Nu ik moeder ben, voel ik me een beetje verdwaald

 

Even in alle eerlijkheid, met brandende tranen in mijn ogen.

Sinds een tijdje ben ik een beetje verdwaald.
Verdwaald op het werk, verdwaald als vrouw en verdwaald als vriendin, verdwaald in mijn gevoel.

Ik geniet enorm van mama zijn, en dat maakt voor mij elke dag dubbel en dwars de moeite waard. Maar ik lijk wat minder makkelijk mijn draai te vinden in alles eromheen. Ik mopper veel tegen mijn man, wil Milan niet graag achterlaten om te gaan werken en ik weet gewoon niet hoe of waar ik tijd voor mezelf moet plannen.

Met een man die in ploegen werkt, zijn de avonden wanneer hij niet thuis is erg stil en alleen.

Milan ligt uiterlijk om 19.00 in bed, dus daarna zou ik tijd voor mezelf hebben. Maar dan wringt het, dat ik me verplicht voel om te zorgen dat thuis alles aan kant is. Ik heb enorm veel moeite om stil te zitten, even mijn nagels te lakken of een maskertje te pakken. Ik ben er vaak te moe, te uitgeblust of nog te druk voor. En ondanks het feit dat ik eigenlijk redelijk goede nachten heb, lijk ik niet uitgerust wakker te kunnen worden.

Emotioneel lijk ik wel een bij elkaar geraapt zooitje op de momenten dat ik tijd heb om na te denken. Dan heb ik het gevoel dat ik het niet goed kan doen, dat er meer beren op de weg zijn dan oplossingen en kan ik huilen om elk klein ding wat me dwars zit. Geen idee of het de hormonen nog zijn die hun balans proberen te vinden, of dat dit diepgewortelde angsten zijn uit mijn verleden.. Ik durf het niet te zeggen. Wel kan ik zeggen dat ik er niet blij van wordt.

Vorige week werd het me pas echt duidelijk dat het me teveel was. Ook al laat mijn man wel eens wat steekjes vallen, en vindt ik dat hij zich in het gezin wat meer mag laten zien, mopperde ik al een paar dagen tegen hem. Dat hij me alleen liet staan in de opvoeding, dat hij er niet voor me was, niet genoeg tijd doorbracht met Milan en dat ik op deze manier net zo goed alleen een gezin kon opvoeden, want zo eenzaam voelde ik me. Het gevoel dat ik er helemaal alleen voor stond, terwijl ik altijd de steunpilaar ben voor een ieder om me heen. Ik vroeg hem recht op de man af, of hij met mij getrouwd zou zijn geweest, als ik hem net zo weinig had gesteund de afgelopen jaren, als dat hij mij steunde momenteel. En ergens voelde ik me enorm schuldig om die vraag, maar ik voelde het wel oprecht zo.

Eveneens op het werk lijkt het niet zo lekker te gaan. Ik sluit me liever af van collega’s, of werk thuis vanuit mijn veilige plekje. Ik irriteerde me meer aan mensen als dat ik er plezier mee had. En ik merkte dat de sfeer me niet veel energie gaf. Mensen die mopperde, achter elkaar zijn rug praten en klagen maar niks tegen die persoon zelf zeggen.. Al met al, waarschijnlijk hele normale zaken die overal zo zijn, maar nu vrat het me op. Ik werd er negatiever en negatiever van. Het werd zo erg, dat ik vorige week zei, dat ik beter even een weekje vrij kon pakken. Even op kon laden nu het wat rustiger was op het werk. Even kon genieten van Milan. En ervoor kon zorgen dat ik zowel op het werk, als thuis niet alles zou verpesten, kapot zou maken of uit mijn slof zou schieten. Dit kon gelukkig geregeld worden na een open en eerlijk gesprek.

Daarnaast hebben we ook nog de extra zorgen rondom de dochter van mijn man, iets waar ik niet teveel over ga uitwijken maar wat me leegzuigt. Vooral omdat we telkens aan het kortste eind trekken als het gaat om hulp kunnen bieden. Want blijkbaar maakt het in Nederland niet uit of je een goede of een slechte vader bent, 99% van de gevallen trek je aan het kortste eind. En vrede hebben, bij het zien van een kind wat er elke week slechter en ongelukkiger uit gaat zien, kan ik niet. Ookal kan ik er niets aan veranderen.

En terwijl ik dit allemaal schrijf, denk ik aan de geur van Milan, zijn stralende oogjes, zijn ondeugende blik en zijn sterke wil. Ik denk aan hoe ik aan zijn hoofd ruik, en dat moment elke dag bewust in me op sla, hoe hij me een dikke kus kan geven zoals alleen baby’s dat kunnen. Hoe hij naar me reikt om geknuffeld te worden.. Dit allemaal zijn de mooiste dingen die ik ooit mee heb mogen maken. Het mooiste en beste gevoel wat een mens kan hebben als je het mij vraagt. En nu hij zich zo enorm ontwikkeld en elke dag veranderd, vind ik het zo onwijs lastig om naar het werk te gaan. Om het te moeten missen, om hem te moeten missen.In deze 9 maanden dat ik nu moeder ben, weet ik dat dit het mooiste is wat ik ooit kon zijn. Ben ik enorm dankbaar dat mijn grootste wens is uitgekomen en dat ik elke dag naar onze prachtige zoon kan kijken en zien hoe hij groeit en ontwikkeld. Want ik vind het fantastisch mooi! Dankbaar, ben ik voor elk moment met hem, en bewust ben ik, van de tijd die zo enorm voorbij vliegt.

Ik ben dan ook benieuwd, of mensen zich hierin herkennen. Of mensen het ook lastig hebben met het combineren van alle rollen. Of dit een onderdeel is van ontzwangeren of dat dit er toch niet helemaal bij hoort. Ik kies er deze vrije week ook bewust voor om te genieten van de zon, van de vrije ochtenden met mijn man als gezin samen. Van tijd met familie, struinen over de markt en het koken van eten. Het spelen, rollen en ontwikkelen van Milan. Een afspraak bij het consultatiebureau, want ja, ik vind het altijd fijn om even alles te checken en te kletsen over hoe het gaat. Ik vind het altijd fijn daar even naartoe te gaan en handvaten te krijgen indien nodig. 

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️