Nachtmerrie na zijn verjaardag

Hi lieve lezers! Na lang, nee dit zeg ik verkeerd, na hééél lang nadenken heb ik er toch voor gekozen om mijn verhaal online te zetten. Het is niet niks voor ons geweest en eindelijk kunnen we er open over praten. Ook heb ik er voor gekozen om dit verhaal online te zetten, omdat ik nog steeds niemand ben tegen gekomen die dit ook heeft meegemaakt, dus wie weet nu wel! 

Het was 1 Juli 2020. Feest bij ons! Onze lieve Kaan werd 1 jaar. Vol trots met zijn traktaties gingen we naar de kinderopvang. Meyra, zus van Kaan, was misschien nog trotser dan ieder van ons. Hij had de dag van zijn leven op de opvang en kregen leuke foto's door gestuurd. Zijn verjaardag hadden we met onze familie al een week eerder gevierd omdat 1 Juli door de weeks zou vallen. Na een dag vol feest en vreugde ging Kaan lekker slapen. De volgende ochtend 2 Juli, wanneer onze nachtmerrie achteraf gezien begon, begon rustig met een flesje melk in de ochtend. Na ongeveer 30 minuten kwam dit bij Kaan er allemaal weer uit, met nog wat voedsel van de vorige dag. Er gingen bellen rinkelen bij ons, maar meer over het feit dat hij natuurlijk veel gesnoept had de vorige dag en dat hij daarom aan het overgeven was. Hij bleef niks binnen houden de hele dag en aan het eind van de middag belde ik toch maar de huisarts omdat hij zo slap en slaperig werd. Gelukkig mochten we meteen langskomen. De huisarts zei dat het waarschijnlijk een buikgriepje was en dat het vanzelf wel over zou gaan. Toen gingen bij mij wel wat andere bellen rinkelen. Bij een buikgriep heb je meestal koorts en diaree toch? Even wat googleén en kwam er achter dat dit niet altijd hoeft te zijn. In de avond tegen de nacht, was hij zo op van het overgeven en we merkten dat hij pijn kreeg. Dus ik bel de huisartsenpost op. We mochten ook nu gelukkig meteen langskomen. Dit was de ergste afspraak ooit in het ziekenhuis. Buiten dat Kaan ineens opleefde en begon te klappen en lachen bij de arts ( wat kinderen meestal doen als ze bij een arts zijn), zei de arts lachend tegen ons: ''Ja maar van een dag niks eten kan een kind niet uitdrogen''. Ten eerste we kwamen daar niet met de mededeling dat we dachten dat hij uitgedroogd was, want wij zijn ook niet de domste, maar dit jongetje had veel pijn. Wij weer naar huis gestuurd natuurlijk zonder enige medicatie of tip, alleen maar een lachend gezicht achter ons toen we weg liepen van deze verschrikkelijke arts. Ik hield het maar zo, mijn hoofd stond nu even bij mijn lieve zoon. De nacht verliep rustig. De volgende dag hoopt we dat hij wat naar binnen zou werken en binnen zou houden. Helaas was dit het tegendeel. Kaan werd nauwelijks wakker en was zo slap geworden dat hij alleen maar sliep en ook geen kracht had om ook maar iets van water binnen te krijgen. Zo kende ik mijn kind niet. Nu wist ik meteen dat het echt echt foute boel was. De hele dag zetpillen gegeven tegen de pijn, want verder konden wij als ouders gewoon niks doen, buiten dan de hele dag proberen te knuffelen bij zijn vertrouwde omgeving. De tweede nacht ging heel slecht. Hij gaf over in zijn eigen bed. Ik had zijn beddengoed verschoond, maar wilde hem niet meer in zijn eigen bed leggen omdat hij zo erg slap was en echt niet meer kon van de pijn. Vervolgens lag hij dus bij ons in bed en gaf hij weer over. Toen liep bij mij de emmer over. Ik kon hem dit niet meer aan doen om zoveel te lijden van de pijn. Ik belde weer de huisartsenpost. Dit was dus nummer twee. We mochten weer komen, omdat dit al de tweede dag was dat Kaan totaal niks binnen had gekregen, waardoor hij dus echt wel kon gaan uitdrogen. Daar was ik ook al bang voor omdat hij zo slap was en veel sliep. Of ja