Niemand weet, niemand weet wanneer ik verder kan✨

Ja waar te beginnen eigenlijk. Niemand weet wanneer ik uit deze rit kan stappen, wanneer ik weer kan bouwen aan de toekomst en door kan gaan met leven zonder deze ziekte zorgen. Waar sta ik eigenlijk nu? Het antwoord op die vraag is; De laatste scan was goed, geen kankercellen meer te zien, BAM goed nieuws en dat is één. Maar dan moesten we over een half jaar (en dat half jaar is nu dus voorbij) weer 4 weken stoppen met medicatie om vervolgens bloed te prikken. Dat is dus 22e april, 2 dagen later zal ik worden gebeld of ik nog een jodium behandeling zal moeten of niet 🍀.

Er is zoveel gebeurd ondertussen. Mijn gevoel schommelt van gelukkig mens, naar het andere moment teleurgesteld in mezelf en ook naar onmacht en woede. Bijwerkingen van stoppen van medicatie zeggen ze. Verschrikkelijk ik ben er zo klaar mee! Soms woedend, dan komen alle herinneringen weer naar boven van die moeilijke periodes als ik uit huis was, zonder kinderen en man, eenzaamheid, de operatie, die stomme ziekte. Het valt me zwaar, zwaarder dan de andere keren merk ik en ik kan niet zeggen hoe of waarom ik dat voel. Omdat het wil afsluiten, door wil gaan en niet meer achterom willen kijken, geen onzekerheid, niet meer hoeven zeggen dat ik me kut voel. Gelukkig is huilen een enorme uitlaatklep, heerlijk! Bij het zien/ praten erover met sommige mensen dan raakt me dat nog steeds enorm. 

Van de buitenkant is er niets te merken, ik voel het vanbinnen en de mensen dagelijks om mijn heen zouden dat kunnen merken aan mijn korte lontje, verdriet en woede. Ik ga ook nadenken, stel ik moet nog een keer.. ik wil niet meer, ik ben leeg, op, klaar. Ik voel me soms machteloos, lang niet altijd maar soms wel. Je gevoel uitleggen dat is dan best moeilijk. Ik heb nog steeds geen zekerheid, ik ben nog ziek, ik zit nog in het proces wat inmiddels al 2,5 jaar duurt met ups en downs maar ik voel me soms dus best wel eenzaam terwijl ik weet dat dat niet hoeft. Lieve vrienden en familie, ik weet zeker dat ik ze maar hoef te bellen en ze zijn er, maar dat doe je niet zo snel, dat wil je niet, je wilt niemand tot 'last' zijn. Dat is gewoon vervelend, niet leuk. Ik heb momenten dat ik er moeilijk mee om kan gaan en mezelf daarin verlies en niet meer uit die negatieve gedachte kom. Waarom denk ik zo, geen idee ik kan het niet vertellen. Ik ben juist dankbaar voor die lieve kleine gebaren waar ik kracht uit haal. Laten we hopen dat ik in de laatste fase ben, ik ben er klaar voor om dit af te sluiten en plek te geven, het kan verwerken. Los te laten, er andersom te zijn voor vrienden en familie die er altijd voor mij zijn! 

Je leert jezelf kennen, het is een leerproces geweest, een periode van 2,5 jaar die mag eindigen hoor! Ik hoop dat ik eind april kan zeggen dat we weer vol geluk kunnen denken en dromen aan een toekomst met een (ziekte) zorg minder 🩷🤍