Niet alleen, wel een beetje eenzaam

Gut, wat een zware titel heb ik er weer aan gehangen. Niet alleen, wel een beetje eenzaam. Stiekem had ik het idee dat je, wanneer je moeder word, je op magische wijze een hele kudde moeder-matties krijgt. Je komt ze allemaal op magische wijze tegen en bovenal: iedereen heeft exact dezelfde visie als jij hebt. Ja, ik was misschien een beetje delusional.

Moeder van een dode baby

Nadat Ivy geboren werd was ik al moeder, ik had allemaal moedergevoelens, borsten die klaar waren om een baby te voeden, maar ik had geen baby in het ledikantje liggen. Ik leerde via the wonderful world of Instagram meerdere sterrenmama's kennen, maar door het trauma trok ik mezelf liever terug: ik wilde niemand in mijn bubbel. Ook mensen waarmee ik al bevriend was sloot ik buiten, alles was ineens anders, iedereen ging door en ik wilde alleen maar terug.

En toen kwam er nog een baby

Veel sneller dan verwacht (en dan ik eigenlijk aan toe was), was Nyjah daar. Een gigantisch cadeau, maar met de zware medische zwangerschap, zestien weken bedrust en het trauma waar ik nog mee moest dealen, was het veel. De bubbel waar ik in zat werd een veilig holletje. Iets waar ik eigenlijk niet perse uit wilde.

Zwanger van Nyjah nam ik me voor vanalles te doen als hij eenmaal geboren was: na zestien weken bedrust is dat wat je wilt. Maar in de praktijk was het heel anders. Ik was angstig, durfde slecht auto te rijden, vond de drempel om naar buiten te gaan hoog (heel hoog), ik wist niet wat ik zoal kon (moest?) ondernemen met een baby met als gevolg dat ik, wederom, in mijn bubbel bleef.

De dingen die ik me had voorgenomen kwamen er niet van, het babyzwemmen niet, de lange wandelingen, uitjes naar het bos, outings naar de stad, afspreken met mensen die ik kende - niks leek te lukken. Ik voelde me gigantisch falen en enorm eenzaam. Ik dacht dat mensen wel zagen dat ik hulp nodig had, iemand die zei: "hey ik let even op Nyjah, dan kun jij een half uur onder de douche staan" - maar dat gebeurde niet. Ik was alleen en deed het grootste gedeelte van de zorg voor onze zoon in mijn eentje. Mijn partner was tenslotte na een week alweer aan het werk.

Where's that so called tribe when you need it?

Veel magazines over bewust of natuurlijk ouderschap hebben het er over: je stam. Je moet je stam vinden. Een netwerk van vrienden en vriendinnen die je kunnen helpen, waar je bij terecht kunt, die helpen met de opvoeding van je kind. Ouders, grootouders, ooms, tantes - wie dan ook. 

Maar eerlijk? Mijn tribe is mijn beste vriendin en twee vriendinnen die ik eigenlijk alleen ken via onze blogs en Instagrams.

Er zijn momenten geweest dat ik dacht: "Oke, en nu ga ik aan de slag en leer ik mensen kennen die hetzelfde denken over het ouderschap als ik doe" - maar tot dusver liep dat continu op niks uit. De drempel blijft hoog, ik weet niet goed waar je mensen tegen komt en die hele corona crisis maakt het ook niet makkelijker om mensen te ontmoeten.

En nu is daar the final baby

Inmiddels ben ik 38+ weken zwanger van onze derde (en laatste) baby. Hierna komt er echt geen baby meer. Langzaamaan begin ik te werken aan mezelf. Wat wil ik, wat heb ik nodig, waar kan ik dit vinden, wat maakt mij blij. Het is eigenlijk van de zotte dat ik dat, na 31 jaar op deze wereld, nog allemaal niet weet. 

Ik begin nu klein, kiezen voor mezelf. Dat deed ik deze week voor het eerst. Voor Nyjah moest er winterkleding komen en waar ik dan normaal enkel dingen voor hem haal, heb ik nu ook voor mezelf een flinke lading kleding gekocht. Allemaal tweedehands (op twee items na) want duurzaamheid vind ik belangrijk. Het voelt als een enorm cadeau aan mezelf, niet bezig zijn met wat anderen allemaal nodig hebben, maar even wat ik wil én nodig heb. Na 3 zwangerschappen (in 2018, 2019 en 2020) had ik niets anders dan positiekleding en voedingskleding. Nu stel ik een garderobe samen die me blij maakt, waar ik makkelijk in kan voeden en wat me leuk staat.

Stukje bij beetje voel ik mezelf meer klaar om naar buiten te treden. Natuurlijk is het afwachten hoe het me afgaat als deze baby ook geboren is, maar ik heb er meer vertrouwen in dat het langzaamaan wat minder eenzaam gaat worden.

Seasons of Motherhood Circles

Iets wat me, mogelijk, bij dit alles gaat helpen is de cursus die ik via Mamaplaats Academy kan volgen. Bij Seasons of Motherhood Circles ga je bewust de verbinding met jezelf aan. Je hebt 12 hoofdstukken welke je door kunt werken met daarbij meditaties, informatie en opdrachten en zo kom je dichterbij jezelf. Ik ben enorm benieuwd naar de inhoud, maar heb (vooralsnog) nog geen moment gevonden om écht te gaan zitten en beginnen, maar van wat ik gezien heb, ziet het er veelbelovend uit. 

En jij?

Eigenlijk ben ik vooral benieuwd hoe andere mama's dit allemaal ervaren: Voel jij je eenzaam? Waar leer jij nieuwe mensen kennen? Hoe kwam jij je stam tegen? Let me know, wie weet heb ik iets aan je kennis.