sliep.. hij had meer zijn ogen dicht omdat hij geen kracht meer had om ze open te houden. Aangekomen bij de huisartsenpost kreeg ik een arts die ik al eerder had gezien bij andere bezoekjes met mijn dochter. Het gaf me geen goed gevoel, omdat we niet zo goede ervaringen hadden gehad met hem. Natuurlijk wil je gewoon dat je kindje geholpen word dus blijft zo netjes mogelijk en smeekt bijna om hulp voor hem. De kleur van het braaksel van Kaan was overigens niet normaal. Dat is ook de reden dat ik toen meteen heb gebeld onder andere. Het was namelijk een donkerbruin stinked braaksel. Ik vertelde dit tegen de arts op de huisartsenpost. Hij vertelde me dat we zeker moesten weten dat dit stonk naar ontlasting. Nou ik ben niet vies van mijn kinderen, maar op dat moment hadden we er niet letterlijk aan geroken, omdat we zo bezig waren met hulp zoeken voor Kaan. We twijfelden of het deze geur was. De arts ging voor de zekerheid met een kinderarts overleggen ( wat mij ontzettend verbaasde omdat we nu al 2x bij een arts naar huis werden gestuurd zonder resultaat ). Deze kinderarts vertelde dat dit inderdaad ontlasting KON zijn maar dat hij dat ook niet zeker wist. Dus we moesten het in de gaten houden en kregen een drankje mee naar huis van de apotheek tegen extreem braken. Natuurlijk wist ik wel dat dit niet zou helpen, maar toch ga je met volle moed naar huis om stiekem te hopen dat dit toch wel zou helpen, zodat hij tenminste IETS binnen zou houden. Helaas. Het was nog steeds foute boel en het drankje kwam er net zo snel uit als het er in ging. Het werd zondag 4 Juli. De toestand van Kaan was erg verslechterd. Hij bewoog, met zijn ogen dicht en met veel gekreun. Hij kreeg geen tranen meer en alles was te veel voor hem. Hij was letterlijk helemaal op van de pijn en het overgeven, want dit bleef maar doorgaan. Hij lag steeds met zijn buik naar de grond op zijn knieen zodat hij niet op zijn buik hoefde te leunen. De emmer was al 3 x overstroomd bij ons en we waren zelf ook gesloopt omdat continu Kaan zo machteloos te zien pijn lijden. Aan het einde van de middag belde ik dan toch maar weer voor de 4 x de huisartsenpost. Hij had geen tranen meer, zijn ogen bleven gesloten, hij kreunde van de pijn. Alle alarmbellen gingen eindelijk ook daar af. Ik mocht met hem komen. Deze keer had ik een wat jongere arts. Ik vertelde het hele verhaal en dat we al 3x langs waren geweest. De arts nam het heel serieus want hij zag ook dat Kaan op was en gewoon een slap kindje was geworden die heel veel pijn heeft. Uiteindelijk moesten we even op de kinderarts wachten, die moest worden opgeroepen. Toen ze was gearriveerd kwam ze gelijk naar Kaan en vertelde ze, omdat hij geen koorts had, dat ze niet zo goed wist wat er aan de hand kon zijn, maar ze zag wel dat hij er niet zo lekker bij lag en vocht binnen moest krijgen in verband met de uitdroging. Zo gezegd zo gedaan. Kaan werd EIN-DE-LIJK opgenomen in het BovenIJ ziekenhuis. Toen de verpleging een kamer voor hem had klaargemaakt, mochten we daar heen.(Erkan mocht ook naar het ziekenhuis komen, dus we waren gelukkig samen) Het was inmiddels zondag avond geworden en hij werd aan het infuus gelegd voor vocht en kreeg nog steeds de medicatie tegen extreem misselijkheid. Door het vocht wat hij kreeg, begon hij weer met overgeven. Dit continu. Ik denk dat zijn bed wel 20 x is verschoond die avond/nacht. Op een gegevens moment was het zo erg, dat zijn overgeef er uit spoot en ik gewoon de kamer uit liep, omdat ik het niet meer kon aanzien. Dit was zo heftig om te zien, zo eng ook om te zien. Zoveel aan het lijden was mijn kleine jongen. De verpleegsters kwamen na een tijdje en vertelden mij dat Kaan een sonde zou