New momblogger in the house..

Als moeder mocht ik mijn avonturen en een kijkje in ons leven een tijd lang delen als blogger op een ander platform. Helaas is dat gestopt en ik twijfelde of ik door wilde gaan op een andere manier. Zelf iets opstarten kost mij op dit moment teveel tijd en energie, dus ik schoof het aan de kant. Maar ineens werd ik benaderd door Mamaplaats en gevraagd of ik voor hun wil gaan bloggen. Dit moest zo zijn denk ik! 

Voor diegene die mij nog niet kennen zal ik me even voorstellen. Ik ben Ruth, 32 jaar en getrouwd met Hans. Samen hebben wij drie kinderen, Lauren van 5, Vieve van 3 en Luther van 9 maanden. Een gezin van vijf, wat een rijkdom! Naast moeder heb ik ook mijn eigen webshop, sinds de komst van de oudste heb ik mijn werk in de zorg als begeleider opgezegd en toen de tweede kwam ben ik begonnen met het maken van houten wandhaken en ben deze gaan verkopen. Inmiddels verkoop ik nog meer producten gericht op kind en interieur. Totaal iets anders dan wat ik deed, maar wel heel erg leuk en leerzaam.

Om een beter beeld van mijzelf te geven zal ik nog wat feitjes droppen. Ik ben geen ochtendmens, man en kinderen zullen dit met volle overtuiging beamen. Laatst zei de oudste zelfs 'Jij praat niet zo graag in de ochtend, toch mama?' Oops! Koffie is mijn lifesaver, ik bedoel wat zou ik zonder moeten?! Ik ben christen en geloof in God, mijn geloof steek ik dan ook niet onder stoelen of banken en ben er open over welke rol dit heeft in ons (gezins)leven. Ik kan niet lopen op hakken en draag het liefst sneakers. Oftewel, sneaker-lover for life maar ja, sinds de komst van kinderen gaat er meer geld naar hun garderobe dan die van mij. Herkenbaar? Ik ben kringloopjunkie, en shop graag meubels, speelgoed en kleding tweedehands. Duurzaam en goed voor de portemonnee. Ik ben geadopteerd, als baby van drie weken oud kwam ik met het vliegtuig vanuit Sri Lanka naar Nederland. Opgegroeid in een fijn, warm nest en woon sinds de komst van Lauren weer op de Veluwe. Lekker dicht bij mams :) Je mag me wakker maken voor kaas, want kaas is leven. Ik zou mezelf omschrijven als een extravert persoon, die ietwat ongeduldig en koppig kan zijn, maar ook erg begaan met andere mensen. Het leed en verdriet van een ander kan ik me erg aantrekken en tegen onrecht kan ik al helemaal niet. Ik spreek me ook regelmatig uit over 'gevoelige' onderwerpen met respect voor een andere mening. Hebben jullie al een beetje beeld bij mij?

Het moederschap heeft me erg veranderd, ik denk vooral dat de kwetsbaarheid van het leven en de verantwoordelijkheid die komt kijken bij het ouderschap de grootste rollen spelen. Ik vind oprecht het moederschap het allermooiste, maar ook het allermoeilijkste wat er is. Doe ik het goed? Volg ik mijn hart of hoofd? De grootste les tot nu toe die ik geleerd heb is om niet snel te oordelen over andere moeders en mijn eigen gevoel te volgen. De onzekerheid is de afgelopen jaren flink afgenomen, maar helaas niet met alles. Op sommige fronten is deze flink gestegen en ik heb heel lang getwijfeld of ik deze ga delen met jullie, maar ik ga het gewoon doen.

Bekentenis in 1, 2, 3... Ik heb geen rijbewijs. Iets wat veel mensen wel weten. Het is er gewoonweg niet van gekomen. Het geld ging op 18 jarige leeftijd vooral naar jawel, die sneaker-collectie en feestjes. Ik woonde als student in Utrecht, had een OV en kwam overal waar ik zijn moest. Onnodig vond ik. Eenmaal getrouwd, had ik een privé chauffeur dus nog steeds niet nodig. Maar toen kwamen er kinderen. Zolang de baby niet mee kon op de fiets deed ik alles lopend en daarna op de fiets. Maar hoe fijn zou het zijn als ik in plaats van door de stromende regen fietsen, gewoon de auto kan pakken om Vieve naar de peuterspeelzaal te brengen, of even spontaan een bakkie doen bij een vriendin die in een plaats verderop woont, of even een bezoekje aan mijn oma te brengen zonder dat Hans mee hoeft. Ik had het er wel over met Hans, maar stelde het uit. Het is ook zo prijzig en we hebben een klushuis waar nog zoveel moet gebeuren, dus dat is nu niet handig zei ik steeds. Hans dacht er iets anders over, die zag na 10 jaar de BOB zijn op elk feestje de bui al hangen en dacht, als ik nu niets doe dan gebeurt het nooit. En plande voor mij een proefles in. Ik dacht serieus dat ik niet goed werd toen ik gebeld werd door een autorijschool met de vraag wanneer het uitkwam. Wat dacht je van niet! wilde ik schreeuwen en wist niet of ik moest lachen of huilen. Inmiddels heb ik een fantastische autorijschool gevonden waar ik wekelijks bij les, helaas ben ik gezakt voor mijn theorie (serieus, gaan die hersencellen dood ofzo als je moeder wordt?) en moet die binnenkort voor tweede keer doen.  Heel eerlijk, ik vind het niet echt leuk. En elke les zie ik er toch een klein beetje tegenop. Die onzekerheid is killing en ik vraag me zo vaak af waar dit vandaan komt. Want zo onzeker ben ik volgens mij niet, niet als het om andere dingen gaat. Ik denk ergens dat ik best wel kan rijden. Ik bedoel, ik voorzie Hans al jaren van advies onderweg ;) nou ja, als ik niet op mijn telefoon zit (bekentenis nummer twee). Het doet iets met me. Ondanks die onzekerheid voel ik me enorm op mijn gemak bij mijn rij instructrice. Zij heeft echt alle geduld van de wereld met me, maar daagt me ook uit om mijn angst te overwinnen. Ik heb er vertrouwen in, al kost het me 83 lessen (hoop ik niet, want man wat een geld), er komt vast een dag dat ik mijn rijbewijs haal. En dan gaat de vlag uit en wordt er (alcoholvrije) wijn gedronken! Zo, dat was mijn bekentenis. What's yours?

Ruth