Niemand is sterker dan ik

Ik kan mij niet meer zo goed heugen wanneer ik je voor het laatst niet gemist heb.

Zelfs in mijn dromen leef je niet meer en tegenwoordig word ik wakker met de gedachte dat mijn leven vanaf nu altijd zo zal zijn. Ik zal je voor altijd moeten missen.

drie jaar geleden is het alweer dat je plotseling stierf.

Het leven is nu ‘’gewoon’’ zonder jou. Dat is zoals het nu gaat, maar wat niet aanvoelt als normaal.

Soms denk ik je er bij. Dan zie ik je zusje uit school komen en dan laat ik jou in gedachte achter haar aan lopen. Dan kom je ook gewoon uit school, net als de rest van de kinderen.

Soms eet je mee. Dan staat er een denkbeeldig bord op tafel met denkbeeldig eten en dan heb ik een denkbeeldige stoel aangeschoven waar jij dan op zit. Ik plaats je dan altijd naast je zusje, want daar zou je hoogstwaarschijnlijk gezeten hebben.

Dit allemaal in stilte. Ik vertel dit tegen niemand. Ik deal met jouw verlies. Alleen.

Niemand weet hoe het is om jouw mama te zijn en dus weet ook niemand hoe ik mij voel.

Papa al helemaal niet. Want hij is er emotioneel gezien gewoon nooit. Als het om emoties gaat dan geeft hij liever nog een trap na. Hij is niet capabel.

Sinds jij er niet meer bent heb ik mij nog nooit zo eenzaam gevoeld.

Deze zin alleen al maakt mij duizelen. Het is de harde werkelijkheid die ik niet wil accepteren.

Het doet pijn dat niemand voor mij zorgen kan.

Want niemand is sterker dan ik.

Wil je meer verhalen op Mamaplaats lezen? Klik hier!