krijgen, misschien dat hij dan wel wat zou binnen houden. Ook zou het braaksel dan via een buisje worden opgevangen, omdat hij geen kracht genoeg meer had om over te geven. Zo kon hij ook rustig door slapen, voor zover hij dat kon. Ik zag dat hij vocht bleef terug geven ( overgeven dus) en meldde dit steeds bij de verpleging die het opvangzakje/bakje steeds kwamen vernieuwen. Het was intussen middernacht. De precieze tijd weet ik niet meer want ik was ook echt kapot na 3 nachten niet slapen en je kindje zo te moeten zien. De verpleging kwam me vertellen dat ze de kinderarts weer hadden opgeroepen omdat de situatie met Kaan steeds maar weer verslechterde. Het kon wel 30 minuten wachten voor ze er was, maar wat maakten die 30 minuten nou nog uit. Ik was blij dat ze volgende stappen gingen zetten. Zelf had ik echt geen idee op dat moment wat er aan de hand kon zijn en hoopte ik dat het gewoon nog steeds een buikgriep was en dat hij dan antibiotica zou krijgen, wel via het infuus. De kinderarts was weer gearriveerd en kwam gelijk weer kijken bij Kaan. Ze zei inderdaad dat hij er slechter uit zag. ''We gaan bloed afnemen'', zei de kinderarts. We mochten mee lopen naar een andere kamer waar bloed zou worden geprikt. Kaan was erg onrustig. Hij was klaar met al de prikjes en buisjes en gefrunnik aan hem. Hij wilde gewoon slapen, wat hem al 3 dagen niet was gelukt. Uiteindelijk was het gelukt om bloed te prikken en mochten we weer terug naar onze eigen kamer. De kinderarts kwam later ook naar onze kamer en vertelde dat we de uitslag van het bloedonderzoek, wat met spoed aangevraagd was, moesten afwachten. ''Neem Kaan bij je in bed, misschien dat hij op die manier toch nog even slaapt, en jij ook'', zei de kinderarts tegen me. Wonder boven wonder viel Kaan in slaap waardoor ik ook even mijn ogen dicht had kunnen doen. Dit was niet voor lang. Na een half uur werd ik voorzichtig wakker gemaakt door een verpleegster en stond de kinderarts met ongeveer de hele verpleging van het BovenIJ ziekenhuis naast ons bed. Ik schrok me dood. Kaan lag nog wel even lekker en dat liet ik ook maar zo, maar ik wist dat het foute boel zou zijn. Toen kwam de mededeling van de kinderarts: ''Fijn dat jullie even hebben kunnen slapen. We hebben helaas geen goed nieuws voor jullie. Over 10 minuten staat er een ambulance klaar voor jullie om Kaan naar het AMC te brengen. We denken dat zijn darm is omgedraaid''. Je kan je voorstellen dat je op dat moment als ouder gewoon helemaal dicht klapt. Je wilt huilen. Daar was op dat moment geen tijd voor want had ik het nou goed gehoord dat de arts zei dat de ambulance over 10 minuten zou klaar staan? Huh darm omgedraaid? Hoe kan dat dan? Hoe word dat verholpen? Deze vragen en honderd meer spookten door mijn hoofd. ‘’Er word een echo gemaakt van zijn darm. Daarop kunnen ze precies zien wat er aan de hand is. Zodra jullie daar arriveren zullen jullie meteen doorgaan naar de echo. Mocht het nodig zijn, dan hebben ze al een OK kamer klaargezet voor Kaan zodat hij meteen geopereerd kan worden’’. Mijn wereld zakte onder mijn voeten vandaan. Hoe kan dit nou gebeuren? Het was toch een buikgriep? Hij zou toch antibiotica krijgen en dan weer beter worden? Hoe is dit mogelijk? Ik moest mezelf onder controle blijven houden want ik had maar 10 minuten om alles in te pakken. De verpleging zag dat ik ontzettend geschrokken was en namen Kaan van mij over zodat ik kon inpakken en wat belletjes kon plegen. De emoties zaten zo hoog maar ik kon ze niet uitten. Ik moest eerst wat dingen regelen. Het was alsof we in een verschrikkelijke nachtmerrie zaten, maar ik was gewoon wakker? Mijn mijn die ik ondertussen had gebeld was ook onderweg naar het AMC.

