Na mijn bevalling

Het is alweer heel erg lang geleden dat ik mijn vorige blog poste.. En wat ben ik geschrokken van de reacties op Facebook! Het feit dat ik bewust heb gekozen voor een inleiding i.p.v. insuline snapten veel mensen niet. Dit heb ik echter bewust gedaan, zodat mijn dochter zo weinig mogelijk "troep" van buiten kreeg. Het was echter wel zo dat ik de insuline had genomen, als het eerder mis was gegaan met mijn suikers. Maar goed, inmiddels is onze dochter bijna drie jaar oud :O En er is veel gebeurd in de tussentijd. Ik zal een korte samenvatting doen.. (die toch wat langer is geworden dan ik had verwacht)

Mijn kraamperiode

Ik had een wat oudere kraamverzorgster. Dit vond ik geen probleem, maar achteraf was ze te makkelijk. Ik heb altijd aangegeven dat als het niet lukt met borstvoeding, ik over wou gaan op flesvoeding. De borstvoeding heeft mij vanaf moment 1 erg veel pijn gedaan. De kraamverzorgster die speelde hier (voor mijn gevoel) niet voldoende op in en gaf me gelijk een handkolf. Ze heeft mij geen andere opties aangeboden, zoals tepelhoedjes. Op dat moment vond ik alles prima en achteraf heb ik er wel spijt van gehad, maar ik heb altijd vrede gehad om over te gaan op flesvoeding. 

Daarnaast heeft mijn visite nooit beschuit met muisjes of koffie gezien. En achteraf zijn in mijn kraamweek mijn problemen begonnen!Onze dochter is vijf weken oud!Mijn man is inmiddels twee weken aan het werk en ik ben volop thuis met onze kleine meid. Ze is de afgelopen weken vooral 's avonds erg onrustig en heeft moeite met in slaap te vallen. Sinds mijn man weer aan het werk is, heeft ze hier overdag ook last van. Mijn moedergevoel geeft de hele tijd aan dat er iets mis is, maar ik wordt niet gehoord. Met alle hormonen erbij, begin ik te twijfelen aan mezelf en begin mezelf de schuld te geven. Als ons meisje vijf weken oud is, trek ik het niet meer. De donderdag heb ik een gesprek met onze verloskundige (nazorg) en hier geef ik ook aan dat ik het niet meer aan kan. Zij wil professionele hulp opstarten, niet wetend dat..De vrijdagmiddag gaat het mis in mijn hoofd. Onze dochter wil maar niet stoppen met huilen en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik leg haar in haar ledikantje en zodra ze ligt, denk ik: Wat nou als ik je neus en mond dichtknijp, net zo lang tot je stil bent. Zou iemand dat merken?Gelukkig ben ik nog wel zo bij de tijd dat ik gelijk naar beneden loop, mijn dochter huilend achterlatend, en bel gelijk de spoedlijn van de verloskundige. Zij is langsgekomen en heeft gelijk spoedhulp vanuit de GGZ aangevraagd. En ze is niet meer weg gegaan, totdat mijn man thuis was en de zorg van onze dochter van mij kon overnemen.Achteraf gezien heeft onze dochter vanaf haar geboorte het KISS syndroom gehad. Dit is nooit herkend door CB, kinderarts, huisarts of de fysio die we hadden voor haar afgeplatte hoofdje. Na anderhalf jaar heb ik nogmaals fysio ingeschakeld (dit keer een andere) en die ontdekte binnen 5 minuten waar het probleem zat. Wat ben ik kwaad geweest! Anderhalf jaar lang het idee krijgen dat je moedergevoel niet klopt en erg onzeker hiervan worden, terwijl het al die tijd heeft geklopt, is heel erg lastig.Postpartum depressieDe hulpdiensten geven aan dat ik op het randje van een postpartum depressie zit en dat ik net op tijd heb aangegeven dat het niet meer ging. Het was zwaar, maar toch ben ik relatief snel er bovenop gekrabbeld. Misschien achteraf misschien wel iets te snel weer alles opgepakt.Hormonen of toch wat anders?Na mijn bevalling ben ik relatief vlot weer aan de pil gegaan. En hoe langer ik aan de pil ben, hoe meer woedeaanvallen ik begin te krijgen. In juli 2018 ben ik dan ook gestopt met de pil, om te kijken of het door de hormonen komt. Helaas werd het niet veel beter en ben ik in overleg met de huisarts in januari 2019 gestart met onderzoeken bij een psycho medisch centrum. In maart 2019 geven ze aan Borderline aspecten te herkennen en hiervoor willen ze mij gaan behandelen. Omdat mijn man en ik, ondanks mijn aanvallen, hebben gezegd dat we toch graag voor een twee kindje willen proberen. Hierom krijg ik sinds april trainingen om me te helpen met de aanvallen (en dit gaat de goede kant op, maar ik ben er nog lang niet).Een tweede, is dat wel verstandig?Inmiddels zijn we september 2019 en ben ik 29 weken zwanger van onze tweede. Net nadat ik de diagnose Borderline heb gekregen, ben ik zwanger geraakt. Is het verstandig? Wie kan dat zeggen? Wat zou er gebeurd zijn als we langer hadden gewacht? Eerder was in ieder geval geen verstandig idee. Gelukkig is er tegenwoordig voldoende begeleiding tijdens en na de bevalling voor mensen met psychische problemen (wat vindt ik dat verschrikkelijk klinken) en dit is ook allemaal aan het opstarten. Ook de kraamzorg is volledig op de hoogte en doen hun best hierop te gaan inspelen.Toch ben ik erg blij met mijn zwangerschap. Ik weet dat ik niets kan veranderen aan wat er is gebeurd, maar ik kan wel mijn best doen om de toekomst aan te passen en een nieuwe start te maken. Niet alleen voor mijn kinderen en mijn man (want die lijd net zo goed als mij onder alles wat er in mijn hoofd speelt), maar ook voor mij. Om mezelf te laten zien dat ik het wel kan, want ik ben nog steeds erg onzeker door de slechte start en vraag me af of ik wel geschikt ben als moeder. Het is dan ook mijn man geweest die aangaf dat hij klaar was voor nummer twee en na veel goede, diepgaande gesprekken kon ik zien dat ook ik er klaar voor ben.Er zullen nu genoeg mensen zijn die gaan denken, ben je gek? Waarom zou je voor een tweede gaan. Je bent zelf niet helemaal goed en dan wil je nog zo'n stoorzender erbij hebben? En er zijn ook genoeg mensen die hun eigen mening erover zullen hebben. Maar ik voel me goed, de trainingen helpen. En wie zegt dat ik na het afronden van mijn training er beter voorsta, dan dat ik nu sta? Wie zegt dat ik nu niet op mijn beste ben en dat ik juist dit gevoel moet doorzetten? De tijd zal ons leren hoe het zal gaan. En het is nog altijd onze keuze en we zijn blij dat we een broertje of zusje voor onze kleine meid mogen verwelkomen! En ook zij is er blij mee! En ze zal straks een kleintje hebben om mee te spelen, ruzie maken of wat dan ook. Onze kleine meid lijkt het juist nodig te hebben om met een ander kindje te spelen. En wat een ander erover denkt, dat maakt ons niet uit. Het is ons leven!