk in mijn genen zit.

Als ik even Google kom ik dit tegen: 

Of je verslavingsgevoelig bent is afhankelijk van een bepaald stofje in je hersenen. Of je wel of niet verslavingsgevoelig bent is dus deels genetisch bepaald. De kans dat jij verslavingsgevoelig bent als je vader of moeder dit is, is dus groot. Of je daadwerkelijk een verslaving ontwikkelt is afhankelijk van opvoeding en omgevingsfactoren waar je wel of niet door wordt getriggerd. 

Daarnaast was mijn jeugd niet altijd een pretje. En woonde ik op mijn 9de niet meer thuis. Thuis ging het niet meer. Mijn vader begon uit wanhoop zijn handen te gebruiken. En mijn moeder en ik waren als vuur en water.

Op mijn 17de woonde ik na een hoop ellende op mezelf. Een schattig zusterflatje 12m2 incl. douche. Een baan als leerling verzorgende in de ouderenzorg en de wereld lag voor mijn voeten. 

Toen ik uit ging dronk ik te veel en te vaak. Mijn grenzen waren gewoon weg. Op mijn 18de werd ik moeder van mijn prachtige zoon Nick die bijna 13 is. En woonde ik weer 'thuis'. Op mijn 20 ste werd ik moeder van Sem en tijdens zijn zwangerschap begon de ellende, nierstenen. 

Na zijn geboorte kreeg ik morfine en geloof mij die eerste keer wat een ellende. Misselijk en totaal onder invloed. Ik werd meerdere keren geopereerd waardoor ik steeds weer morfine moest. En dat misselijke gevoel werd een veilig gevoel. Even alles vergeten. De morfine werd tramadol en jaren lang gebruikte ik dat.

Tijdens de zwangerschap van noa (6 jaar) kreeg ik morfine drankjes drie of vier keer op een dag en dat maanden lang. Na haar geboorte werd ik weer geopereerd en kreeg ik oxycodon in hoge MG. 

Toen ontmoeten ik mijn grote liefde. En die wilde niet samen leven met iemand die verslaafd was. Dus stopte ik. 

Na de geboorte van onze zoon mijn jongste kreeg ik zoveel pijn en kreeg ik weer tramadol, 8 per dag. Al snel kreeg ik de diagnose fybromyalgie en dat werd mijn eigen goedkeuring om die zooi maar te blijven gebruiken. Onze relatie was alles behalve rooskleurig en we haalde het slechtste in elkaar naar boven en zo ontstond er zelfs huiselijk geweld. Voor mij een reden om nog meer te gaan gebruiken.

In 2013 ging wij uit elkaar en in 2014 kwamen we weer samen. Na een poos werd ook dat weer ellende vooral geestelijk zaten wij elkaar enorm dwars. Die pijn wilde ik verzachten met nog meer zooi. Ik kreeg nog meer pijnstillers in de vorm van morfine en dit keer pleisters. In het ziekenhuis konden ze mij niet meer helpen. Ik moest maar naar een psycholoog. En ik? Ik dacht jullie zijn allemaal knettergek.

Ik heb geen probleem hoor!!!