De brancard arriveerde en het besef kwam binnen. Kaan word overbracht naar het academisch ziekenhuis. Dit is serieus. We mochten samen op op de brancard liggen en dat was fijn. Eindelijk had ik Kaan weer tegen me aan. Eindelijk kon ik hem weer goed knuffelen. De tranen stroomden over mijn wangen. Dat ging zo de hele weg naar het AMC. We kwamen aan op de spoedeisende hulp. Mijn emoties stopte op dit moment. Misschien valt het dan toch wel mee? Misschien heb ik het verkeerd begrepen, misschien kan hij straks gewoon mee naar huis, nagenieten van zijn verjaardag. Het tegendeel werd bewezen. We werden naar de echoscopist gebracht. Iedereen zat al klaar. Het verbaasde me. Voor het eerst geen wachtrijen, voor het eerst werden we meteen geholpen in het ziekenhuis zonder papieren te hoeven laten zien. Achteraf kon dit natuurlijk niet anders, omdat er hele zware spoed achter zat.

Tijdens de echo werd er al bekend gemaakt dat er een stuk darm van Kaan al was afgestorven. Alleen een operatie kon dit verhelpen. We werden terug gebracht naar de kamer op de spoedeisende hulp. De chirurg vertelde mij alvast hoe alles ging verlopen vanaf nu. Ze vertelde dat ze het mijn man nog een keer zou uitleggen als hi optijd zou zijn, want Kaan moest zo snel mogelijk geopereerd worden.

Dit gesprek zal ik never nooit vergeten. De chirurg begon te vertellen. ‘’De dikke darm in de dunne darm geschoven. Normaal gesproken kunnen we dit met een soort hoge druk spuit oplossen zodat we de darmen eruit kunnen spuiten. Het is bij Kaan al een stadium verder. Er is een stuk afgestorven zoals je net op de echo kon zien. Zijn hele darm is geblokkeer. We moeten het dode stuk erover snijden en weer een nieuwe aanhechting gaan creeren’’. Nou dat klonk allemaal goed toch? ‘’Kaan is erg verzwakt. Er zitten risio’s aan, en ik moet deze echt benoemen omdat we niet weten hoe sterk Kaan tijdens de operatie zal zijn’’. We weten niet hoe sterk hij zal zijn? Wat bedoeld ze nu? ‘’Als Kaan zijn lichaam aangeeft dat hij het niet meer aan kan, zullen we de operatie moeten stoppen en hem op de intensive gaan leggen aan de beaming. We zullen hem dan in slaap houden en een stoma aanbrengen en afwachten hoe hij verder zal aansterken’’. Ik had het idee dat mijn hart even stopte. Dit kan niet. Waarom zegt ze dit? Waarom zegt ze dat Kaan niet sterk genoeg is? Waarom zitten hier risico’s aan? Mijn emoties kwamen eruit. Ik wilde kaan knuffelen, vasthouden. Hij lag ondertussen aan zoveel draden dat er geen mogelijkheid meer was om hem vast te houden. Hij was erg rustig. Hij bewoog niet en had zijn ogen dicht. Hij zal vast wel gevoeld hebben dat er zoveel emoties waren bij ons. Trouwens, mijn man was nog niet gearriveerd. Hij is erg gevoelig en ik wist dat hij het erg moeilijk zou hebben om dit te moeten van de chirurg. Zij was overigens erg lief. Ze probeerde ons gerust te stellen. Ze zei dat ze er alles aan ging doen om alles goed mogelijk te laten verlopen, om Kaan zo goed mogelijk te helpen.

Mijn man arriveerde. Ivm corona kon hij bij geen enkele ziekenhuisbezoek zijn. Ik hield hem natuurlijk wel op de hoogte, maar hij had geen idee in wat voor toestand hij Kaan zou aantreffen. Ik hem binnen komen lopen en zijn blik veranderde. Kaan lag daar, en ja ik ga het toch zeggen, hij was er wel maar ook weer niet.. De chirurg ving hem goed op. Hij vroeg aan mij wat er aan de hand is en wat er gaat gebeuren. Ik had hem na de echo niet meer gesproken dus de chirurg vertelde nogmaals het hele verhaal. Hij kon niet meer. De tranen stroomde over zijn wangen. Onze beide werelden waren ingestort.

