Na een heftige bloeding volgt de keizersnede.

Om deze blog te beginnen heb ik heel veel moed moeten verzamelen. In de volgende blogs vertel ik mijn verhaal over de ergste momenten uit mijn leven. Ook zijn er weer hele mooie momenten bij.

De avond nadat er weer vruchtwater is afgetapt, zijn Marius en ik heel  moe. Het was erg schikken toen er ineens bloed in het slangetje verscheen. Maar gelukkig is alles weer rustig en voel ik mij weer normaal.

Er is niet veel water afgetapt. Omdat ze snel is opgehouden naar de  bloeding. Maar ik kan goed slapen.

We stappen heerlijk in ons bed, die ik vanmorgen verschoond heb. Daar kan ik zo van genieten. Van frisse lakens en dekbed. Die nog ruiken naar lekkere wasmiddel. Onze witte set heb ik erop. We slapen als roosjes. 

Midden in de nacht om half 12. Moet ik niezen. En ik plas in mijn onderbroek. Sh*t. Maar nee het blijft maar stromen. Mijn vruchtwater is gebroken.

Ik maak Marius voorzichtig wakker. En zeg dat mijn vliezen zijn gebroken en dat hij de ambulance moet bellen en zijn ouders voor Hidde. Hij is direct klaar wakker. En loopt naar het lichtknopje. Ik zie dat mijn hele handen onder het bloed zitten. En weet dat ik onze kleine meid ben verloren. En zoals het er uitstroomd ga ik het ook niet lang meer volhouden. Ik blijf rustig, ik moet bij blijven voor onze mooie zoon. Hij heeft zijn moeder nodig.

Ik vertel Marius dat het super spoed is. Marius kleed zich aan. En gaat naar beneden de voordeur open doen en op de weg de ambulance ophalen. Ik lig te shaken op bed. Maar kan mezelf aardig rustig houden.

Ik tel tot 1000 en hoor de ambulance al aan komen. Ik ben dizzy maar nog goed bij. Het hele bed is doorweekt met bloed. Ik ben bang. Bang om dood te gaan. Bang om Hidde nooit meer te zien.

De ambulance broeders zijn snel boven en overleggen. Eigenlijk moet ik uit het raam getakeld worden om horizontaal te blijven omdat de baby nog niet goed is ingedaald. Maar voor nu is het het belangrijkste dat ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis kom.

Ze bellen met de meldkamer dat er een trauma helikopter paraat moet staan. Er is echt een paniek in de kamer. Maar iedereen  blijft heel rustig. Ik zelf ook. Ben heeeel bang maar nu weet ik dat paniek zaaien geen enkele zin heeft. Ik probeer mijn bekkenbodem spieren zoveel mogelijk te spannen. Om het bloed binnen te houden. Wat een onzin misschien maar daar concentreer ik mij op.

Mijn schoonmoeder komt ook al de slaapkamer in. Ik zie de schik in haar ogen en ben zo dankbaar dat ik haar even zie. En dat ik weet dat Hidde in goede handen is. Dat geeft een rust over mij heen. Hidde slaapt trouwens door alle lawaai heen. En ligt in kamer direct naast ons.

Ik zet mezelf schap en sta met hulp van een ambulance broeder op en kijk naar het bed achter mij. Een en al bloed. Erger dan ik had verwacht. Ik voel een vlaag van misselijkheid opkomen maar weet dat ik nu zo snel mogelijk de trap af moet en op het brancard moet gaan liggen.

Als ik beneden ben word ik op het brancard gelegd en ingepakt. Mijn buik is zo dik dat ik er half naast lig.

Als ik in de ambulance lig en we rijden weg, ben ik even in paniek. Marius is er niet. Maar dat heb ik mis. Hij zit naast de chauffeur.

We moeten 30 km rijden over een 80 weg. Dat ging iets harder zei Marius later. We scheurden met 140 km per uur er heen. En de bloeding werd minder. En ik werd rustiger. Dat de baby overleden was,  was ik helemaal van overtuigd. Ergens kwam er een rust over mij heen. Ik kon er niks meer aan veranderen.  Als ik maar weer thuis kwam voor onze Hidde. 

