Niet zonder mijn dochter!

In de verte klinkt het gehuil van een pasgeboren baby. Ik open mijn ogen en kijk naast me. Leeg! Geen bedje te zien. Geen pasgeboren baby te bekennen. Ik luister nog eens en realiseer me dan dat het gehuil aan de andere kant van het gordijn vandaan komt. De gedachten aan de afgelopen uren dringen zich in één klap aan mij op. Dat is mijn baby helemaal niet. Mijn baby ligt een gang verderop, helemaal alleen in een veel te grote couveuse. Stilletjes begin ik te huilen. Op dat moment mis ik mijn baby enorm. Het gehuil van de baby in deze kamer verstomt en maakt plaats voor tevreden smakgeluidjes. 'Fijn, kan ik hier ook nog meegenieten hoe mijn kamergenote intiem is met haar baby', denk ik boos.  

Op dat moment steekt de nachtzuster haar hoofd om de deur. "Zal ik jou naar je dochter brengen?". "Graag". Twee minuten later staat ze weer in de kamer, dit keer met een rolstoel. Ik klim in de rolstoel en geduldig rijdt de zuster me naar de kinderafdeling. Ik maak kennis met de nachtzuster van de afdeling en ze rijdt mijn rolstoel naar de couveuse, waar Celine net wakker wordt. Ze heeft honger. "Wil je haar een flesje geven?". Dat laat ik me geen twee keer zeggen en niet veel later zit ik ook te genieten van tevreden smakgeluidjes.

De dag erna probeer ik zo veel mogelijk bij mijn baby te zijn. Dat valt niet mee, want ondertussen moet ik ook gewoon herstellen van een pittige bevalling. Mijn hele lijf voelt beurs en de stoelen op neonatologie laten aan comfort enigszins te wensen over. Het is druk op de kraamafdeling, waardoor ik opnieuw een kamergenote met baby heb. Daarom neem ik de pijn voor lief en strompel ik desnoods zelf naar de kinderafdeling. Ik wil de verpleging niet constant lastig vallen om mij 6 keer op een dag naar mijn dochter te brengen. 'Daarbij, ik ben bevallen, niet invalide', denk ik. Op mijn nachtkastje staat inmiddels een enorme monitor, waardoor ik ook vanuit mijn bed naar Celine kan kijken. Toch voelt dit anders. Ik had toch echt liever een bedje naast mij gehad.

Gelukkig pakt Celine alles geweldig op en heeft ze geen dipjes. Ze blijkt een pittige tante. Op dag 2 na de bevalling mag ze al in een warmtebedje. De monitor gaat uit en ze mag in bad. Tevreden ligt Celine in het warme water. Als we haar hebben afgedroogd krijgen we meteen de volgende mijlpaal: eindelijk mag ze haar eerste pakje aan. Een pakje maat 50, maar veel te groot voor haar kleine lijfje. Ik leg haar voorzichtig in haar bedje en dek haar zachtjes toe. Tevreden sluit ze haar oogjes en vertrekt ze naar dromenland.

Met mijzelf gaat het op dat moment minder. Ik zit er helemaal doorheen. De gebeurtenissen rondom de bevalling hebben diepe indruk gemaakt en ik realiseer me dat ze er voor hetzelfde geld veel erger aan toe zou zijn geweest. Het is 3 uur 's nachts als de deur opengaat en nachtverpleger Marcel voorzichtig om het hoekje van mijn gordijn schijnt. "Goedenacht", zeg ik droog. "Moet jij niet slapen", vraagt Marcel vriendelijk. "Ja, eigenlijk wel". "En waarom slaap jij dan niet?". Ik vertel dat ik niet kan slapen, dat alles maar door mijn hoofd blijft spoken en ik me gewoon ontzettend alleen voel. Marcel knikt begrijpend en praat even met me over de afgelopen dagen. "Geef je borstvoeding?". "Nee, dat mag niet vanwege mijn medicatie". "Zal ik een slaappil voor je halen?" "Graag", zeg ik. Ik ben doodmoe en verlang naar wat slaap. Marcel komt terug met een slaappil en wenst mij een goede nacht. Het wordt een korte nacht, want om 6 uur ben ik weer wakker.

Ik besluit maar weer naar de kinderafdeling te lopen, zodat ik Celine om half 7 haar ochtendfles kan geven. Terwijl ik de afdeling op loop, zie ik de zuster zitten met een baby op haar arm, tevreden sabbelend op haar flesje. Mijn baby! Ook dat nog, kom ik hier voor de fles, zijn ze al begonnen. De zuster ziet mijn tranen en overhandigt Celine meteen aan mij. Tevreden sabbelt ze verder op haar flesje en slokt de melk gulzig naar binnen. Terwijl ik met Celine op mijn arm zit, komt de kinderarts bij mij zitten. Ze vraagt hoe het gaat en ik vertel haar over de afgelopen dagen. Dat ik in een paar nachten tijd amper 10 uur slaap heb gehad, dat ik er doorheen zit en naar huis wil. Dat ik er stikchagrijnig van word dat ik mijn dochter niet bij me heb.

"Celine doet het ontzettend goed. Ze drinkt goed, valt niet meer af en houdt zich goed op temperatuur. Zullen we afspreken dat jij vanmiddag lekker naar huis gaat en dat jullie morgen terug komen om Celine op te halen?" "Morgen pas?", reageer ik ietwat teleurgesteld. "Het protocol is dat kinderen nadat ze in een warmtebedje gelegen hebben nog eerst 24 uur in een normaal bedje moeten, voor ze naar huis gaan, maar ik kan kijken wat ik voor je kan doen". Voor mij is het zonder twijfel beter dat ik vandaag naar huis ga, maar ik ga niet zonder mijn dochter naar huis. Daar ben ik heel stellig in.

Niet veel later komt de kinderarts terug. "Afgezien van het protocol, is er eigenlijk geen enkele reden om Celine nog langer hier te houden", begint ze. "Ze doet het geweldig en van haar slechte start is niks meer te merken. Als jij nu eens de kraamzorg gaat bellen of ze vanmiddag bij je op de stoep kunnen staan, ga ik de ontslagpapieren in orde maken". Ik kijk haar aan en mijn hart maakt een sprongetje. We gaan naar huis!!