Momguilt... het blijft een struggle voor mij

Ik heb altijd gezegd - als ik een kind krijg wil ik niet fulltime werken meer. Ik wil er genoeg zijn voor mijn kind. Toen het eenmaal zover was bleek het allemaal wat ingewikkeld. Ik ging met zwangerschapsverlof toen ik werkte voor een grote organisatie, waar eigenlijk teveel gebeurde om 1 of 2 dagen afwezig te zijn. Ik leerde al gauw dat er niet altijd ruimte is voor ambitieuze vrouwen om bij een verandering in gezinssituatie parttime te werken. Het was ook complex, maar er was ook bijna niet over te praten vwb een passende oplossing. Ik heb me toen heel ellendig gevoeld. 

Ik had een zware herstelperiode achter de rug (lange bevalling, wat uiteindelijk een keizersnede werd, daarnaast een opvlamming van mijn chronische darmziekte, waarna ik weer flink aan de medicatie moest). Gelukkig verliep het herstel redelijk vlot en wilde ik weer aan het werk. Daar werd al gauw een voorstel gedaan om mij op een andere locatie en afdeling te plaatsen, waar ik eventueel wel parttime kon werken. Helaas bleek dit erg stressvol te zijn en moest ik toch vaak meer dan een uur in de auto zitten. Ik heb me laten overhalen, maar had al gauw flinke spijt. Ik ben bij die werkgever uiteindelijk na bijna 7 jaar werkplezier met een rotgevoel weggegaan. 

Maar het was tijd voor een nieuwe start bij een nieuwe werkgever waar wel ruimte was voor parttimers. Sindsdien was het nog steeds een zoektocht hoe ik mijn tijd en energie het beste kon verdelen over de hele week. Mijn zoontje ging een keer per week naar de opvang, een keer naar mijn ouders, de andere keer schoonouders. En dan twee dagen bij mij thuis. 

Toch voelde ik op een gegeven moment de behoefte om iets anders te willen doen. Ik dacht al langer na om voor mezelf te beginnen, maar dat is niet zonder risico. Ik had een heel plan bedacht om parttime te ondernemen incl. een thuisstudie om de juiste papieren te halen, om daarnaast wel te blijven werken. Man, man, man.. wat had ik onderschat dat je het leven niet altijd zo kunt plannen, zeker niet als ouder zijnde. Ik had het helemaal bedacht: een dag per week heb ik mijn zoontje, 20 uur per week werk ik, en de overige tijd besteed ik aan studie/marketing voor eigen bedrijf. 

Kleine kindjes, zeker in de eerste jaren, zijn vaak ziek. Ze moeten nog weerstand opbouwen. Dus wat gebeurde er, iedere keer was er weer een periode dat mijn zoontje iets had, waardoor ik hem thuis moest houden (ook op dagen dag ik thuis wat probeerde te werken in coronatijd). Vervolgens, ivm mijn lage weerstand door medicatie, werd ik zelf ziek steeds. En dan was er iets op werk, waardoor ik meer uur moest maken of de planning moest omgooien. Of in coronatijd moest mijn zoontje thuisblijven omdat hij coronagerelateerde klachten had. Ook bleek mijn zoontje qua karakter erg veel op mij te lijken. Ik keek vroeger altijd de kat uit de boom, was snel overprikkeld, gevoelig. Ik speelde wel met andere kindjes maar had ook echt behoefte aan rust en op mezelf zijn. Ik herken dat zo bij hem. Op de opvang duurde het wennen dan ook lang. Sinds hij twee keer per week gaat, is dat veel beter geworden. Inmiddels is mijn zoontje 2 jaar, hij wordt steeds socialer en is iets minder snel overprikkeld.

Als buitenstaander kun je denken 'hoe bedenk je dit? het is toch helemaal niet haalbaar?' - maar als ik om mij heen kijk lijkt iedereen zo succesvol en zonder problemen door deze tijden heen te fietsen. Zeker als ik zie dat moeders dit gewoon allemaal volhouden met meerdere kids in huis. 

Ik ben nu nog bezig met de zoektocht, en dat zal niet altijd perfect gaan. Maar ik heb wel ingezien dat ik niets perfect kan doen. Vaak loopt het anders dan je had gehoopt, en moet je keuzes maken. Wat ga ik laten vallen? Eventjes een keer in het huishouden de boel laten, of moet alles perse perfect opgeruimd en schoon? Even een dagje geen studie? Even wat vaker nee zeggen tegen collega's of familie?

De 'momguilt' voel ik wel heel erg, de laatste tijd. Soms gaat het een poosje heel goed, maar dan heeft mijn zoontje ineens wat vaker driftbuien, slaapt slecht, is hangerig. Dan krijg ik nog een opmerking vanuit de omgeving dat ik hem ook wel de hele week overal naartoe breng omdat ik zo druk ben. Dat dat ook niet goed is voor hem. Ik voel me dan zo rot. Ik let er nu extra op. Als ik zie aan mijn kind dat het iets teveel is geweest hou ik hem thuis of plan ik bewust even wat minder. Even weer terug naar rust in het huis. En twijfels of ik goed doe aan bepaalde dingen blijven ook altijd bestaan. Ik ben ook in gesprek met iemand om te kijken naar een manier om mijn leven iets rustiger te krijgen. Regelmaat, kruizen zetten in de agenda, nee zeggen, rust plannen, ontspanning. 

Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. Right? Ik heb respect voor moeders die het allemaal zo goed kunnen balanceren. I'm learning as I go..... 

Mocht je willen reageren, please be kind. Ik schrijf dit losjes van me af. Ik vind het fijn om mijn verhaal te delen.