Nog meer leugens....

Vliegensvlug verdwijnt hij uit mijn gezichtsveld, maar ik heb genoeg gezien. het was Sjors, het vriendje van haar huisgenoot, haar beste vriendin. De knappe gespierde donkere jongen waarmee Marieke al jarenlang een relatie heeft. Ik sta perplex. Renate die al bevriend is met Marieke sinds de lagere school. Ze hadden voor de zomer besloten samen in een studentenhuis te trekken. Zodat hun kamers naast elkaar grensde. Uiteindelijk hadden ze het zo goed voor elkaar dat ze met z'n tweeën een heel huis ter beschikking hadden.

“Het zijn niet mijn zaken, maar hoe kan je dit doen Renate? Jij hebt het altijd over eerlijkheid en vertrouwen. Ik wilde je zeggen dat ik vertrek. Ik ga weg uit Groningen. Ik weet niet of dat je wél wat kan schelen!” zeg ik boos en draai me om.

“Wacht, Lisa! Ik kan het uitleggen! Ik wil niet dat je boos weggaat!” roept Renate mij na. “Wacht nou!” Ik versnel mijn pas. Ik wil het niet horen. Nog meer leugens. Ik begin te rennen. Ik ren de hele weg naar mijn studentenkamer. Trek de deur achter mij dicht en laat mij vallen op mijn bedbank. Ik laat de tranen komen en huil tot ik geen tranen meer heb. Ik huil om Renate en om Marieke. Om het vertrouwen dat ik in haar had en zij zo makkelijk schend. Niet bij mij, maar als ze haar beste vriendin dit kan aandoen dan kan ze dat ook bij ieder ander. Ik huil om mijn vader die teleurgesteld zal zijn om wat ik opgeef. De toekomst die ik mogelijk weggooi, ik huil om het verdriet dat mijn moeder mij doet en het verdriet dat Ro en ik elkaar doen. Ik gooi alles eruit en mijn gedachten gaan alle kanten uit.

Ineens hoor ik iemand tikken tegen mijn raam. Ik veeg mijn tranen weg en loop richting het raam. Ik schuif het gordijn opzij en zie Eelco staan. Ik loop naar de deur. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin in wie dan ook, maar open toch de voordeur. Eelco slaat direct zijn armen om mij heen. Ik voel me overweldigd en hou mijn armen stijf langs mijn lichaam. Zo snel als hij mij vastpakte, laat hij mij ook weer los. “Ik hoorde van Renate dat je weggaat. Wanneer vertrek je?”. Ik kijk op mijn horloge. 15:15 geeft de display weer. “Over een uur pak ik de trein”. Eelco kijkt mij verbaasd aan. Volkomen onverwacht trekt hij mij naar zich toe en kust mij. Hartstochtelijk en liefdevol. Ik voel zijn perfecte volle lippen op de mijne en kus hem terug. Eventjes maar. Dan laat ik hem verschrikt los en duw hem van mij weg. “Dit mogen we niet doen.” stamel ik. “Maar ik wil dat jij mijn eerste bent” zegt Eelco verlegen. “Je eerste?” Ben je dan?.. heb je dan nog nooit”? “Seks gehad'? Vult Eelco mij aan. “Nee, ik wacht op de juiste persoon...” Oh god…. “Eelco ik vindt je erg aardig, maar de juiste persoon ben ik niet geloof me en ik moet nu gaan anders mis ik de trein. Sorry. Dag Eelco” en terwijl ik naar achter stap sluit ik de duur en laat daarbij Eelco beduusd achter.

Ik druk mijn rug tegen de voordeur aan en sla mijn handen voor mijn ogen. Hoe heb ik dit nou weer kunnen doen!… Ik besluit het voor nu even te laten rusten. Ik pak mijn tas, gooi er de laatste spullen in, haal een borstel door mijn haar en draai en een snelle knot in.

Mijn tas gooi ik over mijn schouder en gris bij het weggaan mijn spijkerjasje van de kapstok. Ik werp nog 1 blik naar binnen. “Dag kamertje” zeg ik en sluit de deur. Eelco is in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig. Ik heb geen tijd voor nog een confrontatie.

Nog 30 minuten tot mijn trein vertrekt. Ik versnel mijn pas en kom ruim op tijd aan op het perron. Gelukkig, gehaald. Zoals ik me nu voel wil ik hier geen minuut langer zijn dan nodig is.

Ik ga zitten op het bankje op het perron. Pak mijn telefoon. Ik twijfel of ik Renate terug zal bellen. Ik zie tig gemiste oproepen en berichtjes van haar. Ik negeer ze voor nu. Ik bericht mijn vader dat ik zo vertrek. Kyra bericht ik eveneens en stap in mijn trein. Pak mijn dagboek en begin te schrijven.

Ik schrijf zolang als de rit duren zal.

19:15 kom ik op de plak van bestemming aan. Later dan gepland. Ik bericht Ronald, “Ik kom net aan. Ik ga vanavond niet redden helaas. Morgen? Xx?

Zodra ik opkijk zie ik mijn vader en stiefmoeder, mijn 3 zusjes, (ja ook Lianne) en kyra staan. Ze komen mij tegemoet gelopen. Ik ga sneller lopen, we knuffelen. Ik voel me geliefd, niet verloren, maar precies waar ik moet zijn.