Nog één....??

7 kids en over de magische grens van 40 ... euh inmiddels 41, heen. Waar begin je aan? Je hebt eindelijk je vrijheid weer terug! Moet er niet denken!!! Zal wel een penopauze dingetje zijn, etc, etc. Iedereen heeft zijn zegje wel klaar. Dus houd ik nu maar wijselijk mijn mond. Het is overigens toch niet zeker of het ons nog gegeven zal worden een 5e kindje. Huh?! 5e? Je had het net over 7!? 

Klopt...maar ik speel een beetje vals. 4 kindjes hebben er in mijn buik gezeten en 3 kindjes hebben in een buik van hun mama gezeten. Alleen deze 3 kindjes wonen bij ons en maken deel uit van ons gezin. Zover mogelijk dan, want het zijn toch niet jouw eigen kids. Hebben niet dat bio-lijntje, hebben in hun jonge leventjes al de normen en waarden van hun ouders meegekregen. En wat wij er ook instoppen na een bezoek met hun eigen ouders zijn de kids ook weer meer van hun eigen ouders. Dan kleeft er weer wat van hun eigen ouders aan hun kwetsbare lijfjes. Dat is zo als het is en dat zal ook altijd zo blijven. Al had ik toen wij deze kindjes net kregen het idee dat ik dat wel even kon veranderen. Maar dat verander je niet. En ergens is dat mooi en tegelijkertijd ook triest. Want dat lijntje zorgt er ook voor dat ze nooit helemaal volledig deel uit maken van ons gezin. En dat is misschien maar goed ook omdat enige afstand toch ook weer beter werkt met deze kindjes en bijvoorbeeld een hechtingsproblematiek... zucht... Tja, blijft lastig.

Maar goed, een 7e..of 5e.. Waar komt dat vandaan? Nou in ieder geval niet een langgekoesterde wens van kinds af aan of zo. Sterker nog 1 kind was perfect toch!? Dan moet je vooral niet meetellen dat ik zelf min of meer enigstekind was en mijn hele jeugd de voordelen opgesomd kreeg van mijn ouders zodat er geen broertje of zusje bij hoefde te komen. Ik heb het zelf vroeger ook niet als een gemis ervaren. Absoluut niet.

En toch lopen er bij ons thuis 7...8 als je manlief meetelt.

En nee het was geen 4-ling..Maar iets van een verlangen wat 2,5 jaar na onze oudste begon op te borrelen. En toen iets met leeftijdsverschil tussen de eerste en tweede en dan zou een derde toch ook wel heel mooi zijn. Om vervolgens de natuur zijn gang te laten gaan en daar was nummer 4.

De andere kindjes kwamen ook met een verlangen om te zorgen bij ons thuis. 

En dan bereik je die magische grens van 40...nu zou het nog kunnen. Nog een keer het kindje 9 maanden helemaal voor jezelf, het gekneuter na de bevalling en...

O- ja, de bevalling...dat is uiteraard ook een onderdeel van zwanger zijn en een kindje mogen krijgen. Dat was ik even vergeten. Dragen kan ik als de beste maar bevallen..??? Niet echt.. om de een of andere reden wil mijn lijf de kindjes binnenhouden...geen tot weinig ontsluiting. 

Maar first things first...nog één keer.??