Ode aan de lotgenoot

Hoi Meike, jouw blogs op Kids en Kurken zijn een feest der herkenning. Of nouja.. Echt een feest is het natuurlijk niet. Ik las net dat je veel contact hebt met lotgenoten en nu ben ik ook al een tijdje op zoek naar lotgenoten maar ik weet niet waar ik ze moet vinden. Of misschien durf ik wel niet goed te zoeken want, dit is toch niet mijn leven? Waarom condoleert iedereen ons toch met het overlijden van ons dochtertje. Ben ik überhaupt wel zwanger geweest?

Dit was mijn eerste berichtje naar Meike (hartvolliefde). Ik was  wanhopig op zoek naar iemand om mee te levelen, te delen, te spuien. Ik hoopte maar dat ze zou reageren want wellicht zat ze hier helemaal niet op te wachten. Als ze mij alleen maar kon vertellen waar ik toch die lotgenoten kon vinden dan was ik al zo enorm geholpen. Dit berichtje, bleek later, was de eerste van nog veel meer berichtjes (and counting).

De herkenning in elkaars verhalen, ervaringen, dat is iets magisch. Iets bovenaards. Je kan haast niet geloven dat er andere mensen op deze aardkloot zijn die hetzelfde meemaken. Elk klein detail van verdriet, boosheid en rouw, werkelijk in alles zit herkenning. Van lotgenoten kun je veel meer hebben. Bijna geen opmerking wordt anders geïnterpreteerd want je verkeerd immers in dezelfde hel. We spraken van het huilen op de w.c. tot de hoeveelheid bloemen die je krijgt. En die bloemen zijn bij meerdere lotgenoten aan bod gekomen. Echt mensen, zo, zo lief die bloemen maar 30 bossen, daar zit geen enkele rouwende ouder op te wachten. Wie heeft er nou 30 vazen? Geloof me, die bloemen gaan dood! Nog meer dood en bederf in huis. En aan de mensen die bloemen mét een vaas stuurden: smart thinking! Meike was degene die mij de eerste periode na elke mijlpaal een berichtje stuurde. Even checkte hoe het met mij ging. En Meike was ook degene die mij geïnspireerd heeft om mijn verhaal op te schrijven en te delen. Zo kwam mijn verhaal op Sterrenzusje maar ook bij Kids en Kurken terecht. En toen was het hek van de dam. Nu wisten de lotgenoten mij te vinden. 

Zo wist ook Meike B. mij (gelukkig!) te vinden. Zij heeft met Flip* meegemaakt wat het dichtst in de buurt komt van onze situatie met Lou*. We hebben zelfs veel dezelfde verpleegsters gehad voor Flip* en Lou*, zo bijzonder! Onze moeders hebben we ook aan elkaar gekoppeld want wat blijkt? Ook oma’s hebben behoefte aan een lotgenoot.

Ik ben een fervent gebruiker van insta story’s. Ik vind dat gewoon heel leuk en ik gebruik het vooral als “fotoboek” (echte fotoboeken bijhouden is mij in 7 jaar nog steeds niet gelukt). Niks heerlijkers dan op een vrij momentje van de dag melodramatisch terug te scrollen naar de gebeurtenissen en het geluk van “vroeger”. Tegenwoordig plaats ik daar nu uiteraard regelmatig dingen over Lou. Verdrietige dingen, mooie dingen en pijnlijke dingen. Zo ook de haat aan het Sinterklaasjournaal van 2021. Elk jaar is die fucking stoomboot kapot en uitgerekend dit jaar zoeken ze een slaapplek voor baby Piet?! Huilend, nee overstuur, heb ik met de jongens die afleveringen gekeken. Hoe fijn is het dan dat er op dat moment herkenning is van een lotgenoot (Laura, liefstelijnen). Ze reageert: “Ja, je bent er ook niet op bedacht als je ’t Sinter-fucking-Klaasjournaal zit te kijken”. We grapten dat we allebei wel een volledig ingerichte babykamer over hadden voor baby Piet. Laura vertelde mij haar rouwdoel: Steeds minder verdriet en zelfmedelijden en steeds meer trots en liefde. We maakten er een challenge van. 2021 bestempelden we als kutjaar en besloten dat 2022 ons jaar wordt. En ooit gaan we samen champie drinken.

Aangezien Meike (hartvolliefde) zelf al een oud rot in het vak is, stuurt ze nu af en toe lotgenoten naar mij door. Zo fijn want het is super waardevol, een lotgenoot. “Ik zou er wel een blog aan willen wijden, ode aan de lotgenoot” zeg ik tegen Meike. “ Zolang ik maar mijn eigen alinea krijg vind ik het best” zegt ze.

Ode aan de lotgenoten. De club van zielige moeders die helaas steeds groter wordt. Onze gesprekken worden luchtiger, de banden sterker. We sturen elkaar in het weekend een foto van een glas wijn, gin of whisky. We vloeken als we weer een kutdag hebben gehad, de ander vloekt mee. We blijven de namen van onze mooie baby’s noemen. We luisteren. We delen nieuw geluk en daarbij ook angst. Ik heb ze nog nooit in real life gezien (en sommigen nog helemaal niet bedenk ik mij nu, Laura ;-) ) maar dat geeft niks. We weten wat we aan elkaar hebben.

Speciale ode aan: Meike, Laura, Meike B en Jaimy. Ik had gewild dat wij elkaar nooit hadden leren kennen maar ik ben zo blij dat ik jullie heb leren kennen.