Na de geboorte van ons vlindertje June

Het viel niet mee... Stoerder als ik eigenlijk was ging ik verder... Gewoon omdat het moest

Na 8 weken zat het ziekteverlof erop... Geen 10/12 weken van roes nee 8 weken van verdriet pijn verlies en weer opkrabbelen. Werken was wel weer fijn.

Dat jaar heb ik overleefd, praten... Ja dat deed ik soms. Maar vooral schreef ik veel. Boekjes vol. Het 9 maandenboek schreef ik verder tot de uitgerekende datum. Daarna schreef ik nog stukken. Op kaartjes, op Facebook, in een dagboek, maakte een plakboek met kaartjes foto's enzo. En toen kwam kerst, en oud en nieuw. Dat was emotioneel, ik zag zo op tegen de 1e verjaardag, de 24e van feb kwam steeds dichterbij. Die dag gingen we naar het strand. Er werd een ballon opgelaten door ons en m'n stiefzoon Jay. We waren die dag met elkaar, en Savonds kwamen onze beste vrienden en wat familie een taartje eten. Dat klinkt misschien raar maar wat vond ik dat fijn! Met liefde dachten we aan onze June, ons vlindertje! Het ging wel beter.. In t voorjaar bedacht ik dat we nog een laatste kans verdiende. M'n mannetje zou in dec dat jaar 40 worden.. Z'n klok tikte wel en de mijne was er ook wel weer. We gingen t proberen!