Nieuwe poging, nieuwe kansen. Of niet?

Hé, alles goed? - Ja hoor, met jou? Het is een snelle vraag met een vlot antwoord.

“Hoe gaat het met je?” Is denk ik de vraag met het meest gelogen antwoord. Dat besefte ik na een dagje wellness met mijn vriendinnen. We volgen intussen meer dan een half jaar het fertiliteitstraject voor ons tweede wonder. Dat dat niet loopt zoals ik dacht, kon je lezen in de vorige blog.

Niemand, buiten onze ouders, wist dat we de behandeling terug gestart waren. Ik wou onze vrienden namelijk ook eens verrassen met het nieuws dat wij zwanger waren. Ik wou niemand opzadelen met heel dat gedoe of de vraag krijg “En? zwanger?”. En ergens wou ik ook een uitweg. Ik wou kunnen zeggen, we stoppen ermee, als het echt niet meer zou gaan. Zonder dat iemand moest weten dat ik had opgegeven.

Door de hele lockdown en coronamaatregelen had ik mijn vriendinnen al lang niet meer gezien. Dus besloten we een dagje naar de wellness te gaan. Heerlijk genieten. Beetje bijbabbelen. En tijdens het babbelen begon ik te wenen. Om niks. Ze begrepen het niet goed en ik kon me er niet uitpraten. Dus vertelde ik waar wij het laatste half jaar mee bezig waren en dat ik nog vol hormonen zit. Het was ook toen dat ik besefte dat het helemaal niet goed met me ging. Ik had dit nooit voor mijn vrienden mogen verzwijgen. Ik heb ze nodig om af en toe mee te babbelen, mijn verhaal te kunnen doen en hoopvolle woorden te horen. We spraken af dat zij nooit tegen mij zouden beginnen over het traject, maar dat als ik erover wou babbelen, ik iets zou sturen. Ik vond het ineens ook heel egoïstisch van mezelf om van mijn man te verlangen dit te verzwijgen, hij wilt misschien ook over deze situatie praten.

Mijn hart luchten gaf me weer volle moed om aan IVF poging 3 te beginnen. Ik voelde dat het dit keer anders zou zijn. Het komt allemaal goed. Ik begon weer met de hormoonstimulatie. Dit keer met een verlaagde dosis. Ik had dus ook minder last van humeurwisselingen en huidproblemen. Tijdens de pick-up werden 21 eicellen gevonden. Wéér overstimulatie dus, maar dit keer te veel om een verse terugplaatsing te doen. De dag na de punctie kreeg ik het nieuws dat er 10 eicellen werden bevrucht! Oef, daar zullen er toch wel enkele van ingevroren kunnen worden. De week erna belde ik weer om het resultaat van het invriezen te kennen. “Mevrouw, helaas heb ik minder goed nieuws voor u. De embryo’s deden niet wat we hoopten en we hebben niets kunnen invriezen”. NIETS?! “U maakt best een afspraak met uw behandelende arts om te horen wat we nog voor jullie kunnen doen”.

Euhmmm wat… kan dit het einde zijn van onze kinderwens? Die klap kwam best aan. Harder dan alles ervoor. Ik verloor alle hoop en het labo precies ook. Gelukkig stond mijn afspraak met de dokter al gepland. Dat heb ik intussen wel al geleerd. Ik hoopte dat zij het alsnog positief zag. Zo niet, zou ik zeker een psycholoog contacteren, ik besef dat ik het allemaal niet meer zelf verteerd krijg.