Ode aan de moeder

Wat een tijd leven we in. Wat een tijd leefde we in. Het is vaak nog steeds niet te bevatten dat dit dus nu (ik vermijd de term het nieuwe normaal want dat weiger ik te geloven) de situatie is geworden waar wij met zijn allen mee moeten dealen. Van totale vrijheid naar alleen maar restricties diepgeworteld in alle facetten van ons leven. Ik vind het zonde van mijn eigen energie om te lang stil te staan bij wat was, maar dat neemt niet weg dat het mij met tijden intens verdrietig maakt. De afgelopen tijd wordt je dood gegooid met (complot) theorieën over het hoe en het waarom. Maar zelfs de mensen die het antwoord zouden ‘’moeten’’ weten, lijken het niet met zekerheid te durven zeggen. Ik heb zo mijn mening maar dat doet er in deze niet toe. Het verandert namelijk niks aan wat de situatie nu is. En dit is er één die ik geaccepteerd heb voor mijzelf en voor ons gezin. We moeten door, dus dat doen we!

En doorgaan betekent, ballorig. Vandaag dan. Belofte maakt schuld en die luidde; ‘’als ballorig weer open is en het regent, dan gaan we!’’. Dus na het online reserveren van een tijdvak en een ticket, is het zoals Jonah zegt; ‘Eindelijk zover.’

So as I write, is de kleine druktemaker lekker aan het klimmen, met mega blokken aan het bouwen en aan het glijden. In de ballenbak spelen mag niet, want het zou lullig zijn als de medewerkers van deze indoor speeltuin aan het einde van de dag al die ballen één voor één zouden moeten desinfecteren. Gelukkig maakt dit Jonah helemaal niks uit. Toen we binnen kwamen was mijn eerste gedachte ‘’wauw wat is het lekker rustig hier’’ om vervolgens meteen overvallen te worden door ‘’Ik hoop dat hij nu wel iemand vind om mee te spelen’’. Slaat misschien helemaal nergens op maar dat is de reden waarom kinderen een vieze klamme plek als deze juist zo leuk vinden. Klauteren, glijden en vriendjes maken. Dus dan zou dat na maanden helemaal niks mogen toch best een beetje sneu zijn toch?

En dit doen wij dus. Wij mama’s. Wij denken aan onze kinderen. Aan hun wensen en behoeften. Aan hun angsten. Wij denken aan ze wanneer we wakker worden, terwijl we aan het werk zijn, ook terwijl we in een belangrijke vergadering zitten houden wij die telefoon als een getrainde spion in de gaten. Want wat nou als… dan moeten wij dus paraat staan. En niet omdat er niemand anders is die het kan doen (voor sommige misschien wel) maar vooral omdat het in onze natuur leeft. Wij ademen deze rol. Deze prachtige angstaanjagende rol. Ik zie vaker verhalen voorbij komen van moeders die vertellen hoeveel ballen ze in de lucht moeten houden, hoe weinig tijd er is voor die zo gewenste ‘’me time’’ maar ook hoe schuldig we ons kunnen voelen om wat eigenlijk de kleine dingen zijn. Die er hoogstwaarschijnlijk later helemaal niks meer toe zullen doen. Maar nu wel. Voor ons. En dit is moeilijk. Loodzwaar soms.

Als moeder ontwikkel je een soort talent om alles tegelijk te doen. De term multitasking is dan ook voor ons bedacht. Maar eigenlijk dekt het de lading niet. Als ik naar mijn eigen leven kijk waarin ik parttime als leidinggevende en ambulant begeleider werk in de zorg, schrijf, een huishouden run en een gezin tevreden wil houden, kan dat soms overweldigend zijn. Wij hebben een druk sociaal leven. Grote families en vrienden. En daarnaast heb ik ook een sociaal leven van mij alleen. Want als je iets nodig hebt als moeder zijnde, zijn het wel vriendinnen. Tegen wie moet je anders datgeen zeggen wat je eigenlijk niet ’mag’ zeggen?

Ten tijden van de intelligente lockdown besloot ik dat het allemaal nog niet genoeg was. Alsof ik mij verveelde. Nou nee dus. Maar toch vond ik ergens de tijd om een voorleesboek te schrijven. Eentje over deze rare periode, een verhaal dat jonge kinderen wat meer rust zou geven want dat doet kennis. Het geeft rust. En dat heeft het gedaan. Het was echt een prachtige ervaring! Hectisch, stressvol en alles tegelijk doen stond centraal. Maar het is wel gelukt, met een peuter aan de hand. En het was niet perfect. Achteraf zijn er een aantal dingen naar voren gekomen die ik volgende keer  heel anders ga doen. En het boek is niet perfect. Maar het is wel mijn boek. En mijn droom, die nu niet meer alleen een droom is. Het is een herinnering voor Jonah voor het leven, en dat maakt het allemaal meer dan waard.

Ik ben trots op mijzelf. Als vrouw, als moeder, als mens. Ja ik maak fouten maar ik leer er ook van. Ik kwets mensen soms maar niet omdat dat mijn bedoeling is. Ik schreeuw en vloek maar ik ben ook maar een mens. Als ik om mij heen kijk naar andere moeders, dan denk ik alleen maar; ‘wauw, wat zijn we toch prachtige wezens’. Want zeg nou eerlijk; wat kunnen wij nu eigenlijk niet? En of je nu één kind hebt of tien, nee grapje tien kinderen is wel echt veel zwaarder. Tenzij je een kind hebt dat voor tien telt, maar dat doen ze eigenlijk allemaal wel. Nou ja, punt is; moeders zijn geweldig. En vaders ook maar daar gaat het nu even niet over.

Mijn moeder is de beste. Jouw moeder is de beste. JIJ bent de beste.

Onthoudt dat.