Nog maar heel even..

Bijna 4 jaar geleden werd ik mama van Luca, heerlijk vond ik het. De flesjes, eerste hapjes en stapjes... het steeds ondeugender en stouter worden. Zo stout dat ik hem ook zeker wel eens achter het behang kan plakken.. maar in de avond lachen mijn vriend en ik er vaak om.. en vragen we ons af hoe die er toch allemaal op komt om al die stoute dingen uit te halen. 

De tijd gaat snel... zo snel dat je er vaak niet eens bij stilstaat. Bijna een jaar geleden moesten we een keuze maken voor school en hem inschrijven. Weer een nieuwe fase die aanbrak en ook een hele leuke vonden we zelf.

De keuze was snel gemaakt, hij gaat naar de zelfde school als waar ook zijn oudere grote broer zit. Alhoewel het niet mijn eerste keuze was is het toch wel handig en praktisch en vóór hem het leukste.

Maanden gingen er voorbij zonder dat ik er echt bij stil stond. Tot we twee weken geleden een brief kregen van school met een uitnodiging voor een gesprek met zijn juf.

En ineens greep het me bij de keel! Ik kon wel huilen... mijn kleine mannetje moet naar school. Vreselijk vind ik het! Hij is nog zo klein en ik wil hem nog zo graag iedere dag bij me houden. 

Ik zie m al zitten.. in die grote klas tussen al die nieuwe kindjes. Nog iets meer dan een maand..

Ik weet dat het erbij hoort maar voor mij hoeft het allemaal niet zo snel. Of hij er aan toe is weet ik ook niet.

Vroeger hoorde ik vaak mensen zeggen; mijn kind is er echt aan toe! Ik vraag me af waar zij dit dan aan zagen. Ik merk namelijk nergens aan dat hij er aan toe is.