Moeke Vibes

Zó trots was ik, toen Viviènne met 4 weken onderzocht werd op het consultatiebureau. Al lachend lag ze in de armen van de arts en betrapte ik mezelf er op dat ik zat te stralen van trots. ‘ Jeetje, ik wordt dus echt zo’n moeke’, dacht ik bij mezelf.

(Een Moeke is in mijn vocabulaire een moeder wiens wereld volledig om haar kind(eren) draait en door overbezorgdheid verder nergens anders meer oog voor heeft.)

Moeke-vibes ook vandaag, toen ze haar eerste prikjes kreeg. Dagenlang spookte het al door mijn hoofd of ze er last van zou krijgen, hoe ze zou reageren op de prikjes zelf... terwijl ik me tegelijkertijd heel goed besef dat het gewoon iets is dat er bij hoort en waar ze doorheen moet. ‘Gut gut,’ dacht ik bij mezelf toen ik met lood in m’n overknee boots naar binnen liep, ‘ervaar ik het tóch een stuk intenser dan ik me altijd voorgesteld heb.’ Ik heb haar nog nooit zó zien en horen huilen toen de prikjes er eenmaal in zaten. Wat de verpleegkundige daarna nog vertelde, heb ik niet eens meer gehoord. Ook omdat Vie alles bij elkaar gilde, maar meer nog dat alles in mij haar wilde troosten.

Eenmaal thuis ging ze na de fles helemaal vrolijk en lachend naar bed, maar een paar uur later werd ze gillend en snikkend wakker. Voor het eerst een ontroostbaar meisje en waar ik van tevoren altijd gezegd heb dat ze er gewoon doorheen moet en uit moet zieken, ging ik nu compleet op moeke-instinct af. Dat gevoel dat je koste wat kost haar pijn en verdriet weg wil nemen, waardoor je bijna niet meer realistisch na kunt denken. Natuurlijk was ik vergeten om kinderparacetamol in huis te halen, dus toen na een uurtje samen liggen Vie weer rustig was, sprong ik halsoverkop de auto in om het in huis te halen. Ik vloog nog net niet over de dijk bij ons... Álles om te zorgen dat zij zich beter zou voelen, was mijn mindset.

Toen ik terug kwam was er niks aan de hand, ze lag nog heerlijk te slapen. Uiteindelijk heeft ze het nog niet eens nodig gehad en was ze na een lang slaapje niet zo verdrietig meer, er konden zelfs weer wat lachjes af. Nu vanaf de bank en een vanille latte in m’n hand, zijn mijn gemoederen weer bedaard en mijn standje moeke is weer op normaal niveau!