Niet gezellig

Sinds ik moeder ben, ben ik in het bijzijn van mijn kinderen niet gezellig.

Ik richt mij op de opvoeding van mijn kinderen. Nou ja, meer op het feit dat ze de eerste 18 jaar overleven.

Tijdens een “gezellige afspraak” roep ik constant zaken als “Niet de muur likken” en “Nee, je mag geen hap van de zeep nemen” (Dit laatste is toch een keer mislukt, zoals de foto laat zien)

En keer op keer vind ik het oprecht leuk om af te spreken en meen ik echt van uit het diepste van mijn hart dat ik wil bijpraten, maar ook keer op keer faal ik daar in.

En net zo vaak vind ik het geweldig, bijzonder, mooi en leuk dat mensen bij mij op bezoek willen komen! Dat waardeer ik ontzettend!

Maar mijn bezoek zit er uiteindelijk voor spek en bonen bij. Telkens weer probeer me ook echt op hen te richten. Vragen als “hoe gaat het met je” en “Vertel me daar meer over” meen ik echt!

Echter begint dan helaas, geregeld een kind, tijdens het antwoord op zo’n vraag, levensbedreigende zaken uit te halen.

Dus wanneer ik moet kiezen tussen een geëlektrocuteerd kind of het zijn van een goede vriendin, kies ik toch voor het zijn van een goede vriendin. Oh nee. Moeder. Ik wil geen geëlektrocuteerd kind.

Al met al is het bij mij op bezoek zijn dus niet altijd gezellig. Ik heb leuke kinderen en er is een prietpraatje, maar ik faal jammerlijk in het vriendin zijn waar iemand op kan bouwen. Die een luisterend oor biedt wanneer nodig. Die 100% naar jou luistert. Zich volledig op jou richt.

En dat maakt het moeder zijn voor mij wel eens lastig merk ik. Niet de perikelen rondom de opvoeding, maar het letterlijk en figuurlijk klein worden van je wereld.

De gesprekken die ik voer zijn vaak over brandweerman Sam, Bob de Bouwer en Paw Patrol. De liedjes die ik in mijn hoofd heb zitten zijn geen knijters van hits bij mijn leeftijdsgenoten, maar zijn gericht op het “kleine publiek”. En dat is dus ook hetgeen dat ik mee maak. Precies niets.

Toen ik nog geen kinderen had, stoorde ik mij wel eens aan het feit dat de gesprekken alleen maar over de kinderen leken te gaan of bruut werden verstoord door aanwezige kinderen.

Nu realiseer ik mij dat er, tot alle aanwezige kinderen een jaar of 10 zijn, daadwerkelijk weinig anders is. Niet omdat je niet wil, maar omdat het, in mijn ogen, gewoon je verantwoordelijkheid als moeder is.

Dus de laatste keer dat ik mij dit realiseerde, heb ik meteen een lunchafspraak gemaakt met die vriendin, zonder kinderen erbij.

Niet om iets “Voor grote mensen” mee te maken, maar om een vriendin te kunnen zijn.