Moedergevoel op moederdag

Eigenlijk was ik mijn verhaal in volgorde aan het schrijven. Ik merk alleen dat ik ook mijn gevoel van nu wil delen. Terwijl wij ontspannen op de camping zitten heb ik onderstaand stuk geschreven. Natuurlijk blijf ik ook mijn verhaal vertellen van toen naar nu, maar ik schrijf alleen wanneer dit goed voelt, en wanneer het mij iets brengt. Dus om overzicht te houden kan je aan de ondertitels zien of het over nu of een tijd terug gaat(Deel 1/2/3 of 'As we speak 1.0').

Ik kan me nog goed herinneren hoe wij vroeger moederdag vierden. Ik en mijn 2 zusjes gingen in onze pyjama’s op het bed van mijn ouders zitten met een (door papa) gemaakt moederdag-ontbijtje. Mama was altijd heel ‘verbaasd’. Dat is wat ik denk ik het aller leukste en spannendste vond van alles. Ze kreeg van ons zelfgemaakte knutselwerkjes, een beschilderde lieveheersbeestjes-steen en een prachtige tekening waar driehoek poppetjes met bezemstelen als armen op waren getekend. Ik wist al heel lang dat ik kinderen wou, en fantaseerde dan ook wel eens hoe mijn moederdag er later uit zou zien. Ik zou het ook in bed willen vieren met mijn kind(eren) in schattige pyjamaatjes. Want dat was echt een mooi moment wat mij altijd zal bijblijven.

Nu ben ik dan ook echt zelf moeder geworden, alleen gaat het niet zoals ik al die jaren van gedroomd heb. Zo ook moederdag. Ik kreeg op bed een moederdag-ontbijtje, een zelfgemaakt kunstwerk (met een beetje hulp van opa en oma) en een een leuk kussen met foto’s van mij en Léna erop. Hoe blij ik ook reageerde, en hoe mooi en lief ik het ook vond, het voelde niet goed. Ik was voor mijn gevoel geen moeder dus hoezo vieren wij moederdag? Ik heb een kind gebaard, en ik verzorg een kind, maar een moeder ben ik niet. Een moeder houdt van haar kind, wilt met haar spelen en wil haar de wereld laten zien. Ik heb liever dat Léna door iemand anders wordt verzorgd zodat ikzelf kan bijkomen. Welke moeder denkt nou zo over haar pasgeboren kindje?

Dit schuldgevoel en mijzelf bekritiseren blijft in verschillende vormen en maten terugkomen. Tijdens therapie vertellen ze mij dat elke moeder haar kind weleens achter het behang wilt plakken en dat dus heel normaal is tijdens de opvoeding. Nu kan ik dat ook wel begrijpen en relativeren. Het leven is niet altijd rozengeur en Wodka-Lime. Maar hoe vaak ik dit gevoel heb en bij mij de liefde voor mijn dochter ontbreekt, dat is niet normaal. Wat maakt mij dan wel een goede moeder? Dit hebben we tijdens therapie dan ook behandeld.

Verzorg ik mijn dochter goed? JAGeef ik haar eten en drinken? JAVoelt zij zich veilig bij mij? JATroost ik haar? JASpeel ik met haar? JAZorg ik dat ze veilig is? JAWanneer mij iets niet lukt, zorg ik dat iemand het van mij overneemt? JA

Dit hoort allemaal bij goed moederschap. Ik verwaarloos haar niet, ze krijgt alle aandacht die ze nodig heeft, eten en drinken krijgt ze in overvloed, ik zorg dat ze niet haar hoofd stoot of omvalt en geef haar knuffels en kusjes. Maar toch voelt het niet zoals hoe het hoort te voelen.

Een tijdje geleden mocht ik wel voor 3 minuten de liefde voor Léna voelen. Het was een klein moment tijdens het geven van de avondfles. Ze lag heerlijk bij me, en ik trok haar nog dichter tegen mij aan. Het was zo rustig en ze was zo kalm, dat er opeens een warm gevoel mij overspoelde. Ik genoot, van haar hoofdje, die mooie ogen, de warmte, maar vooral van dat ik haar mama was. Ik zorgde voor haar en dat deed ik bijzonder goed. Zij is afhankelijk van mij en ik zou haar tegen alles en iedereen beschermen. Maar na die 3 minuten sloeg het verdriet in. Het gemis naar dit Oh zo fijne gevoel. Het moedergevoel. Op dat moment was ze ongeveer 10 maanden. Dit was pas de tweede keer dat ik dit gevoel voor een paar minuutjes heb mogen ervaren.

Nadat ik dit moment had gedeeld op social media, kreeg ik enorm veel positieve en lieve berichtjes. ‘Dat ik dit gevoel moest vasthouden en moet koesteren. Dat ik de goede weg op was.’ Dit was zo tegenstrijdig met mijn eigen gevoel. Want ik was enorm verdrietig. Ik heb de hele avond als een klein kind zitten huilen en was ontroostbaar. Het enorme gemis, en het gevoel waar ik al zo lang voor vecht, nu weet ik weer welk gevoel ik echt mis, en dat ik het niet romantiseer, ik mis echt de liefde voor mijn kind. Gelukkig hebben de lieve woorden via social media die ik eerst niet begreep, mij veel goeds gedaan. Ze lieten mij namelijk herinneren hoe mooi die 3 minuten waren. Ik mag verdrietig zijn om het gemis, maar ik heb ook na een hele lange tijd wel van die 3 minuten mogen genieten. 

Na veel herhaling, teruglezen en veel praten met Tim en familie, kon ik het negatieve steeds meer los laten en het, voor zo lang dat gaat, ook een plekje geven.