Niet meer blij met mijn zwangerschap

Ongeveer 12 weken zwanger de nipt test is uitgevoerd. En de reactie's vliegen weer om je oren. Gaan jullie door tot een jongen? Nee dit is echt de laatste een jongen of niet.

Nu zal het toch wel een jongen zijn na twee dochters toch? Je kunt niet eeuwig pech hebben, zo reageren ze dan.

Ik hoop niet voor jullie dat het nog een meisje wordt dat is zo zielig voor jullie. Drie meisjes wat een hel. En de laatste reactie, het zal wel weer een meisje zijn.

Ondertussen ervaar ik een soort gevoel van het moet nu een jongen zijn, want anders is iedereen teleurgesteld in mij.

Het gaat ook niet goed tussen mij en bepaalde zogenaamde vrienden na wat ze graag wilde doen en wat ik niet kon met 33 weken zwangerschap.

Ik stort mij heel erg op mijn school werk. Oceana heeft een periode van keihard krijsen en keihard dingen stuk maken bereikt.

Nee Oceana dat mag niet. Huilen en stampen en zelfs mama een mep geven. Dan zet ik Oceana op haar kamer. Huil hier maar uit tot dat jij je kan gedragen. NEE NEE NEE!! Gilt ze.

Ik heb alvast wat mooie roze dingetjes aangeschaft voor baby 3. Je bent gek zegt iedereen dadelijk is het een jongen. Maar dat is het niet mijn gevoel zat goed bij Oceana en Arya.

Binnenkort weer examens en ik stort mij er vol op in.

Ik heb twee vriendinnen die ook twee dochters hadden en net iets verder zwanger waren dan ik. Beide kregen een jongen, wat was ik blij voor ze. Gefeliciteerd natuurlijk.

Ik kreeg een echo en mijn verloskundige vertelde dat ze er vrouwelijk uit zag. Wat ik al wist natuurlijk.

Mijn vader en man en iedereen om ons heen was er heilig van overtuigt dat het een jongen was. Ergens vondt ik het wel jammer, maar wij kunnen gewoon geen jongens krijgen. Mijn gevoel zat goed en ik heb dus terecht roze dingen gekocht.

De reactie die ik van die twee vriendinnen kreeg was, wat sneu voor je man dat jij hem geen zoon kan schenken....

Er klapte iets in mij. Ik was heel blij met deze zwangerschap maar ik voel mij niet meer blij niet meer vrolijk. Ik wil gewoon dat ik niet meer zwanger was.

Al een paar weken heb ik het huis niet meer schoon gemaakt. Of eten gekookt, wouter neemt eten mee als hij naar huis komt.

Niemand om mij heen is blij dat ik (nog) een dochter krijg. Het is zielig voor mijn man enzo noem maar op.

Mijn vader maakt het niks uit trouwens en Wouter ook niet, ook al vondt hij het wel even jammer.

Mijn vader kwam laatst binnen en vroeg ben je depressief? Het is een bende hier. Jaja ik weer het.

Ik ben er gewoon erg naar van dat iedereen een opmerking of een oordeel klaar heeft, maar momenteel voelt het gewoon alsof ik lichamelijk gefaalt heb, omdat het nog een dochter is....

Ik heb niemand verteld dat ik stiekem al heel mijn leven een diep gekoesterde wens voor een zoon had. Maar alsnog wordt het er goed ingewreven.

Ik ben al 3 weken op de echo en cobtrole na het huis niet uitgeweest, ik heb echt nergens behoefte aan. Het liefst wil ik gewoon alleen zijn.

Hoe verder ik ga in deze zwangerschap hoe slechter ik mij voel. Ik had zoiets van ik geef graag weer borstvoeding. Nu heb ik zoiets van flesvoeding, ik heb er helemaal geen zin meer in.

Ik voel me alleen maar moe en ik wil het liefst slapen. Ik heb gewoon er een beetje spijt van dat ik zwanger ben geworden.

Eerst had ik hier zoveel zin in. En nu heb ik zoiets van ik wil dit niet nog een keer. Ik wil niet bevallen. Ik heb geen zin in de kraamtijd waar ik bij de eerste twee wel zo'n zin in had.

Ik pink regelmatig traantjes weg.