Nu ben ik “even geen mama”

Vanuit Oostenrijk typ ik deze blog over meer tijd nemen voor jezelf. Want ik kom hier echt tot rust. Tuurlijk mis ik mijn man en dochter. En toch wel een beetje schuldig over het alleen laten, achter laten of hoe je het ook wilt noemen.

In maart dit jaar gingen we naar mijn zus en zwager in Oostenrijk. Daar werd Fayèn ziek en viel ons hele vakantie in duigen. Ik vond dit vreselijk want zussen tijd is voor mij echt opladen. 

In overleg met mijn man besloot ik om in oktober terug te gaan, alleen.. Ik vond het lastig en voelde me best egoïstisch om dat van hem te vragen. Maar hij stond volledig achter mij. 

Nu zit ik hier op de bank van mijn zus in Oostenrijk. Ik geniet en laad op. Zoveel kleine dingen die niet vanzelfsprekend zijn gebeuren hier. Dingen die ik eigenlijk vergeten was. 

Ik wordt wakker ( nog steeds rond 7 uur) en kan blijven liggen. Niemand die mij roept, niemand die iets van mij nodig heeft. Ik besluit eerst te gaan douchen en daarna wat te eten te pakken. Dingen die niet altijd meer gelijk gebeuren. Raak ik mezelf dan kwijt in moederschap? Nee, ik zet mezelf niet meer op de eerste plek. 

Maar ik heb wel geleerd dat “ Wanneer ik niet goed voor mezelf kan zorgen, ik ook niet goed voor een ander kan zorgen” 

Is dit egoïstisch? Vast. Vind mijn man dit vervelend? Nee. Laad ik op om straks weer de beste versie van mezelf te zijn? JA. 

Nemen jullie wel eens tijd voor jezelf zonder kind en partner?