Ik wil mijn kinderen nog niet los laten.

9 maanden lang mochten ze groeien onder mijn hart. Vanaf het moment dat ze op mijn borst lagen was het er al, dat gevoel. Bij alle 5 even sterk. Ik hou mijn babys graag bij me. Niet te veel van arm naar arm. Pas logeren als ze er zelf om vragen en oppas hebben we voor de jongste 2 eigenlijk nog nooit gehad.

Je mag het anders doen en er vanalles van vinden. Maar dit is wat werk voor mij, voor ons.

En natuurlijk ben ik moe en baal ik er soms van dat ik het niet kan loslaten. Ik zou soms graag wat meer op die vriendin lijken die wel kids laat logeren om zelf lekker een weekend weg te gaan. Maar ik ben daar gewoon niet aan toe zolang ze zich niet goed in woorden uit kunnen drukken.

En dus slaap ik de afgelopen 11 jaar al zeker 8 jaar niet door. Mijn kinderen komen namelijk tot 1,5 voor een nachtvoeding of 4. Ook dat is oke. En soms even heel stom. Moe ben ik zeker.

Maar net toen ik weer eens bij de jongste stond omdat hij niet zelf in slaap kon komen, stroomde de tranen over mn wangen.. onze laaste baby. Nog even en hij slaap ook door. Dan heeft hij me al een stukje minder nodig. Hoe fijn dat ik hem nu dit stukje zekerheid kan bieden en er altijd voor hem kan zijn. Ze zijn maar zo kort klein.

De oudste gaat na de zomer naar het voortgezet onderwijs. Die 12 jaar zijn voorbij gevlogen. Ze heeft me niet zo vaak meer nodig.. "Maham, laat me nou". Hoe ouder ze worden hoe meer ik ze los mag laten..

Nou ja los, in kijk met ze mee. Ben apetrots. Zal er altijd zijn wanneer ze me nodig hebben en naar me vragen. Helemaal loslaten zal ik ze nooit.

Ik hou ze steeds een beetje anders vast. Precies zoveel als zij dat van me nodig hebben.

Dankbaar voor ons vijftal!