Daar was het moment dan dat Kaan echt mee moest naar de OK. Hij werd eerst naar een kamer gebracht waar ze hem een operatiejurk aandeden en een extra infuus plaatsten. Mijn man en ik mochten hier bij zijn. Ik weet dat mijn man dit helemaal niks vind en snel van zijn stokje gaat. Iedereen die bij de operatie zou zijn was op dit moment daar. Kaan werd erg onrustig en huilde ineens intens veel. Dit deed ons zoveel pijn. Maar we wisten dat dit de enige oplossing zou zijn om van zijn pijn af te komen en (achteraf) zijn leven te redden. Het leek de chirurg beter dat Erkan niet mee zou gaan naar de OK. Hij werd meegenomen door verpleging, zijn gezicht werd lijkbleek en het was beter zo. Ik besefte dat ik alleen moest naar de OK. Voor ik het wist hadden ze me in een pak gehesen en werd Kaan in bed samen met mij naar de OK gebracht, omdat we geen tijd konden verliezen. Dit was het moment. Het moment van afscheid nemen. Misschien wel voor altijd.. Kaan… Hij lag te schreeuwen op de operatie tafel. Hij kreeg nog meer slangetjes dan hij al had. Er stonden veel mensen om hem heen. De chirurg vertelde nog maals het plan van de operatie. Op dat moment neem ik niks meer in me op. Alles wat de chirurg verteld gaat langs me heen. Ik keek naar mijn kind die daar vergaat van de pijn. Ik zie mezelf machteloos staan. Wat heeft dit jongetje toch veel pijn moeten leiden. Ze geven hem het kapje. Hij word rustig. Ik geef aan dat ik dit niet aan kan en weg wil. Ik wil mijn kind levendig herinneren in de OK. Al was hij aan het huilen, ik wilde hem daar niet slapend zien liggen. De chirurg nam mij mee. Daar liepen we in de gang terug naar Erkan. Ik schreeuwde, ik huilde. Ik kon dit niet aan. Ik wilde terug, maar natuurlijk er was geen weg terug. Kaan moest beter worden en daar zouden ze alles aan gaan doen..

De chirurg van Kaan was gelukkig een hele vriendelijke meelevende vrouw. Ze probeerde ons op onsg gemak te stellen: ‘’We gaan er alles aan doen om alles zo goed mogelijk te laten verlopen. Zodra de operatie klaar is zullen we je bellen. Hou rekening met een uur tot anderhalf uur’’. Daar ging ze. Terug naar Kaan. Wij bleven. In die verschrikkelijke gang. We wilden naar buiten. Weg van deze stille gang. Maar we wilden vooral samen zijn. Steun bij elkaar vinden.

De hele familie was ondertussen op de hoogte en we hadden zoveel berichten en gemiste belletjes. We wilden niet reageren, we wilden niet bellen. Toch hebben we een aantal telefoontjes gepleegd. Misschien zou de tijd nu sneller gaan. Tranen rolden over onze wangen. Wat als? Deze vraag spookte door mijn hoofd. Wat als het niet gaat zoals ze willen? Wat als hij op de IC terecht zou komen?

We waren ondertussen weer binnen in de stille gang zodat als het kon we meteen bij Kaan konden zijn. Daar kwam het verlossende telefoontje, de chirurg. ‘’We zijn net klaar met de operatie. Het is gelukkig goed gelopen, hij hoeft niet naar de IC, geen stoma. Hij is erg verzwakt dus hij zal zo naar de Medium Care worden gebracht.’’ Wat ik reageerde weet ik niet meer. We waren zo blij. We huilden deze keer door blijdschap, van dankbaarheid, zo blij waren we.
Toen hij was gesetteld op de Medium Care mochten we bij hem. Daar lag hij. In een aparte kamer in zijn ziekenhuisbedje met 2 doktoren naast hem. We kwamen in de kamer. Het was zo stil. Kaan sliep nog lekker. Had zijn vertrouwde speen en zijn knuffel die hij in de ambulance, wat ik alweer was vergeten, had gekregen. Ik kuste zijn voorhoofd en de tranen liepen over mijn wangen. Daar is hij. Nog steeds bij ons. Ik was zo ontzettend dankbaar. Ik streelde zijn wangetjes en langzaamaan begon hij wakker te worden en te bewegen. Hij vond het maar niks al die slangetjes. De arts vertelde dat als we merkten dat hij veel pijn had, dat ze zijn morfine nog naar het maximale konden brengen. Hij was erg veel aan het huilen, voor zo ver hij dat kon. We merkten dat hij pijn had. De morfine ging omhoog en hij viel weer in slaap. Dat was voor nu het beste voor hem. Nu we bij hem waren en zagen dat het goed met hem ging, kwamen er ineens weer zaken bij ons naar boven die we nog moesten regelen. Mijn auto stond nog bij het andere ziekenhuis, we moesten kleren halen voor Kaan en voor ons. We hadden afgesproken met de arts dat we even weg gingen om dit allemaal te regelen en we zo snel mogelijk terug zouden zijn. De arts zei doe gewoon rustig aan, wij zijn hier, hij zal veel slapen en als er iets was dan zouden ze ons bellen. Zo gezegd zo gedaan. Wij gingen onze zaken regelen. Ik wilde persee Meyra zien. Die had ik ondertussen al anderhalve dag niet gezien en ik miste haar en vond dat ik haar niet veel aandacht heb kunnen geven. Lekker veel met haar geknuffelt, veel positieve energie gekregen van haar. Ondertussen was haar al verteld dat Kaan auw heeft aan zijn buik. Het deed pijn om dit uit haar mond te horen, maar wat was ik blij dat ze gewoon op de hoogte was gesteld. Ze is toch wijs genoeg om alle spanningen mee te hebben gekregen van de laatste dagen en zag Kaan ook lijden.
We gingen weer terug naar het ziekenhuis. Kaan was ondertussen al een paar keer goed wakker geweest, dus hij mocht naar zijn normale afdeling. Echt een prachtige afdeling was dat in het AMC. Alleen maar kindjes, en veel kleuren. De eerste nacht ben ik bij Kaan gebleven. Ik was er al het hele weekend, en ik kon hem nu gewoon niet achter laten. Het was fijn om bij hem te zijn. Hij sliep veel dus ik had ook de tijd om tussendoor goed bij te slapen. ’s Nachts hoefde ik er ook niet uit, Kaan sliep door en de verpleegsters verwisselden gewoon zijn infusen terwijl we allebei sliepen. Soms werd ik wel wakker van de alarmen die afgingen wanneer zijn medicatie bijna op was, maar dan kwamen ze al snel bij hem. Eten deed hij nog niet. Hij kreeg voeding binnen via het infuus.

