My friend Bekky

Toen ik 13 weken zwanger was, kreeg ik voor het eerst bekkenklachten. Het begon met pijnscheuten in m'n lies. Dat deed zo'n pijn dat ik altijd meteen moest gaan zitten, omdat ik dan niet meer kon lopen. Het duurde niet lang voordat ik last van mijn stuit kreeg. Lang zitten kon ik niet. Lang lopen kon ik niet. Een blokje om vaak al niet. Zelfs liggen in dezelfde houding brak na een tijdje op. Bukken kon niet pijnloos. Licht tillen ook niet en zelfs stofzuigen was een aanslag op mijn lijf. Ik vond het echt ontzettend moeilijk om hiermee om te gaan.

Ik kan goed luieren op de bank, hoor. Geef me wat te kanen en met een goede serie kom ik de bank voorlopig niet af. Maar ik ben ook iemand die graag bezig blijft. Ik moet regelmatig naar buiten en mezelf nuttig maken, anders word ik knetter.

Van de bekkentherapeut moest ik al vroeg in m'n zwangerschap om het uur even gaan liggen, ook op mijn werk. Daar deed men er niet moeilijk over, maar ik voelde me enorm bezwaard. Ik wilde geen speciale behandeling. Ik was zwanger, niet ziek.Ik kan me nog goed herinneren dat ik vaak dacht dat het allemaal wel weer over zou gaan na de bevalling. Alle bekkenoefeningen deed ik immers trouw. Dat ik dan zo nu en dan toch zo eigenwijs was om de trap te gaan stofzuigen, zou verder niets uitmaken. Dat ik met vriendinnen ging lunchen en veel te lang in dezelfde houding op een veel te harde stoel zat, zou er hoogstens voor zorgen dat ik diezelfde avond gestrekt lag.Maar helaas. Nadat ik bevallen was van Jake werden mijn klachten alleen maar erger. En dat was dramatisch, want Jake had verborgen reflux (waar we pas na 2 maanden achter kwamen) en moest hele dagen gedragen worden. In een notendop: ik was mentaal al naar de klote, maar dus daardoor ook lichamelijk.

Tot anderhalf jaar nadat Jake geboren was, volgde ik bekkentherapie. Het hielp, maar als ik een paar weken niet geweest was, begon alles weer opnieuw. Oefeningen moest ik echt elke dag doen om fysiek te kunnen blijven functioneren. Klinkt dramatisch, maar zo was het wel. En zó vermoeiend vond ik het. Elke keer die saaie kut oefeningen en dat misschien de rest van m'n leven. Lange wandelingen of activiteiten met vriendinnen afslaan, omdat mijn lichaam het niet aan kan. Mijn kind niet zomaar kunnen optillen, hem fysiek niet kunnen bijhouden. Alleen nog maar een zeester kunnen zijn (ja, zo'n zeester bedoel ik inderdaad). 

Ik sport nu ruim 5 weken 3 keer per week. Een boksprogramma, gewoon thuis. Sportschool is niets voor mij. Ik ben liever op mezelf, maar heb wel iemand nodig die het tempo erin houdt. Vooral om te voorkomen dat ik na 5 min met m'n reet op de bank ga uitpuffen om daar vervolgens per ongeluk te blijven hangen. Anyway. Sindsdien is de pijn weg en heb ik geen oefeningen meer hoeven doen! Ik realiseer me nu hoe belangrijk lichaamsbeweging is. Ik begon om m'n conditie op te bouwen en m'n pantat weer wat in shape te krijgen. Maar het doet zoveel meer voor me. Jarenlang was ik zo gemakkelijk en had ik altijd een excuus om niet te sporten. Nu heb ik mijn motivatie gevonden en ik ben zo blij en trots, dat ik dit gewoon met jullie moet delen!

Bye Bekky. Het is de hoogste tijd om afscheid van jou te nemen.