Na zwangerschap vs. echt heel ziek

Ik heb een haat-liefde verhouding met herinneringen, foto's en social media. Ik hou ervan, maar tegelijkertijd kan ik enorm terug gaan naar dat moment en het gevoel wat erbij hoorde. Kan bijna weer voelen hoe het op dat moment voelde. Ik ben altijd al iemand geweest die leeft vanuit gevoel, mijn gevoel heeft altijd gelijk! Ik ken mijn gevoel en mijn lijf door en door. Beleef alles net even intenser en heftiger dan een ander. Ik kan mezelf ook dingen heel erg aantrekken die misschien helemaal niet op mij gericht zijn, kan me extreem onveilig voelen in een situatie die helemaal niet onveilig is voor een ander. Mijn gevoel neemt dan ook vaak genoeg een loopje met me.

Sinds mijn zwangerschap zijn deze gevoelens nog intenser en heftiger dan voorheen. Hormonen, roept iedereen dan al snel. Klopt, die werken echt niet mee en ik haat ze nog steeds enorm. Al moet ik zeggen dat het grootste gedeelte nu wel echt weg is hoor.. Maar, dezelfde persoon als voor je zwangerschap wordt je nooit meer, dat geldt volgens mij ook enorm voor je gevoel en hormonen. Niet zo gek dus, dat ik zeker wist dat er iets niet klopte aan mezelf toen ik bevallen was. Maar hoe? En wat? Ik ga het proberen uit te leggen..

Ik had me nergens op voorbereid voordat ik ging bevallen, ik zag het allemaal wel en liet het over me heen komen. Als mensen zeiden 'Sabine dit wordt echt heftig' dacht ik alleen maar 'joh, wie weet valt het allemaal wel mee'. Boy was i wrong. Alles was nog heftiger en intenser dan ik me ooit had kunnen inbeelden en voorstellen. Herstellen van een keizersnede, een doodziek kind in het ziekenhuis en die ander inieminie maar kerngezond thuis, slapeloze nachten, onzekerheid, stress, nacht voedingen, krampjes; het was alles en nog veel meer.

Toch kon ik overal wel mee dealen, het hoorde er immers bij. Baby's slapen nou eenmaal niet door en de mijne waren ook nog eens prematuur, dus hadden 10x zoveel mama aandacht nodig. Prima, ik ga wel eindeloos met jullie op de bank zitten. We gaan wel cocoonen en knuffelen, want dat was het plan.

En tóch was er ook een hele donkere kant; kraamtranen waren intense huilbuien waarbij ik bijna over mijn nek ging van ellende, vermoeidheid was zo erg dat ik soms gewoon in slaap viel zonder dat ik er erge in had of mijn lijf ging gewoon op spaarstand (slapen met mijn ogen open noem ik het altijd), frustratie werd agressie, emoties werden uitgeschakeld en of ik nou blij boos verdrietig was alles was monotoon en bijna apathisch, van zwangerschapskilo's was weinig meer over en na 6wkn kon ik al mijn oude broeken wel weer aan, ik zat geregeld tegen het plafond, kon woede en frustratie niet meer onderscheiden en wist van ellende niet meer wat ik met mezelf aan moest. Ik ben zó lelijk geweest tegen de mensen die zó lief tegen me waren, ongekend.

Iedereen zei 'dit hoort erbij, je voedt alleen een tweeling op, nachtvoedingen zijn ook killing'. Maar ik voelde aan iedere vezel in mijn lijf dat er meer aan de hand was. Huilend, intens verdrietig zat ik bij mijn moeder op de bank. Ik kon niet meer, kon geen zinnig woord meer uitbrengen en het enige wat ik dacht is HELP. 100, 1000, 10000 keer heb ik postnatale depressie gegoogeld en iedere keer kwam ik tot dezelfde conclusie 'ik ben niet depressief!' Ik ben veel, maar niet depressief. Ik wil dit leven nog wel, ik wil alles nog wel, ik wil me alleen weer normaal voelen. Dit is erger dan na zwangerschap, dit hoort er niet meer bij. Ik voelde me nog 25% de moeder die ik wilde zijn en van Sabine op zich was helemaal niets meer over.

Eind april, toen ik een week bij moest komen van een avondje koningsdag, had ik eindelijk alle energie bij elkaar geraapt om langs de huisarts te gaan. Ik wilde een algeheel bloedonderzoek en als daar niets uitkwam, dan 2/3 keer per week intensieve hulp. Iemand moest iets voor me gaan doen, voordat het écht de spuigaten uit zou lopen. Een paar dagen later kwam eindelijk het verlossende woord 'mijn schildklierwaardes waren zo abnormaal dat per direct een hoge dosis medicatie de enige oplossing was'. Te langzaam werkende schildklier (maar eigenlijk doet de mijne helemaal niets meer) was de diagnose en EINDELIJK viel alles op zijn plek. EINDELIJK had ik een lijstje op google waarbij ik alles kon afvinken. EINDELIJK werd ik geholpen.

Eerst instellen en dan herstellen waren de wijze woorden van mijn huisarts. Dat blijkt op de dag van vandaag nog steeds, alleen nu is alles weer op standje 'dit ken ik'. Ja, mijn gevoelens en herinneringen zijn nog steeds super intens. Ja, ik kan enorm huilen als ik een foto van Emilie zie toen ze zo ziek was. Of een filmpje als ze samen liggen te brabbelen in bed. Maar ja, het is ook weer zoals ik gewend ben, zoals bij mij hoort.