Mom Guilt

Onze dochter Viënne is alweer 1,5 jaar oud. Waar blijft de tijd? Niet normaal. Stiekem moet ik wel lachen en betrap ik mijzelf op de clichés, die echt waar blijken te zijn. 

Na mijn verlof ben ik weer gaan werken. Niet meer fulltime, maar 4 dagen in de week. Ondanks de zorg voor Viënne is het aardig te combineren, maar toch merk ik dat ik mijzelf schuldig voel. Begrijp mij niet verkeerd. Ik voel me heel dankbaar dat ik de mogelijkheid heb om een dag minder te gaan werken, om een dag meer bij mijn dochter te kunnen zijn. Echt waar. En toch bekruipt het schuldgevoel mij toch. 

4x in de week sta ik op en moet ik Viënne wakker maken, doen we ons ochtend ritueeltje en begin ik haar te vertellen wat we die dag gaan doen. Of beter gezegd; wat zij die dag gaat doen.

 ''Ga je vandaag gezellig naar Oma?'', ''Ga je vandaag plezier maken bij Opa?''. ''Mamma gaat centjes verdienen''. Na zo'n 1,5 uur zijn we dus op pad. 's Avonds, na mijn werk haal ik haar op, gaan we naar huis, laat ik haar eventjes 'thuis komen' en breng ik haar naar bed. Daar zit ik dan, even later, na mijn dochter zo'n 3 van de 24 uur gezien te hebben. Het voelt heel naar. 

''Hoe kun je als moeder je kind nu maar 3 uur op een dag zien? Ik moet er toch voor haar zijn? Wat als ze pijn heeft, of verdriet? Dan heeft ze toch haar moeder nodig? Omdat ik 'lekker' aan het werk ben, moet zij 4 dagen in de week weg van huis. Moet zij eerder haar bedje uit. Loop ik met haar te leuren van de een naar de ander. Dit moet ik toch anders kunnen doen?''

Ik zou zeker niet naar het traditionele manier van leven willen hoor, waarbij de vrouw voor het huishouden en de kinderen is en de man zorgt dat er brood op de plank komt. Daarvoor ben ik niet gemaakt. Ik wil mijn eigen steentje bijdragen. Maar heb jij dat ook weleens? Dat dit gevoel je bekruipt? Dat die 'Mom Guilt' je ineens in haar tangen heeft en je moeilijk los laat?