Omarm je lijf.. is wat ze zeggen

Laat ik voorop stellen dat ik enorm trots ben en mezelf gelukkig mag prijzen met het feit dat ik zwanger heb mogen worden. Zelfs 2 keer! Dat ik 2 kindjes op de wereld heb mogen zetten. 

Zoals vele zeggen: het was het huisje van mijn kindjes. En dat klopt. In mijn lijf groeide tot 2 keer over een mensje met armpjes, beentjes, vingertjes en teentjes. Maar hey! Dat huisje is ook MIJN huisje. Ik moet de rest van mijn leven nog in mijn lijf wonen.

Ik mag volgens vele nog niet klagen. Ik heb maatje 36. Niet mega veel overtollig vet. Op mijn buik minimale striae op mijn benen iets meer. Maar mijn buik is wel slapper, mijn billen slapper, mijn borsten slapper. Mijn haar is niet meer wat het ooit geweest is en laten we het nog niet hebben over de enorme wallen door slaapgebrek. Maar als je dan hardop uit durft te spreken dat je je lijf niet meer mooi vind, krijg je de ene reactie na de andere. Dat je blij moet zijn met wat je lijf heeft gepresteerd. Dat je niet mag klagen, want anderen zien er nog veel slimmer uit. Ga zo maar door..

Maar... kan dat dan niet samengaan? Ik bén blij en trots op wat mijn lijf heeft gepresteerd, maar ik baal soms ook als ik in de spiegel kijk.

En joh.. als ik het relativeer, weet ik ook wel dat ik voor mijn zwangerschappen ook onzeker was. Mijn lijf ook niet altijd mooi vond. Terwijl, als ik nu die foto’s terug kijk denk ik alleen maar: I wish.... 

Ik vraag me oprecht af waarom wij in een maatschappij leven waarin je nadat je moeder bent geworden, ineens blij moet zijn met je blubber buikje of je de-zwaartekracht-is-in-mijn-borsten-gaan-wonen-borsten heel mooi moet vinden?!

We leven überhaupt in een maatschappij waarin er altijd wat gevonden moet worden van een ander. De een is te dik, de ander te dun. Heb je te strakke kleding aan, mag je wel even wat verbloemen. Draag je oversized kleding, dan mag je wel wat van jezelf laten zien. Laat je wat aan jezelf doen, ben je van plastic. Doe je het niet, had je het wel even mogen doen...

We hebben allemaal niet zelf ons “huisje” uitgekozen. En we zijn niet in de positie om zomaar even te kunnen verhuizen. Weetje. Ik ben trots, maar ook onzeker. En ik vind: dat mag!