Moederschap in het buitenland

Moederschap in het buitenland. Mijn verlangen om moeder te worden ontstond al in Nederland al 2,5 jaar voordat we naar Frankrijk verhuisde in 2022. Alleen duurde het maar en had ik na een lange periode van teleurstellingen de moed maar opgegeven. We besloten het los te laten en een nieuw avontuur aan te gaan in Zuid-Frankrijk. Nadat we dit besluit hadden genomen, besloot onze dochter die nu alweer 1,5 jaar oud is, toch maar naar de aarde te komen. Een leven in Frankrijk zag ze wel zitten... :) 

De zwangerschap verliep goed. Alleen in week 7 toen ik nog maar net zwanger was had ik een of andere allergische aanval waardoor ik naar het zieknhuis werd gestuurd omdat ik helemaal opzwol. Verder was het een zwangerschap van een leien dakje. De eerste 15 weken onder controle in Nederland bij een verloskundige die ik kende vanuit de workshops die ik gaf in Nederland en tijdens mijn werk voor Onatal en Zwangerenportaal. Daarna moest ik op zoek naar een verloskundige in Frankrijk. 

In mijn vorige blog schreef ik al over mijn bevalling in het ziekenhuis. Daarom besloot ik ook maar direct onder controle te gaan in het ziekenhuis. Na de bevalling heb ik ook nog een aantal nacontroles gehad daar. Dat voelde allemaal heel fijn. 

Het moederschap in het buitenland is enorm verrijkend. Maar op veel momenten voelt het ook alleen. Er zijn geen ouders om de hoek. En waar wij wonen, is er niet de mogelijkheid om even naar de buren te lopen. Dat is het plattelandse leven. Ik ben dus enorm op mezelf aangewezen. Mijn vriend en onze fantastische nounou (nanny in het frans). Maar soms zijn er van die dagen, dan voelt het zo alleen. Maar tegelijk voel ik de rust van de natuur om ons heen. Het is een herkenbaar patroon. Want ook toen ik in Duitsland en Bulgarije was kende ik momenten van eenzaamheid. Maar als moeder, van een jong kindje ben je toch nog meer op jezelf aangewezen. Ook al weet ik dat veel moeders deze gevoelens hebben. 

Het zijn keuzes geweest. Want Nederland was voor ons geen optie om te blijven. Ik voelde me daar al niet thuis sinds ik een tiener was. Ik droomde van een leven in het buitenland. En hoe dankbaar ik ook ben voor de plek waar we nu zijn. Soms verlang ik naar meer. Nog meer momenten van vrijheid. Even niet zorgen. Gewoon even zijn. Ook al zou ik geen moment van mijn kleine meisje willen missen. Die alleen tijd. Het zitten in een meditatie houding voor uren zonder gestoord te worden. Ik teken ervoor. 

Tegelijk kent deze periode ook zoveel bijzondere momenten. Mijn kleine peutertje die 2 talen door elkaar leert spreken. Die meer franse woordjes oprakelt van merci tot au revoir, tête, nez en le chat. De omschakeling van Frans naar Nederlands is razendsel. En nu nog niet eens twee jaar oud. In oktober wordt Ines 2. De tijd gaat zo snel. Ik ben zo benieuwd naar hoe dit verder gaat. Kindjes gaan hier vanaf 3 jaar al naar school. Dus de ruimte voor mezelf gaat er zeker komen. Daarnaast is er voor mij nu ruimte aan het ontstaan om zelf ook meer te integreren onder de 'fransen'. Want mijn focus lag eerst echt nog bij mijn kleintje. En nog niet heel erg onder de mensen zijn. 

De zomer komt eraan. Dat betekent een hoop mooie festiviteiten hier buiten in de natuur. Air b & b gasten en retreats voor moeders en kindjes. Daar kijk ik enorm naar uit. Dat geeft ook weer extra verbinding met mama's en kindjes. 

Wil je mij volgen? Hoe mijn avonturen in Frankrijk gaan, volg me dan hier - of op instagram itsjoycemol