Morgen vliegen mama?

Weken van voorbereiding -mentaal dan-, paklijstjes, boekjes over vliegen en vliegtuigen en uiteindelijk een paar dagen voor onze geplande vakantie aan onze enthousiaste peuter vertelt dat we met het vliegtuig op vakantie gaan. Enthousiaster konden we haar niet krijgen. Vakantie. Vliegtuig. Verder dan kijken naar de lucht en een bezoekje Schiphol was ze nog niet -bewust- gekomen.

Afgelopen zondag. Mevrouw vroeg welke dag het was. Toen ik zei dat het zondag was, kwam de parmantige opmerking ‘dan gaan we vandaag vliegen’. En daar zat nou juist het pijnpunt. We gingen vandaag vliegen. Het vliegen ging niet door, de vakantie was geannuleerd. Oma van mama is er niet meer.

De hele week kwam het terug. Gaan we vandaag vliegen? Wanneer is de vakantie? Gaan we nog een keer vliegen? Kijk een vliegtuig, mag ik daarin mee?

Met veel geduld blijven we uitleggen dat het nu nog niet gaat gebeuren. Dat het heus wel een keer komt, maar niet nu. En al zou het over een paar weken zijn. In peutertijd is dat zo ongelofelijk lang dat ze het maar beter eerst vergeten kan.

Maar of dat lukt? Gisteravond bij het naar bed brengen vroeg ik ‘wat wil je morgen doen?’
‘Met het vliegtuig vliegen en op vakantie’ Was het stellige antwoord.