Neem ik afscheid van mijn moeder?

Wat doe je als je moeder niet meer als je moeder voelt? Als je moeder meer voelt, als iemand die je leven elke dag lastiger maakt, en je steeds meezuigt in haar medelijden met zichzelf?

Een beetje backstory. Ik heb een fijne jeugd gehad, echt waar. Mijn moeder was weliswaar wat beschermend, maar dit was voor mij normaal, zo was ik haar gewend. Toen ik 17 was, zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. Toen is de ellende eigenlijk begonnen. Mijn moeder had direct (of eigenlijk al tijdens haar huwelijk met mijn vader) een nieuwe vriend, die zelf nog 2(!) jaar getrouwd is geweest nadat mijn ouders uit elkaar zijn gegaan. Vroeger kon ik het met de man vinden toen ik klein was, maar eigenlijk is hij me de afgelopen jaren tegen gaan staan, omdat ik zijn ware aard naar boven zag komen. En waar het bij mijn band met mijn moeder achteruit ging, is de band met mijn vader alleen maar hechter geworden. Hij is zoveel gezelliger en losser nu, en hij is ook echt mijn Go-to Guy. Alles wat ik beslis, bespreek ik eerst met hem.

Mijn moeder was, ondanks dat ze veel van die vent hield, doodongelukkig. Hij manipuleert, dirigeert, is een betweter en domineert. In de jaren dat mijn moeder met hem was, is ze ook veranderd van zorgzame moeder, naar stressende borderliner voor mijn gevoel. Hij was veel voor zijn werk weg, en op de avonden dat ze alleen op haar flatje zat werd ze ontzettend dronken en ging ze iedereen die ze kende berichten sturen met beschuldigingen en verwijten, want het was niet haar schuld dat ze ongelukkig is, dat is de schuld van iedereen om haar heen. Ik slik het al 12 jaar. Mijn broer was er al veel sneller klaar mee en heeft ook geen contact meer (heeft het wel geprobeerd met de geboorte van zijn dochter, maar ze heeft het weer verpest) die vent van dr heeft ook wel eens mijn broer bedreigd dat hij contact op moest nemen met zijn moeder. Mijn ex-man kon haar ook niet luchten of zien, haar eigen broer en zus zijn haar zat, en mijn huidige man doogt haar alleen maar vanwege mij. Ik heb die vent altijd gedoogd vanwege haar, en ben mijn moeder altijd bij blijven staan, wat ze me ook flikte. 12 jaar lang!! En na al die mensen die ze uit haar leven heeft gejaagd, nog steeds ze schuld bij andere mensen leggen en niet nadenken over wat ze zelf fout kan hebben gedaan. Mijn vader praat niet eens over haar en heeft me ook nooit verboden om met haar om te gaan, en hij is nog de grootste boosdoener, terwijl die man niks verkeerd heeft gedaan en al 12 jaar lang partner alimentatie betaald voor iemand die hem heeft bedrogen. 

Toen ik jaren geleden met mijn ex ging trouwen, mocht hij van mij niet komen. Ik wilde voor iedereen een leuke dag, ook voor mijn vader en broer, en dat ging niet als iedereen op zijn tenen moest lopen rondom hem. Hierom wilde mijn moeder eigenlijk niet komen op mijn bruiloft. Haar woorden waren letterlijk; als hij niet mag komen, kom ik ook niet. Ik heb voet bij stuk gehouden, zij was erbij, hij niet, en de dag was toen fantastisch. 

Een aantal maanden geleden vond ze ineens bij toeval berichtjes van hem naar een andere vrouw, seks gerelateerd. Hij was dus vreemdgegaan en volgens hem kwam dat door mijn moeders psychische problemen. Zelf, denk ik dat hij in ieder stadje een ander schatje heeft en al jaren vreemdgaat. Ze zijn toen dus ook uit elkaar gegaan. Wat was dit een opluchting. Maar! Nadat dit was gebeurd heeft meneer mijn moeder gestalkt, bedreigd, is bij mijn oma binnengedrongen omdat mijn moeder hem niet binnen liet, en hij heeft ook nog eens mijn huidige man bedreigd, alleen maar omdat mijn man spullen kwam brengen die mijn moeder zelf niet durfde te geven. Wij hebben mijn moeder geholpen aan een nieuwe telefoon, huisje opknappen en controleren of ze wel echt veilig was.

