Niemand verteld dat je ook op een grijze wolk kan zitten.

Laten we beginnen met het feit waarom ik dit schrijf.ik vind namelijk dat er een taboe doorbroken moet worden!

We waren als gezin van drie heerlijk op vakantie naar de Ardennen met de tent, een heerlijke camping met een zwembad en veel vriendjes voor Davino.

Maar toch is daar ook iets magisch gebeurd want we werden zwanger. Iets wat we graag wouden en nu was het eindelijk zover.

Met 14 weken hebben we een geslachtsbepalings echo gegaan en samen met onze familie en vrienden kwamen we erachter dat we een mooi meisje kregen.

Ons geluk kon niet op we hadden immers al een zoon.

Maar vanaf toen ging het bergs afwaards. Ik kon al snel moeilijk lopen ivm mijn bekken, en als we een dag wat leuks gingen doen met ons gezin ging de rolstoel mee.

Maar ik dacht als ik bevallen ben is dat allemaal voorbij met goede begeleiding.

Richting het einde van mijn zwangerschap kwamen we erachter dat ik intens veel vruchtwater had, het dubbelen van wat normaal is. Veel onderzoeken gehad bij de gynaecoloog maar met ons meisje was alles goed.

Toch was het pittig, en duurde die 39 weken heel lang.maar de dag kwam ik ging ingeleid worden want iedereen was het er wel mee eens, dit ging niet meer.

Eenmaal bevallen vroeg ik mij af waar die roze wolk bleef, en dacht die komt nog wel. Toch?

Maar die kwam niet. Integendeel ik hield veel van onze dochter maar me binden aan haar vond ik moeilijk. Het huishouden doen ging amper, ik was alleen maar heel moe.

Het ging niet meer. Niet voor mij maar ook voor mijn gezin.

Zodra mijn man thuis kwam van het harde werken deed hij gelijk het huishouden.

Hij ging stofzuigen toen eten koken, kinderen in bad en naar bed. De was de afwas.

Hoe verschrikkelijk ik me daarover ook voelde ik kon het niet.

We hebben veel gepraat en ik ben naar de huisarts gegaan, je zou denken een postnatale depressie maar alles was minder waar.

Ik kreeg hulp in huis wat ik heel fijn vond, iemand die me hielp me taken als moeder weer op te pakken. Ik liep bij een psycholoog en toch voelde ik me niet beter.

Uiteindelijk weer dat gesprek bij die huisarts, want ik voelde me daar niet fijn en niet begrepen.

Ik kreeg een nieuwe doorverwijzing en ging zelf opzoek naar waar ik dacht daar voel ik me fijn, inmiddels is onze lieve meid namelijk alweer 1,5 jaar oud.

Na een grote zoektocht toch een lieve mevrouw gevonden die het aandurfde om mij te helpen. Die mijn psychoses onder controle kon laten houden.

En dat alles voor iets dat ik jeugd allemaal gebeurd is. Achteraf gezien is ons mooie meisje geboren met een boodschap, mama zoek hulp je hebt niks verwerkt alleen maar weg gestopt. 

En ik ben er nog steeds niet, maar ik kan nu eindelijk goed genieten, en soms heel soms denk ik: daar is die roze wolk weer eindelijk genieten ❤️