Nieuwe Fase
en een emo mamma!
Dat de kindjes groot worden, dat is natuurlijk de hele bedoeling maar, heel soms komt het even binnen.
Ik ben opzoek naar een fijne school voor Jane. Uiteraard is zij er zachtjes aan, aan toe. Ik speel natuurlijk in op haar enthousiasme maar dat neemt niet weg dat ik het ergens toch lastig vind. Ik wil ten alle tijden het beste voor mijn kindjes (net als iedere mamma natuurlijk), ik vind het zo belangrijk dat zij op een fijne plek kunnen groeien en zich kunnen ontwikkelen op alle vlakken. Maar het loslaten, mijn hemel.
Toen Jane geboren werd, werd ik als oermoeder geboren. De band die wij hebben is heel bijzonder. En vanaf dat één resulteerde dat tot het feit dat ik ALLES waar ik vroeger van dacht dat het " zo moet " of zo " hoort " heb losgelaten. Ik ben volledig op gevoel gaan leven. Wij hadden en hebben niet veel woorden nodig samen. Ik ben nog steeds een groot voorstander van het samen slapen. Naast de hechting, had en heeft het veel voordelen. Wij hebben een abonnement op virussen en infecties hier dus dichtbij zijn is fijn. Tevens is het ook gezellig en nachtmerries tackelen wij ook zo onderuit. Ik maak me ook niet druk over het feit dat zij voor altijd de behoefte zou hebben om bij mij te slapen, uiteindelijk komt daar ook het moment dat zij haar eigen ruimte gaat (willen) benutten.
Enfin, loslaten is een proces. En ik vind het met vlagen gewoon verrekte lastig. Heus, ik zie vele voordelen (ook het feit dat dat de kleine man en ik wat we-time kunnen hebben) maar toch schiet ik vol bij de gedachten dat er straks een nieuwe fase voor de deur staat.
Een paar dagen terug zaten Jane en ik te praten. Van binnen zat ik even met die struggle. Waarop Jane zegt: " Mamma als ik naar school ga, dan kom jij mij ophalen na het spelen en dan zijn we weer samen! " Zij heel veel wijze uitspraken. En ik ben altijd enorm trots! Maar, ergens wil ik ook niet dat zij mij denkt te moeten troosten. Maar dat wij er voor elkaar zijn en dat zij veel dingen aanvoelt zonder woorden vind ik erg knap en lief. Want nee, ik projecteer zeer zelden mijn emotie op mijn kindjes. Dat emoties er mogen zijn is echter wel iets wat ik mijn kindjes meegeef. Want, na ons gesprek deed zich een situatie voor waarin ik wél even in één emotie schoot en daar was Jane: " Mamma, jij hebt echt yoga nodig, kom! " Mijn meisje (en mijn kleine grote vriend) ontroeren mij dagelijks. En hoe mooi is dat, dat zij dat straks meer en meer gaan delen met anderen!
Liefs, Lucie