Niet cool mam..

We rijden naar school in de auto en op de radio komt een lekker nummertje.

Ik zet hem harder en living my best life door hard mee te zingen en de kinderen gaan mee in die vibe.

School is niet zo ver en het is nog vroeg, dus op de parkeerplaats voeg ik nog wat kekke dansmoves toe om de ervaring compleet te maken.

Bobbi en Juul deinen enthousiast mee, maar Sofie, die naast mij zit, is opeens angstvallig stil en ik voel dat ze mij door haar wimpers aankijkt, met een ingehouden grinnink, waarna ze haar ogen net niet rolt en wegkijkt. Je ziet haar denken; "rare mama"

Niet zo heel lang geleden had het haar allemaal niet zoveel uitgemaakt, of sterker nog, had ze misschien wel meegedaan.

Maarja dan wordt je een eigenwijze dame van zes die het als een dagactiviteit heeft op te slurpen wat er in de omgeving gebeurd.

Dubbel

Want ergens zou ik willen dat zij de lessen erft waar ik zo lang mee bezig ben geweest.

Dat zij niet de onzekerheid voelt die ik zolang voelde en dat het haar allemaal niet uitmaakt wat een ander vind.

Aan de andere kant is het gewoon de natuur.

Het klinkt niet zo sexy misschien, maar we zijn en blijven kuddedieren, die bij de groep willen horen. Heel normaal dus eigenlijk..

Hoe leer je je kind om bij een groep te horen, zonder zichzelf te verliezen?

Of zullen we maar gewoon accepteren dat er mega veel boeken zijn geschreven die al deze fasen lang en breed beschrijven. Dat iedereen een zelfde soort proces doorgaat en uiteindelijk toch negen van de tien keer bij zichzelf uitkomt..

Zou ik misschien een boek moeten lezen over hoe je los laat als moeder, hoe je jezelf niet projecteert op je kind en hoe je deze coacht ipv adviseert.

Mogelijk..