Oei, hij groeit - te snel

Daar is die dan, mijn allereerste blog.

De mensen die mij kennen, weten hoe leuk ik schrijven eigenlijk vind. Althans, het “delen van mijn gevoelens”..

Alhoewel ik nooit lang heb hoeven na te denken over wat ik kwijt wil, heeft deze post toch 2 dagen op zich laten wachten. Want sja, waar zal ik beginnen?

Op 4 januari besloot ik de kleertjes van Aras te splitsen in hetgeen wat ik graag wou behouden en weggeven (stiemen wil ik alles houden, is dat raar?) 3 dozen en een zak tevoorschijn gehaald, “let’s do this” dacht ik. Maar mijn emoties dachten daar anders over.. Op het moment dat ik de eerste doos opende en het eerste iniminie -maatje 46- kledingstuk eruit viste sprongen de tranen in mijn ogen en kwam er een pruillipje tevoorschijn. 

Dit was voor mij een besefmomentje dat er 1,5 jaar overheen was gevlogen. Ja, letterlijk zoeff! Want tot de dag vandaag lijkt het erop dat ik nog steeds niet kan beseffen dat er een dreumes rolt door het huis.

Het leek er even op dat er een kangeroe door mijn hoofd heen sprong die allemaal vragen door mijn brein heen strooide. “Waarom herinner ik me niet hoe klein hij aanvoelde? Wanneer heeft hij voor het eerst gelachen? Hoe vaak werd ik ook alweer ‘s nachts wakker?”. Het voelde als een klap in mijn gezicht, alsof ik niet genoeg had kunnen genieten van zijn babytijd. Terwijl ik juist met volle teugen heb genoten maar het waarschijnlijk nooit genoeg aanvoelt..

Nadat ik mijn emotionele-moment-van-de-dag ook weer heb gehad, ben ik nog even snel doorgegaan met het sorteren. Gelukkig voelde dat weer fijn aan. Ik heb weer ruimte in de kast en waarschijnlijk is er straks een andere mama en baby heel blij met de kleertjes!