De volgende dag, was hij erg suf. En had nog af en toe was pijnaanvallen. Zijn medicatie was nog volop aan dus ze konden hem hierin goed helpen. Fijn dat hij weer naar me kon kijken, nog niet helemaal helder, maar beter dan voor de operatie. Kaan kreeg in een spuitje wat melk. Het eerste wat moest gebeuren was, dat hij ontlasting zou krijgen. Aangezien hij niet veel had gegeten de dagen ervoor en alleen vloeibaar voedsel kreeg via het infuus, had hij dit de eerste dag nog niet.

De tweede dag bleef Erkan bij Kaan slapen. En ik kreeg het verlossende telefoontje dat Kaan had gepoept! Ik was hier nog nooit zó blij van geworden haha😊

De dagen erna werd iedere dag zijn medicatie verlaagd, omdat het gewoon zo goed met hem ging. De derde dag, kon ik hem eindelijk weer vasthouden. Er waren wat slangetjes van hem afgekoppeld waardoor hij wat meer ruimte had om te bewegen en voor ons om hem dus weer lekker dichtbij te hebben. Alles ging zo snel uiteindelijk dat ik zo erg naar dit moment verlangde.

Na 10 dagen mocht Kaan eindelijk met ons mee naar huis. Ondertussen was Meyra al een keer bij hem op bezoek geweest in het ziekenhuis, ze vond het fijn om bij hem te zijn en moeilijk om weer naar huis te moeten. Toen we thuis kwamen was Meyra helemaal door het dolle heen. En Kaan trouwens ook. Ze waren zo blij om weer bij elkaar te zijn in hun vertrouwde omgeving.

Helaas ging het mis na 1 dag thuis te zijn. Kaan begon weer over te geven. We hadden van de chirurg zijn eigen nummer gekregen, zodat we hem konden bellen wanneer er iets zou gebeuren. Ik had hem meteen gebeld en hij gaf aan dat als het ’s avonds nog steeds niet was verbeterd, ik nog een keer moest bellen. Zo gezegd zo gedaan, het ging niet beter, hij bleef maar overgeven. We mocht naar de eerste hulp komen en de chirurg vertrouwde het niet. Hoe blij we waren dat hij weer thuis was, hoe blij we ook waren dat we zo snel weer terug waren. Dit keer zonder te smeken. We moesten weer een paar dagen gaan blijven. Er werd die avond nog een scan gemaakt van zijn buik om te kijken of er ergens misschien verklevingen zouden zitten. Later op de avond kwam de arts en vertelde ons gelukkig dat alles er goed uit zag, maar dat ze wel wilden dat we bleven voor de zekerheid. De volgende ochtend ging eigenlijk alles helemaal goed. Hij at en alles bleef binnen. We mochten weer huis en dit was de laatste keer dat hij in het ziekenhuis was. Een feestje thuis dus en het was eindelijk tijd voor ons om deze nachtmerrie een plekje te geven!