"Naar een onbewoond eiland neem ik jou niet mee"

"Jij mag niet mee naar een onbewoond eiland mama" En dat doet pijn. Op alle plekken in mijn lichaam maar nog het meeste in mijn hart. Papa, opa en zus mogen mee. "Opa en papa omdat ze slim zijn", zegt ze vervolgens. Dan vraag ik me af. Waar is het fout gegaan? 

Ik heb je altijd alle liefde gegeven. Ik was er altijd als je buikkrampen had, we gingen samen op stap. Ik zorg(de) voor je. We lach(t)en samen en hadden en hebben  de grootste lol, maar ook als je verdrietig was stond en sta ik altijd voor je klaar. Waarom mag ik dan niet mee? Ik zie altijd mogelijkheden en ben creatief. Ik werk hard en bereik altijd mijn doel, ik groei op alle mogelijke manieren. Het enige wat ik altijd heb willen worden is moeder. 

En nu voelt het alsof ik gefaald heb. Ik wil dat mijn kinderen, beide meisjes, weten dat vrouwen sterk zijn en slim en alles kunnen bereiken wat ze willen. Ik heb het ook niet altijd makkelijk gehad, maar ben ook gekomen waar ik nu ben door niet op te geven. Ik heb doorgezet en altijd teruggevochten. Ik zou het heel goed doen op een onbewoond eiland. Ik geef nooit op en vind wel een weg. Het glas is halfvol. 

Ik hoop dat jij gaandeweg zal ontdekken dat je mij toch wel graag op dat eiland zou willen hebben en zo niet, ookal doet mij dat pijn, ben ik trots dat je voor jezelf kiest. Wat jijzelf zal altijd je prioriteit moeten zijn, wat anderen ook zeggen. Of willen.