Moederen in tijden van corona

Hoi, ik ben Letitia een 21 jarige mama. 

In augustus ben ik bevallen van mijn zoon George. Bijna mijn gehele zwangerschap was corona het nieuws en ook de angst. Ik was al sinds 4 weken van mijn zwangerschap thuis omdat dat op mijn werk de norm is om de gehele zwangerschap thuis te blijven wegens agressie en infectie gevaar. In het prille begin wisten enkel de hele dichtte mensen in onze omgeving van mijn zwangerschap. Toen ik het iedereen kon vertellen was daar corona. Ik wou shoppen met vriendinnen voor mijn baby en afspreken met familieleden, mijn zwangerschap met hun delen maar corona dacht daar anders over. Eerst baalde ik sterk maar daarna begon ik het zalig te vinden niets te moeten en in mijn baby cocon te kruipen. Ik kreeg een enorme nesteldrang en ging daarmee aan de slag. Wat ik het lastigste vond aan die tijd in de lockdown was dat de papa niet mee mocht naar de echo's. Ik vond dit heel erg want ik vind dat de papa's hier evenveel recht op hebben om te weten hoe het met hun kind gaat! Aan het einde van mijn zwangerschap was ik toch wat zenuwachtig om te bevallen in deze tijd. Ik was uitgerekend 23 augustus maar George besloot vroeger te komen. Op 11 augustus werden wij de trotste ouders van onze zoon George. In het ziekenhuis mocht geen bezoek komen en wat was ik hier stiekem heel blij om. Ik was lichamelijk kapot en was blij dat ik mij enkel kon concentreren op mijn gezin en de borstvoeding. Doordat alles zo rustig was was ik meer ontspannen om aan de borstvoeding te beginnen en met succes want wij zijn nog steeds bezig! Na 2 dagen gingen we naar huis en het was geen overompeling van bezoeken of mensen die naar ons toe wouden komen. Vele felicitaties kregen we wel via sociale media en post (gelukkig bestaat dit nog). Ik kon rustig herstellen en kroop in mijn veilige bubbel op mijn blauwe wolk. Grootouders kwamen wel op bezoek, meter en Peter.,enkele familieleden, vrienden en buren van op afstand of van achter het raam en in vond dit prima zo. Ik moest men kind niet delen,ik had een excuus om hem niet te laten vasthouden door iemand anders. Ik mocht er de eerste weken niet aan denken om men kind in iemand anders zen armen te geven. Na verloop van tijd gaf ik hem wel eens aan de grootouders en meter en peter. En toen kwam er lockdown nummer 2 die nu aan de gang is. George is nu bijna 3 maanden oud en wat vind ik het fijn om met hem te zijn en zoveel tijd met hem te hebben maar wat vind ik het steeds vervelender worden dat ik altijd met hem binnen moet zitten.Gek hoe ik eerst zo blij was dat hij alleen van ons was en dat ik hem zo dicht wou dat het soms leek alsof ik anderen van mij afduwde om hem niet te moeten delen. Maar nu zou ik niets liever willen dan dat ik met hem naar de oma's en opa's kan en hun kan laten genieten van zijn guitig lachje en zen lieve gebrabbel en vooral omdat iedereen nu wel een lach kan gebruiken! Ik vind het ook zo onwerkelijk dat George in deze tijden zal opgroeien. Nu hij ook ons begint te herkennen, zou hij ook zijn oma's en opa's kunnen herkennen maar helaas kan dat nu niet en straks moet hij zijn oma's en opa's van op een scherm leren kennen.. Alles is anders maar hij weet niet beter. Een wereld vol mondkapjes en grootouders op een scherm.. Meer mama's die hier mee struggelen? Hoe gaan jullie hier mee om?