Mogen wij jouw dochters zijn? Het vervolg

Kort geleden schreef ik een blog over de vraag die mijn oudste stelde aan mijn ( kersverse) grote liefde.

Terwijl we nog wakker aan het worden waren en de wekker erg zijn best deed ons in beweging te krijgen voor de dagelijkse verplichtingen werd de vraag gesteld. Zomaar, vanuit het niets, tussen de vragen over wat ze aan moest en of we gingen ontbijten. We waren overdonderd. Eigenlijk nog steeds.

Inmiddels zijn we een week of 2 verder. Grote liefde wordt alleen maar groter. Als in een film ontwikkelt onze relatie zich snel en vanzelfsprekend. Thuis is geen thuis meer. Thuis is bij hem. Leven uit een weekendtas. Een half uur reistijd naar school. Mijn huis is waar ik de uren uitzit dat de kinderen op school zijn, het noodzakelijke onderhoud pleeg en blij ben als ik de deur aan het einde van de middag weer dicht kan trekken op weg naar hem. Voor de kinderen is dit net zo.

Deze week hebben we twee nachten in ons eigen bed geslapen. 'Thuis' dus. Wat waren ze boos en teleurgesteld, ook zij willen hier liever niet zijn.  Het voelt niet meer thuis. Ik erger me aan de stilte. Ik erger me aan de mensen om me heen. De mensen in de straat zijn nooit 'mijn mensen'  geweest, maar het contrast lijkt met iedere dag dat ik er niet ben te groeien. Ik mis grote liefde. Ik mis zijn honden. Ik mis thuis. Ik mis de open haard waar we 's avonds uren voor zitten te praten. Ik mis het geschater van de kinderen als ze samen met de honden in de tuin spelen. Ik mis de keuken waarin ik eindelijk weer heerlijk kan koken, gewoon omdat alles werkt en er ruimte is. Het gebrek aan 'vrouwelijke' keukenapparatuur los ik op door het zelf mee te nemen vanuit het huis dat er alleen nog is om mijn spullen onderdak te geven. Ik mis de rust die de kinderen vinden en die maakt dat ze allebei gewoon slapen zonder 3 keer naar beneden te komen.

Vorige week hebben de kinderen heerlijk samen zitten knutselen om het gemis van grote liefde op te vullen. Samen maakten ze allerlei briefjes die met kilometers vrolijk plakband werden opgerold en dichtgeplakt. ' We hebben geheimpjes mama, mag jij niet zien!' werd me toevertrouwd. De briefjes werden vakkundig in een verdwaald cadeautasje gepropt en zorgvuldig werd het tasje opgeruimd toen er niets meer bijpaste.

Ongezien ging het tasje een paar dagen later mee richting grote liefde. Bijzonder hoe snel kinderen zo handig worden dat ze dingen mee kunnen nemen zonder dat je het door hebt. Bij aankomst was grote liefde nog niet thuis uit zijn werk, maar worden we vrolijk ontvangen door de honden. Ook zij zijn blij dat we er weer zijn.

De kinderen trekken hun kaplaarzen aan die inmiddels al niet meer heen en weer reizen en vliegen, samen met de honden, de tuin in. Ik ruim de meegebrachte boodschappen op en begin aan het eten.

Al snel komt grote liefde ook thuis. Hij geniet van het leven in huis, hij wordt niet alleen besprongen door de honden, maar ook door 2 kleine meisjes en stralend worden hun knuffels beantwoord. We zijn weer compleet.

De kinderen geven ons net een halve seconde om elkaar gedag te zeggen, maar dan moet toch echt het grote geheim ontrafeld worden. Het tasje met de rolletjes wordt tevoorschijn getoverd. ' Voor jou!'  roepen ze trots en stoppen het bij grote liefde in zijn handen. Tijd om zijn jas uit te trekken en te gaan zitten krijgt hij niet en lachend begint hij aan het eerste plakbandje te peuteren. Ik schuif hem een kop koffie onder zijn neus en terwijl ik met 1 oog nieuwsgierig volg wat er toch voor geheimpjes zijn ga ik verder met het eten.

Het een na het andere briefje wordt opengemaakt. Een hartje, een briefje met de tekst hoeveel ze van de hondjes houden, nog een hartje en nog een..  Iedere tekening en tekst wordt bewonderd en gewaardeerd. Alle briefjes worden zorgvuldig bewaard om er later een schilderij van te maken voor in de gang. Oudste dochterlief is heel duidelijk:' deze moet je als laatste bewaren!' en houdt 1 rolletje krampachtig vast. Na ontelbaar veel hartjes en vage teksten is het bewuste briefje aan de beurt. Nieuwsgierig geworden door haar stelligheid laat ik het eten voor wat het is en meng me in de drukte om te kijken wat nu echt het grote geheim is.

Het bewuste briefje is door schijnbaar een volledige rol hartjesplakband gesloten dus de spanning wordt nog verder opgebouwd. Grote liefde kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. ' Geen idee..'

Het plakband is op, het briefje wordt uitgerold en grote liefde leest. Zie ik hem slikken? Zijn wangen kleuren, dat kan niet missen. Hij pakt mijn meisjes vast en breekbaar hoor ik hem zeggen:' heel graag, ik wil niets liever..' Terwijl ze met zijn drietjes in een dikke knuffel zitten reikt hij mij het briefje aan.

' Wil jij onze fader sijn?'

We hoeven niet meer na te denken over het antwoord. De kinderen hebben besloten. Rationeel gezien is het misschien erg snel, maar gevoel heeft geen verstand. Dit weekend gaan we knopen doorhakken. De verhuisdozen staan klaar om gevuld te worden. Was ik na de scheiding zo gelukkig met mijn poppenhuisje, nu kunnen we niet wachten het achter ons te laten.

Een nieuw begin.. Met zijn viertjes.. Misschien al snel met zijn vijfjes, maar over dat vermoeden moet ik eerst grote liefde even inlichten vanavond...