Na je verlof je leventje oppakken

5 juni 2019 ben ik voor het eerst mama geworden. Super trots dat ik was. 

Na de kraamzorg weg was en alle kraamvisites waren geweest, was ik me aan het voorbereiden om straks mijn weer op te kunnen pakken. Flexibele kinderopvang geregeld en de opa's en oma's voorbereid. Ik had een soort draaiboekje gemaakt om voor de oppassers een beetje haar dag structuur aan te kunnen laten houden. 

In die periode kwam ons eerste nichtje van 5 weken te overlijden wat er flink inhakte bij ons. Vooral de begravenis was iets wat blijft hangen. Dan hoor je dat je vader weer uitzaaiingen heeft van kanker waar hij nu al 5 jaar mee vecht. En mijn eigen gevoelens vanaf de 20 weken en bevalling. 

Onze dochter was met een lipschisis geboren en is 1 oktober geholpen hieraan. 

Mijn werkgever kwam langs en drukte me met mijn neus op de feiten en ze het niet verantwoordelijk vondt dat ik weer kwam werken. Na dit gesprek ben ik hierover na gaan denken want ik vondt het ergens onzin. Maar ik ben erg vergeetachtig en dan bedoel ik echt erg. Soms weet ik in huis de weg niet of loop tig keer naar de wasmachine etc. Maar ik voelde ook veel verdriet hoe meer ik erover na ging denken wat me, nu inmiddels bijna 6 maanden, allemaal is overkomen. Ik besloot het allemaal maar te accepteren. Ik werk in de ouderenzorg en daar zou ik nu echt een gevaar kunnen zijn. Ik kan niet genieten. Ik heb maar 2 emoties:huilen en boos. 

Ik ben via het werk bij een psycholoog die me gaat helpen. Alles zal stap voor stap moeten. Dit vindt ik vreselijk. Ik ben namelijk nooit ziek of onnodig thuis. Ik ben een perfectionist maar daar is nu niks van over. Als ik niet weg hoef dan loop ik de hele dag in mijn huispak, doe mijn haar niet en laat de make-up staan... 

Mijn dochter ziet er iedere dag netjes en verzorgd uit. Dit is wat mijn man en ik graag hebben. Bij haar voel ik me veilig. Zij geeft geen negatieve reacties. Zij is zo vrolijk dat ik soms huil bij haar. 

Ik probeer iedere dag 2x te gaan wandelen met mijn dochter,als het regent is dit een goed excuus om de wereld buiten te vermijden. Want als ik buiten ben kan ik bekenden tegen komen die natuurlijk vragen willen stellen waar ik echt geen zin in heb. 

Sinds deze week ben ik 2x 1 uurtje op het werk geweest. Maar poeh wat ben ik kapot na dat uurtje... 

Altijd hoor je van die roze wolk verhalen en heb je "perfecte" zwangerschappen en bevallingen... 

Ik mag niet klagen met ons meisje, maar ik vindt de wereld echt oneerlijk verdeeld hierin