Na verlies van Yfke weer een zwangerschap vol zorgen

Nadat ik jullie verteld heb over Yfke haar eerste jaar dag is er heel wat gebeurd. Nadat we 16 maart een fijne dag hebben gehad samen met familie en vrienden. Samen hebben we onze mooie Yfke herdacht. 

De week die volgde was ook behoorlijk zwaar en emotioneel. Iedere dag en ieder moment dachten we aan een jaar geleden. Wat er toen gebeurde en hoe we ons toen voelden. Langzaam gingen we naar de 24 maart, de dag dat we echt afscheid zouden moeten nemen van Yfke.

Die dagen voelde ik me al minder fit. Werd wat sneller benauwd en toch wel erg moe. Ik werkte ook nog 2 dagen. En zat na Yfke nog steeds 1 dag in de ziekte wet. Maar doordat ik opnieuw zwanger ben van een wonder,  stond dat allemaal wat op een lager standje. 

Op 23 maart hadden we weer een afspraak in het UMCG voor een uitgebreide echo. Wel spannend na de 20 weken echo alleen nog maar 2 x een reguliere controle met echo gehad. En dat zag er steeds goed uit.

Dus we maakten ons niet heel veel zorgen. Maar na wat we hebben meegemaakt met Yfke zal een zwangerschap altijd vol zorgen zijn. En ik voelde me ook niet zoals anders dus ergens voelde ik dat het niet helemaal goed zat.

De echoscopiste kennen we al heel goed omdat ze ons tijdens Yfke ook heeft begeleid en nu deze zwangerschap weer. We beginnen direct met de echo en doordat we haar zo goed kennen zien we direct dat het niet goed lijkt. Ik ben 28 weken zwanger en ze ziet dat ik weer teveel vruchtwater aanmaak en dat het kindje weer een groot buikje heeft.

Wij zijn verdooft en kunnen het nog niet zo bevatten. Ze denkt toch weer aan het syndroom waar ze bij Yfke ook aan dachten. Hier is nooit wat uitgekomen. Maar ze denkt dat het een genetische fout is die nog niet ontdekt is.  

Wel ziet het hartje er gelukkig goed uit. Dus misschien gaat het hier om een minder erge gradatie van het syndroom. We hopen het zo. We rijden weer naar huis en zijn verslagen. Maar ergens komt er weer een oerkracht naar boven dat we nu niet met de pakken neer kunnen zitten. Hidde heeft ons nodig en dit kindje heeft ons nodig. 

De week erop ben ik 29 weken zwanger en voel een behoorlijke druk op mijn buik en aan de onderkant. Ik werk in het UMCG dus bel met de poli. Kan direct voor ctg en echo.  Op de Ctg zien ze wat dipjes in de hartslag van de baby. Maar niks zorgwekkends. De echo ziet er goed uit. Maar het vruchtwater is in een halve week weer toegenomen.  Ik schiet vol en zeg dat de verantwoordelijkheid die ik nu draag zo groot is. Ik moet direct bellen als ik de baby minder voel bewegen.

Hier is iedereen het over eens. En ik krijg vanaf dat moment iedere dag een verpleegkundige thuis die een ctg neemt en 2 keer in de week moet ik voor controle naar het ziekenhuis. Het is erg fijn om zo goed in de gaten te worden gehouden.  Maar het is zo ontzettend spannend.

Onze Yfke missen we nog iedere dag. En net toen we iets durfden te genieten sloeg het roer in deze zwangerschap om. De zorgen zijn groot maar de hoop dat er echt een kindje huilend mee naar huis komt is nog steeds aanwezig. 

Vooral nadat we gisteren tijdens de uitgebreide echo te horen hebben gekregen dat het vruchtwater aan het afnemen is. Ik stond op de overlevings stand alweer 3 weken en gisteren na weer iets beter nieuws knapte er iets in me en moest ik zo huilen. Van uitputting of van opluchting, ik weet het niet precies. Wel van het gevoel: zal het nu dan toch goed gaan? Durf het bijna niet meer te hopen....maar wat hoop ik het toch zo dat we er weer iedere nacht 3 of meer keren uit moeten. En dat we een wolk van een baby krijgen. Wat hebben we een angst om die stilte nog eens te moeten dragen.

We zijn in goede handen en we geloven er in dat het dit keer goed komt. Maar het stemmetje wat als komt zo vaak om de hoek kijken.