Nog een adoptieprocedure

De knoop is doorgehakt. We gaan ons opnieuw aanmelden voor een adoptiekindje met een medisch rapport uit China. Eerlijk, het heeft me veel strijd gekost. Na jaren zorgen voor en over kinderen kwam ons leven in rustiger vaarwater. Waarom zouden we het onszelf moeilijk maken? En wat nou als ons 6e kind ook zoveel zorgen en problemen zou geven als ons 4e kind? Hoe komen we aan het geld voor nog een adoptieprocedure? En hoe zit het met onze leeftijd? Maar onze reis naar China in april en mei 2014 was indrukwekkend en heeft ons leven voor altijd veranderd. De 500 kinderen in het kindertehuis in Chongqing en de opmerking van een van de pleegkinderen daar dat hij graag geadopteerd had willen worden raakten mij diep en bleven mij bezighouden. Zodanig dat ik op onderzoek uitging of adopteren nog wel mogelijk was voor ons. We waren ondertussen 46 en 48 jaar en voorheen was adoptie niet meer mogelijk. Maar, de wet bleek veranderd te zijn en adoptie bleek nog wel mogelijk. Al mijn zorgen, al de mogelijke hobbels op onze weg heb ik in kaart gebracht. Maar wat overbleef voor ons is de keuze om voor nog één kind de wereld te veranderen. Met het adopteren van een kind verander je niet de wereld, maar je verandert wel de wereld van een kind. Deze roeping kon ik niet ontkennen. Dit nog onbekende kind was al in ons hart geboren. 

Juni 2014 hebben we een adoptieprocedure gestart. Onze volwassen kinderen voelden al aan dat er wat aan de hand was en we hebben hen verteld wat onze plannen waren. Overwegend enthousiast maar ook met zorgen hoorden ze ons besluit. Zorgen omdat  ze mijn verdriet, stress en zorgen hebben gezien bij de opvoeding van Joost, onze meervoudig beperkte adoptiezoon. Het heeft me mijn gezondheid gekost. Maar ook enthousiast omdat ze net zoveel van hun adoptiebroertjes houden als wij en nog een broertje of zusje met liefde in hun armen willen sluiten.

Omdat we al wat ouder zijn hebben we bij de Raad voor de kinderbescherming niet alleen gesprekken maar ook diverse psychologische testen. Het uitgangspunt voor de Raad bij mensen boven de 42 jaar is: nee, mits..... Het eerste gesprek was leuk en gezellig, maar de gesprekken na de psychologische testen waren echt pittig en stressvol. Maar in december 2014 kwam het verlossende telefoontje: we kregen beginseltoestemming om een kindje met een medisch rapport te adopteren uit China. "We voldoen aan de voorwaarden voor bijzondere geschiktheid." Dat is toch een mooie volzin om op een tegeltje te laten drukken?! :)

De volgende stap is de aanmelding bij een adoptiestichting die kan bemiddelen. Ondertussen werd het daar bekend dat we nogmaals een kindje gingen adopteren. Met een aantal mensen van de stichting hebben we altijd contact gehouden. Omdat een 6e kind adopteren wel uitzonderlijk is, werden we gevraagd om mee te doen met het tv-programma "Met open armen". Ik dacht dat mijn man dit niets zou vinden, maar het leek hem wel leuk. Oké, we gaan dus een 6e kind adopteren en heel Nederland mag ook meekijken!! Pfff, spannend!

Bij de intake worden alle medische rapporten besproken en kunnen we onze grenzen aangeven. Ook geef je aan welke leeftijd het kindje mag hebben. Gezien onze leeftijd stonden we open voor kinderen tot 8 jaar; voor Nederland de uiterste leeftijd. Alles wordt uitgebreid besproken. Wat denk je aan te kunnen? Het voelt heel raar om dit te bespreken want bij elk medisch rapport waar je nee tegen zegt voelt het of je nee tegen een kind zegt. Daarom is het zo belangrijk om dit van te voren te bespreken. Er is op dat moment nog geen kind in beeld dus het is wat afstandelijker dan als er eenmaal een kind achter het rapport zit. Dan kun je bijna geen nee meer zeggen want elk kind is welkom toch? Maar het blijft heel lastig en garanties heb je nooit als je kinderen krijgt. Dat weten we maar al te goed.

Een dag later kwam de tv-ploeg thuis. Wat was mijn huis spik en span ;). Wat hadden we een leuke dag met Natasja Froger en de anderen. Wat een lieve, betrokken mensen die echt vinden dat ze het mooiste tv-programma mogen maken. Ik merkte wel dat ik mijn woorden woog tijdens de interviews. Straks kijken er bijna een miljoen mensen en je wilt ook niet helemaal afgekraakt worden. Met de regisseur hebben we de afspraak dat als we iets niet op tv wilden hebben dat ze het er uit zou laten. Dat gaf wel rust. We kijken terug op een mooie en gezellige dag met de tv-ploeg.

Na de intake mochten we de officiële papieren klaar gaan maken voor China. Wat een rompslomp is dat eigenlijk, maar hey, alles voor het goede doel. Ook moesten we een hele serie foto's meesturen van ons allemaal, ons huis etc.  In mei 2015 liggen onze papieren in China en begint het grote wachten op hèt telefoontje. We gaan niet op vakantie om geld uit te sparen maar ook omdat we geen idee hebben wanneer we gebeld gaan worden. 

31 juli 2015. Mijn man en ik zitten samen buiten te eten. Beetje uitzonderlijk eigenlijk dat we met z'n tweetjes zitten te eten. Onze oudste is ondertussen getrouwd, twee kinderen zijn aan het werk, Joost woont niet meer thuis en Daan was bij een vriend. We verwachten geen telefoontje want Natasja Froger is op vakantie en zij zal voor het programma het voorstel doen. We hebben het daar net samen over als de telefoon gaat. Ik neem op en krijg de adoptiestichting aan de telefoon. Ik kan je wel zeggen dat je hart direct in je keel zit. Ik zet de telefoon op speaker en we horen dat er een kindje voor ons is met 1 hand. Hij of zij mist een rechterhand en heeft een dunne korte onderarm. Meer info krijgen we niet, maar we zeggen volmondig ja op dit voorstel. Pas de volgende dag krijgen we de rest te horen, want de tv-ploeg moet worden opgetrommeld en ze willen graag het hele gezin erbij hebben. Dus hebben we de kinderen op hun werk gebeld zodat ze voor de volgende dag vrij kunnen vragen, de komst van Joost geregeld, een nacht natuurlijk niet geslapen, weer dat huis en de tuin spik en span en dan zijn we klaar voor het officiële voorstel. Is het een meisje of een jongen, hoe oud is het, hoe ziet het er uit, waar woont het nu? En dan gaat de bel....