In het ziekenhuis stonden gynaecologen en verloskundigen ons op te wachten bij de verloskamers.  Ik werd over gedragen naar een normaal bed. De gynaecoloog zegt we maken een ctg en daar kunnen 3 dingen uitkomen. Of met spoed een keizersnede,  of we wachten af en houden het in de gaten of het ergste scenario....Ze is er niet meer.

Ze sluiten ons aan op de CTG en we horen direct Yfke haar hartslag. Oooh wat zijn wij opgelucht en dankbaar. We hadden al een beetje afscheid genomen. Wat is ze sterk. Dit moet wel goed komen. Alle vertrouwen is weer terug. We zijn op de goede plek.

Het bloeden houdt nog niet op maar is al veel minder heftig. Het zijn nu vooral stolsels. Dus het heelt al.

Er wordt nog een echo gemaakt en de gynaecoloog ziet dat er ook een stolsel is gevormd. En dat het niet meer bloed.

Ik moet aan de CTG blijven liggen. Alles wordt goed gecontroleerd en iedereem is heel lief voor ons. Ik mag niks eten of drinken voor het geval het toch nog uitloopt op een spoed keizersnede.  Marius drinkt nog wat. En om 3 uur in de nacht maken ze nog een stretcher voor hem op. Zodat hij wat kan slapen. Ik mag ook slapen maar het wil niet met al die banden in steeds dezelfde pose. Liggen is al vreselijk laat staan dat ik kan slapen.

 De anesthesist komt alvast langs om vragen te stellen over allergieën etc. Voor het geval het wel een keizersnede word. Spannend maar iedereen  is heel relaxed. En ik ga er vanuit dat het vannacht niet meer gebeurd. Maar misschien morgen vroeg.

Om 4 uur komt de gynaecoloog weer in onze kamer. Ze verteld dat ze voor een keizersnede gaan nu meteen. Dit omdat Yfke haar hartslag hoog is en af en toe ineens zakt.

Marius is direct wakker en staat slaapdronken naast mij. Ik vind het prima, alles om ons meisje de beste start te geven.  Ik begin wel heel erg te trillen. Ben heeel zenuwachtig. Bang voor hoe het met ons meisje zal gaan. Heel snel weten we hoe ze het doet.

Eerst brengen ze een catheter in. En daarna rijden we naar de operatiekamer. Ik word van het bed op de operatie tafel gelegd. En Marius moet achter een raam zich omkleden en wachten tot de ruggenprik is gezet.

Ik word klaar gemaakt voor de ruggenprik. Maar dat gaat helemaal niet zo goed. De anesthesist prikt ongeveer 10 x verkeerd. En iedere keer als ze prikt daalt mijn bloeddruk en val ik weg. Dan wordt er wat in mijn infuus gespoten en ben ik er weer.

Op een gegeven moment ben ik er zo klaar mee. En vraag ik om een volledige narcose. Ben tot op de dag van vandaag zo dankbaar dat dat nooit is gebeurd want dan had ik mijn dochter nooit levend gezien.

Op een gegeven moment wordt de supervisor er bij gehaald. En dat is een schat van een vrouw. Ze is heel rustig en lief. En verteld dat ze zegt wat ze gaat doen en dat ze eerst alleen voelt waar ze gaat prikken. En dan prikt ze en zit hij meteen goed.

Direct nadat hij er in zit voel ik mijn benen niet meer en wordt ik op de operatie tafel gelegd. 

Marius komt bij mij zitten aan het hoofd eind. En de gynaecoloog begint met de keizersnede. We horen dat ze heel veel vocht weg zuigt. En dat het extreem veel vruchtwater is. Maar dat is nu niet belangrijk. 

 Onze dochter Yfke wordt snel daarna om 5 over 5 in de vroege ochtend geboren. Ze laat zich even horen met een kort kikje en ze wordt in de lucht gedragen zodat wij haar kunnen zien. Ze is prachtig en een dikke bos zwart haar.

Wauw. Alles loopt goed. Ze gaf een kort kikje.  Ze hebben haar omhoog gehouden wat niet zou. En nu mocht Marius er ook gelijk bij. Ik lig met een ongelofelijk blij en trots gevoel op de operatiekamer.  Het komt allemaal wel goed. Marius is nu bij zijn dochter.

Maar die hoop is van korte duur.