Na me 2e zwangerschap kreeg ik een Postnatale depressie

Zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen

was het een pittige tijd tijdens de zwangerschap en bevalling.

Gelukkig is alles goed gekomen met Levi.

Maar ik merkte dat vanaf dat Levi geboren is ik nog veel minder kon genieten.

Ik kon niet meer blij zijn, Ik begon steeds meer te huilen, ik wilde het liefst steeds meer in bed liggen, ik kreeg steeds minder zin in dingen en kon ik nog maar weinig hebben. De appjes die ik kreeg interesseerde me niet meer. Ik kreeg steeds meer angsten, ik verwijderde al mijn social media contacten omdat ik het gevoel kreeg dat alles te dicht na me toe kwam en zo kan ik nog wel een aantal dingen op noemen.

Kortom ik was mezelf niet meer.

Ik liep al bij de psycholoog voor mijn PTSS en angststoornis. Toen ik een aantal dingen vertelde aan mijn psycholoog gingen de alarmbellen rinkelen bij haar en zou ik wel eens een Postnatale depressie kunnen hebben.

Ik kreeg een doorverwijzing naar de psychiater.

Ik raakte in paniek was bang voor dingen en wist totaal niet wat mij te wachten stond, maar zo doorgaan kon ook niet langer meer.

Ik wilde het gelukkige moment weer terug .

Eenmaal na mijn gesprek bij de psychiater was het duidelijk dat ik een Postnatale depressie heb.

Ik moest wat kleine onderzoeken doen voordat ik aan de medicatie kon beginnen .

De uitslagen waren goed en in juni 2021 ben ik begonnen met de medicatie,

Helaas ben ik vanaf dat moment ook gestopt met mijn onwijs leuke baan, i.v.m  de medicatie die ik kreeg en om zo aan mezelf te gaan werken. Ik vond het een vreselijke keuze want ik had onwijs plezier in mijn baan.

De eerste dagen had ik enorme bijwerkingen van de medicatie en vond het oprecht best eng. Omdat ik soms best onwijs heftige reacties kreeg van bijwerkingen lichamelijk, maar op ten duur werd het minder .

Na een aantal weken begon ik wat verschil te merken.

Maar om meerdere dingen onder controle te krijgen is mijn medicatie een maandje geleden verhoogd.

Om een balans te krijgen in bepaalde situaties.

Ik merk nu dat ik weer rustiger begin te worden en weer kan genieten van dingen. En …..ik kan weer blij zijn.

Ook Heb ik een gevoel dat ik eigenlijk lang niet gevoeld heb. Of ik ken het niets eens. Best eng soms maar misschien is dat juist het gevoel Wat er bij me hoort en heb ik dat altijd weggestopt omdat ik altijd maar aan anderen dacht en altijd maar door ging.

Het was voor ons schrikken toen ik de diagnose kreeg dat ik een depressie heb. Waren we verbaasd? Nee niet echt, na alles wat we voor onze kiezen gehad hebben.

Ben ik onwijs dankbaar dat ik aan de medicatie zit? JA!!!!…

Omdat ik nu dingen kan gaan verwerken en ik even niet de pijn en verdriet voel. Mijn angst en paniekaanvallen zijn stukken minder. Ik voel me weer gelukkig.

Natuurlijk gaat het de ene dag beter dan de andere dag. De medicatie is een tijdelijk hulpmiddel verder moet ik alles zelf gaan verwerken in mijn behandelplan.

Het is fijn dat er mensen om me heen me

zien veranderen.

Maar  zijn er helaas ook mensen die deze nieuwe ik van mij helemaal niet meer leuk vinden, Bijv dat ik niet meer met elk wissewasje gelijk terug app of dat ze mijn mening niet zo leuk vinden. Nou dat zij dan zo.

Ik heb lang genoeg klaar gestaan voor mensen .

Nu is het mijn beurt en staat me gezin op 1.

In het begin schaamde ik me dat ik een Postnatale depressie heb.

En vond ik het lastig om het te vertellen,

omdat ik bang was voor de vooroordelen van andere .

En had ik de gedachten ben ik nu gek omdat ik aan de antidepressiva zit?! NEE!!!!

Het overkomt je nu eenmaal en je kan er niks aan doen. Alleen zit het aan de binnenkant en kunnen mensen het niet zien.

Ik ben oprecht trots op mijzelf door wat ik de laatste weken al bereikt heb. Ook al ben ik er nog niet langzaam gaat het met kleine stapjes wat beter.