New to the crew

Dat zeggen ze dan. Hier begon het al aardig te borrelen, maar we hebben het gered en inderdaad! Niet verzuurd.

Ok, genoeg cryptisch gedoe. Ik heb dus een tijdje geleden al dit account aangemaakt, had er allerlei ideeën voor en wat gebeurde er vervolgens. Niks. Allerlei excuses. Baby slaapt slecht, peuter slaat zijn middagslaapje over, te moe, te vies huis. Ik ben goed in uitstellen, dat blijkt wel weer. Is dat meteen het eerste wat je van me weet, mooi meegenomen!

Ik kwam op het idee om een blog te gaan starten door mijn gepieker. Ik zie mezelf als een zeer getalenteerd piekeraar. Laten we het positief houden. Van de kleinste dingen kan mijn hoofd enorme beren op de weg maken en aangezien ik niet een hele grote prater ben blijft dat ook zo fijn zijn eigen leven leiden.

Nu heb ik een paar keer wat dingen gepost op mijn instagram en daar kreeg ik zulke fijne reacties op. Een digitale knuffel, hart onder de riem en vooral herkenning. En dat vond ik zo fijn! Dus ik dacht laten we dat vaker doen.Vandaar de blog. 

Misschien leuk om te weten wie je op je beeldscherm hebt.Ik ben Suzanne, inmiddels 33 en bewust alleenstaande moeder van Kas (2,5) en Iza (bijna 4 maanden). Ze zijn allebei van dezelfde donor. Momenteel doe ik een poging tot een opleiding volgen (gespecialiseerd pedagogisch medewerker).Ik kan je vertellen dat BAM (of moeder in het algemeen) zijn, zwanger zijn, bevallen en je kraamtijd in coronatijd niet bijdragen aan een goede voortgang van een studie. Dag motivatie, hallo uitstelgedrag.Nu moet ik ook bekennen dat het hele corona gebeuren sowieso veel met me heeft gedaan. Iza is 13 maart geboren en de 16e ging alles dicht. Ik vond dat een hele heftige periode en dat heeft veel omgegooid en losgemaakt in mijn hoofd. Dat zal vast wel eens langs gaan komen in een blog.Nu ik erover nadenk...ik denk zelfs dat verandering wel een soort rode draad zal gaan vormen. Klinkt interessant toch? Vind ik wel en ik ben ook wel benieuwd wat het met me zal doen als ik er hier zo bewust over zal schrijven. Zal het uitstelgedrag dan ook eens afnemen? Of is dat dan toch een soort aard van het beestje.

We zullen zien!