Moeite om mijn kleintje achter te laten

Mijn dochtertje achterlaten om iets voor mijzelf te doen vind ik nu 1 jaar na haar geboorte nog steeds lastig. Ik heb veel vertrouwen in mijn man en onze lieve familie. Maar toch voelt het gek om zonder mijn mini mensje weg te gaan. Mega mom guilt! 

Ik denk dat een van de redenen dat ik het zo moeilijk vind, is omdat wij elke dag samen doorbrengen. Als wij dan niet samen zijn voelt het alsof ik een deel van mijn lichaam mis. Voor sommige kan dit heel dramatisch overkomen maar het is een gevoel en dus heel erg persoonlijk. Ik weet dat het voor ons beide goed is om ook een keertje niet samen te zijn en misschien ben ik op een dag (wanneer ze naar de middelbare school gaat of zo😂) wel helemaal comfortable mee. Nee alle gekkigheid op een stokje. Ik ga natuurlijk wel naar vriendinnen zonder Fay of voor de lockdown ook lekker lunchen en uit eten, maar ik merk dat ik toch veel bij mijn hoofd bij haar ben. Misschien wordt dat met de jaren minder maar misschien hoort dat gewoon bij mij als persoon. Hoe dan ook geniet ik maar zoveel ik kan van onze momenten samen tot dat ze het niet meer cool vindt om met haar mama te zijn. 

Stiekem hoop ik dat zij ook als ze net zo oud is als dat ik ben toch altijd even wilt kroelen met haar mam want dat vind ik namelijk zelf ook nog steeds fijn om te doen bij mijn moeder. Alle clichés zijn namelijk waar en de tijd gaat al zo snel dus ik geniet dubbel en dwars van alle tijd samen.