Nathan Jort

Deze week zei een vriendin iets tegen me over jouw foto, wat ik sindsdien koester: ‘Ik zie je mama in hem’. Ik keek nog eens goed naar je foto en dacht aan wie je bent, en het is zo. Je hebt iets kwetsbaars, iets zachts, wat me inderdaad enorm doet denken aan mama. Tegelijk ben je een enorme levensgenieter, zonder enige terughoudendheid. Je lacht, eet, haalt kattenkwaad uit, weet troep te maken, kan stoeien, vallen, huilen: allemaal vól overtuiging. Allemaal tot het maximale. Je doet ons elke keer weer versteld staan van wat je doet of hoe je het doet. Met je hele lichaam; bij jou is het alles of niets. Zo leef jij. Alsof je leeft voor twee; alsof je een stukje Jort meenam toen je in ons leven kwam.

Al deze eigenschappen maken jou tot je unieke ik. Tot onze Nathan. Je maakt ons aan het lachen en drijft ons af en toe tot waanzin. Maar je zorgt ervoor dat we elke dag leven.

Je wordt ook elke dag een stukje wijzer, stelt steeds meer vragen. En je bent steeds nieuwsgieriger naar je andere broertje: Jort. Vanavond kwam er een prachtig gesprek op gang. We hadden het over ons gezin en jij benoemde Fedde als je broer. Papa vroeg je toen hoe je andere broer heet, en jij noemde Jort.

‘Mama, waar is Jort nu?’

‘Ik geloof dat hij in de hemel is.’

‘Waar is de hemel dan?’

‘Dat weet ik niet precies, maar ik denk ergens hoog in de blauwe lucht.’

‘Kan ik daar ook heen?’

‘Nee lieverd, daar ga je pas heen als je dood bent.’

‘Maar ik wil met Jort knuffelen!’, zeg je, terwijl je verdrietig bij me op schoot kruipt.

‘Ja, dat snap ik lieverd, dat wil ik ook heel graag. En omdat dat niet kan, word ik wel eens heel verdrietig en dan huil ik. Ben je ook verdrietig?’

‘Ja…’, en je legt je hoofd tegen mijn schouder.

Papa laat je de gipsafdruk zien van de handjes van Jort en hij legt uit wat het is. ‘Nu kun je hem toch een beetje aanraken.’ Je legt je hand op die van Jort – en ik realiseer me hoe groot je wordt. Je geeft een high five tegen Jort z’n handjes.

‘Mag ik nu een filmpje zien van baby Nathan?’

Zo mooi kan het zijn, ons leven. Zulke dierbare momenten, waarin ook Jort een rol speelt. Momenten die ik koester, en snel opschrijf voordat ik ze vergeet. Wat ben ik trots op mijn zoons, wat ongelooflijk leerzaam is het hoe jullie het leven leven.

Toen ik zwanger was van jou, wilden we je zo graag een stukje Jort meegeven – jij hebt hem immers nooit gekend. We besloten je naar Jort te vernoemen, zodat jij hopelijk ook die verbondenheid zou voelen. Nu weet ik dat die verbondenheid er gewoon ís; Fedde en jij zijn onlosmakelijk met Jort verbonden. Een stukje van Jort zit in jou, dat zie ik elke dag in de manier waarop jij leeft. Drie broers, papa en mama: onze liefde en onze band reikt verder dan de dood. In ons leeft Jort voort; in hoe jij bent, in hoe jij leeft, in hoe Fedde en jij op jullie manier - en naarmate jullie ouder worden steeds op een andere manier - Jort betrekken in ons leven. Door jullie ogen zie ik hoe ik het leven kan leven: onbevangen, onbevreesd en vol overtuiging. Je nam een stukje hemel mee toen je in ons leven kwam...