Na 1,5 jaar heb ik zelf weer mijn badkamer kunnen poetsen!

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, IK BEN TROTS! 

En dan wel trots op mijzelf! 

Door mijn depressie moest ik alles afwegen. Één van die afwegingen ging over het huishouden. Het was: Of voor Léna zorgen of het huishouden doen. Ik had namelijk geen energie voor beide. Dit was voor mij een hele makkelijke keuze, ik heb tenslotte een hekel aan schoonmaken en opruimen, en ik móet (van mijzelf) goed voor mijn kind zorgen. Het huishouden was dus geen een optie voor mij. Op een goede dag zette ik mijn kopjes en borden in de vaatwasser, maar vaak kwamen ze maar tot het aanrecht. Tim moest mijn vaat dan maar in de vaatwasser zetten. De energie voor een extra handeling was er gewoonweg niet. 

Natuurlijk was het enorm zwaar voor Tim om voor mij, het huishouden en zijn pasgeboren baby te zorgen naast 36uur werken. Dus wij kregen hulp. Eerst van mijn zusje, later van mijn moeder en schoonmoeder. Wat een engelen zijn dat zeg! Ik lag op de bank en was wel of niet met Léna bezig. Zij deden de wasjes, stofzuigen, schoonmaken, koken en wat je verder allemaal nog kan bedenken. Hoe rot ik het ook vond, ik kon ze ook gewoon echt niet helpen. Ik had geen extra energie, en ik moest nog de hele dag en nacht voor Léna zorgen. Ik vond hun hulp dan ook ergens wel fijn, en kon het uiteindelijk accepteren. Nu komt er al een behoorlijke tijd een schoonmaakster bij ons over de vloer. Een vriend van de familie.  Zolang ik nog zo weinig energie heb, hebben we dat gewoon nodig. 

Want als ik wel dat kleine beetje energie heb, dan wil ik dat ook aan positieve dingen kunnen besteden, en niet aan dat stomme schoonmaken.

Maar nu?

Na ongeveer 1,5 jaar geen poetsdoek in mijn eigen badkamer te hebben aangeraakt, was het vandaag zo ver! In 1 uur tijd heb ik alles ontkalkt, gepoetst en gedaan. En ik ben er echt trots op! Het is een overwinning, iets waar ik zo lang tegenaan hikte. 

En nee, ik ga dit nu niet elke week van mezelf verwachten. Tuurlijk is het wel de bedoeling dat ik het mij weer eigen maak. Maar zodra ik dingen van mijzelf verwacht, en het lukt niet, dan straf ik mezelf  (onbewust) met schuldgevoel en somberheid. Dus, als het volgende week weer lukt, dan ben ik even trots als vandaag. Weer een overwinning. Lukt het niet? Dan proberen we het de dag daarna, of daarna of daarna. En anders die week erop. 

Zolang ik het maar goed blijf vinden en dus vooral de minder goede dagen kan accepteren, alleen dan kan ik groeien. 

Antidepressiva 

Waar ik wel benieuwd naar ben, of dit komt omdat ik aan het minderen ben met antidepressiva? Hier moet ik wel wat meer over uitleggen, want mijn depressie is zeker niet over. 

Zoals de meeste wel weten, heb ik een grote blokkade voor/in mijn gevoel. En dan vooral mijn gevoel voor Léna, dat is er eigenlijk (bijna) niet geweest. Antidepressiva kan bij een depressie echt zo ontzettend goed helpen en gelukkig heeft het ook wel iets voor mij betekend. Alleen jammer genoeg had het niet heel veel effect. Omdat het nu toch (mede door therapie) best een stuk beter met mij gaat, is het best vreemd dat er niets verandert in mijn gevoel voor Léna. Hierdoor willen we nu mijn antidepressiva afbouwen. Kijken of mijn gevoel dan wel kan groeien. Dit is best een spannende stap. Vooral omdat je meestal de antidepressiva nog een behoorlijke tijd door moet slikken nadat je depressie over is. Ik stop ermee tijdens mijn depressie. Maar het is voor een goed doel! En ik, de psychiater en mijn psycholoog hebben er vertrouwen in. Nu bouw ik echt heel langzaam af, en heb ik nu 4 dagen een iets lagere dosis genomen. 

Zal dit nu al positief effect hebben, of is het puur toeval?