newsflash : het is heet

En voor jullie mij nu allemaal willen achterna zitten met hooivorken : ja, het was sarcasme. Uiteraard heeft iedereen dit, helaas, al aan de lijve ondervonden.

Iedereen heeft het heet, alles is veranderd in een plakboel van zand, zweet en gesmolten ijs. Zwembaden zijn uitverkocht, als je nu nog snel naar de winkel racet kan je enkel nog restbadjes vinden, aka te klein of te duur. Ook ik stond daarstraks met mijn minizwembad van twintig euro aan de kassa. Het is oke. 

Ik ga beginnen met te zeggen dat ik jaloers ben op alles en iedereen die zich op en top voelt in deze hitte, die perfect zou kunnen leven met deze hitte als de norm. Ik namelijk niet. Het liefst van al kruip ik in een donker hol gevuld met ijs en airco. De lidl om de hoek lijkt perfect maar na 3 uur begin je op te vallen met je lege winkelkar.

Dit is altijd zo geweest, alleen vroeger om andere redenen.

Toen ik een jaar of 16 werd, bereikte mijn onzekerheid zijn dieptepunt, zomer en winter liep ik gekleed in lange -liefst zwarte- broeken, pullovers of vesten. Zwemmen? Nu niet, dan niet, nooit niet. ( toen hé, als je nu een zwembad hebt en zin in een feestje, nodig me alsjeblieft uit. De firma dankt u. )

Mijn angsten namen het roer volledig over. Ik was dik. En iedereen keek naar mij. - duh als je in een lange broek loopt met 35 graden buiten- , enkel en alleen naar mij. Als iemand mij ernaar vroeg zei ik enkel dat ik 'niet zo goed tegen de zonnestralen kon' of 'het heus niet zo warm had', terwijl de zweetdruppels van mijn neus dropen.

En toen kwam die klik. Te laat, veel te laat. Al die zomers zweet en plezier verspild aan mijn eigen onzekerheden. 

Is er fysiek wat veranderd?

Neen. Nu ja, ja. Ik heb nog meer stretchmarks. Mijn vel zit nog losser. Maar ook mijn kledij. Jurkjes, shorts, rokken, toffe topjes,...ik heb ze al te vaak links laten liggen.

Ik geef toe dat ik nog steeds denk ' ben ik dit ? ' wanneer ik foto's van mezelf zie, maar ook vaak ' oh, leuk! '. Ik heb leren relativeren. Ik heb een dochter gekregen aan wie ik mijn onzekerheden absoluut niet wil doorgeven. 

Mijn lijf gaf mij haar, mijn lijf is omhuld met los vel, vet, stretchmarks en littekens, maar nog vaker omarmd door degene die mij lief hebben. De armen van mijn vriend, de kleine handjes van mijn dochter die elke striem traceren alsof er geen leuker spel bestaat. 

Mijn dochter kreeg mijn haarkleur, de vorm van mijn ogen en nog zoveel meer, maar mijn onzekerheden krijgt ze niet mee. 

Die zijn van mij, enkel en alleen van mij, en als er iets is dat ik mag afbreken dan is het die opgestapelde berg zorgen en lelijke woorden die ik naar mezelf gooi. 

Wil ik afvallen? Absoluut. Laat ik mezelf hier nog ongelukkig worden? Misschien, in het pashokje van de H&M wanner die toffe broek toch net iets te krap zit. Maar ik draag het niet meer met me mee. Ik heb leren genieten, zoals ik ben. En dat geef ik haar mee.