Moet het dan altijd van een kant komen??

Ik vind het vrij normaal dat een relatie van twee kanten moet komen. Het is niet zo dat een van de twee alleen moet investeren en de ander alleen maar hoeft te ontvangen. Dit gaat gelukkig niet over mijn vriend hoor, maar over A (waar ik al eerder over geschreven heb, mijn tante).

De laatste keer dat ik iets van haar hoorde was ons ventje een maandje oud. Ze wilde weten of B (mijn nichtje) kon logeren en als dat niet kon wij eventueel konden oppassen tot middernacht. Ze snapte dan ook niet dat wij zeiden dat het niet kon omdat we nu twee kids hebben en wij al vroeg in bed liggen door de gebroken nachten. Verder heb ik niets meer van haar vernomen. Oké ik had ook niets meer laten horen, maar was het gewoon even beu om te worden gebruikt. De hele tijd niets horen alleen als ze iets van je moeten. Nou daar pas ik voor!

Echter kreeg ik van de week van mijn vader te horen dat ze het heel erg vond dat ze niets van me hoorde. Gelukkig staat mijn vader echt aan mijn kant en vroeg dan ook meteen of ik iets van haar gehoord had en niets had laten weten. Nou dat was dus niet zo. Ik heb nog een paar dagen gewacht en toen toch maar (voor de laatste keer) de stap (weer) gezet om contact te zoeken. Dit is echt de laatste keer dat ik die eerste stap zet. Dat A haar leven niet op de rit heeft is niet mijn probleem en ze zal zelf uit het dal moeten komen. Ik ben daarin niet de persoon om te helpen al hebben wij wel gezegd wat wij ervan vinden. Dat zorgt ook dat de afstand tussen ons steeds groter wordt. Als ze hier was of wij daar dan ging het altijd over haar problemen en dat mag best even maar niet de gehele tijd. Als ze er niets aan kan doen dan snap ik het maar er is voldoende aan te doen door knopen door te hakken, maar dat gebeurt niet.

De eerste stap is nu dus weer gezet. Wel voor de laatste keer. Ben benieuwd hoe het nu gaat lopen.