Mijn moeder is een tijdje een wrak geweest, maar hierna knapte ze wel weer positief op. In maart vond ik haar alweer anders worden maar vanwege Corona zag ik haar ook minder vaak, omdat ze ook veel voor mijn oma zorgt, die niet veel mensen over de vloer durfde te hebben. 

Pas geleden appte mijn moeder ineens dat ze weer contact heeft met hem, en dat ze praten. Vorige week dropte ze via whatsapp dat ze weer samen zijn. Ik heb toen tegen haar gezegd; het is jouw keus, en je moet het allemaal zelf weten, maar wij willen hem niet zien, en ik wil al zeker niet dat mijn kids bij hem in de buurt komen, en ik hoop dat je dat respecteert. Ja dat wilde ze, zei ze.

Afgelopen maandag haalde ik mijn kids bij haar op, en vertelt ze ineens dat ze gaan trouwen!!? En dat ze met ons willen praten, want ze wil dat we erbij zijn, zeker de kids, en of ik een keer kan kiezen voor het geluk van mijn moeder. Mijn antwoord hierop was dat ik hem niet goed vind voor haar. Hij is dominant, weet altijd alles beter, manipulatief en agressief. Maar ik moet er toch maar over nadenken van haar, want ja ze wil natuurlijk ook wel iets leuks met mijn dochter op de bruiloft.

In april heb ik een miskraam gehad, een gebeurtenis die vreselijk voor ons was, en ook nu nog steeds speelt. Ik tob al 3 maanden met een baarmoeder die nog steeds niet schoon is zelfs al heb ik al gemenstrueerd. Wij staan nu al maanden stil met onze kinderwens, en eindelijk word ik morgen geholpen door een opname in het ziekenhuis. 

Ik vertel het aan mijn moeder, en wat vertelt zij me vervolgens doodleuk?! 

Ja ik wil niet zomaar bommen droppen, maar... Ik ben dan weer met hem samen, sinds maart zijn we heel veel gaan praten en we komen er echt goed uit, vandaag zijn we in ondertrouw gegaan en we trouwen binnenkort, dus we willen echt wel dit weekend praten want ik moet dinsdag doorgeven wie mijn getuigen zijn.

Pardon?! Mag ik de tijd hebben om te rusten na zo’n dagopname waarbij ze letterlijk in mijn baarmoeder gaan wroeten? Kan het ook 1x om mij gaan? Waarom altijd als er iets leuks of iets vervelends bij mij is, heb jij weer iets ergers?

Mijn man is er heel stellig in. Hij gaat niet naar de bruiloft van iemand die hem heeft bedreigd en Die vent komt hier ook niet binnen. Ik wil hem ook niet hier binnen. Ik wil ook niet getuigen bij een huwelijk waar ik absoluut niet achter sta. Ik wil het echt niet. 

Aan de andere kant, wil ik ook niet mijn oma verdriet doen dat ik niet kom. Ook gun ik mijn kids hun eigen oma, want ze zijn gek op haar. Maar ik wil de kids ook niet bij hem in de buurt hebben. Waarschijnlijk wil mijn ex dit ook niet. 

Ik vind het zo moeilijk, ik weet niet wat ik moet doen. Ik voel me al dagen benauwd van de stress en ik lig er al nachts wakker van. Niet eens over mijn opname morgen, maar over deze shit.

Bij een moeder hoor je je toch geborgen en veilig te voelen? Je hoort toch bij haar terecht te kunnen met al je problemen, en dat je je weer geliefd voelt? Ik heb dit totaal niet. Als ik bij haar ben voel ik me beoordeeld en ook zij weet altijd alles beter, ook als het over mijn kids gaat. Ik word zo jaloers als ik vriendinnen van me lol zie hebben met hun moeder. Ik word jaloers als ik Gilmore Girls kijk, dan kan ik wel janken. 

Wat is nu wijsheid? Want zo wil ik ook niet meer leven. Ik wil mijn eigen leven leiden, en me focussen op mijn kinderen en onze kinderwens. Op mijn baan waarbij ik net weer lekker in mijn vel zit. Ik kan bijna nooit eens genieten, want altijd is er wel weer iéts. Ik wórd geleefd op deze manier. Wat moet ik nou?! Neem ik afstand/afscheid? Ga ik zelf niet, en laat ik de kids wel gaan? Ga ik wel?

Want ja, ondanks alles.. is en blijft het je moeder.. 😢