Moeder kind huis. Postnatale depressie #4

Samen met Bart kijk ik een serie via netflix. "Schat is er iets?" Ik kijk verward op. "Uhm nee het gaat wel." "Je kijkt zo somber." "Ja zo voel ik me ook, maar het gaat wel."

Wat er daadwerkelijk was durf ik hem niet eens te vertellen. Ik droomde vannacht namelijk dat ik me zo somber voelde dat ik per direct hulp wilde. Ik belde het psychologisch centrum maar die vertelde dat ik langs het kantoor moest gaan. Ik laad b in de auto en ga richting het psychologisch centrum. Moeite met de auto parkeren. Dan maar een stukje verder weg met haast loop ik naar het centrum. Ik sluit aan bij een mega rij met allemaal mensen die ook hulp nodig hebben. Eindelijk ben ik aan de beurt, ik heb echt nu hulp nodig. Ja mevrouw de wachttijd is 2 maanden. Huilend smeek ik om hulp, mevrouw ik heb echt nu hulp nodig. Na dat ik ben weg gestuurd met de boodschap dat ik het maar moet uitzoeken schrik ik me dood. Waar is b. Waar is mijn baby. Rennend naar de auto zie ik B in de auto zitten, huilend! Ik ga snel naar huis, waardeloos ben ik. Ik vergeet mijn baby in de auto, ik krijg geen hulp. Ik rij naar huis en elke boom die voorbij zoeft heeft mijn aandacht. Dan word ik wakker huilend en zwetend. Stap uit bed en kijk stiekem in het kamertje van b. Gelukkig! Hij is veilig.

het was weer tijd voor mijn wekelijkse dokter bezoek. Ik zit nu ongeveer 4 weken aan de anti depri. 

Ik loop binnen bij mijn lieve dokter. Ze kijkt me aan en legt haar hand op haar eigen wang. En zegt niks. "Ja ik zie bleek ik weet het." "Ja en je wallen" zegt ze dan. Ze gaat zitten en zegt nog steeds niks. Ik word er wat ongemakkelijk van, "ja het gaat niet echt beter" zeg ik om de stilte te verbreken. 

"Je slaapt nog steeds slecht en eet nog steeds niks?" "Klopt" zeg ik rustig. "Ik heb gewoon geen trek en slaap nog steeds een paar uurtjes per nacht." "En hoe gaat het met de somberheid?" "Ja, uhm ik zit weer even in een dip. Over het algemeen gaat het wel." "Hmm maar het gaat bij jou wel goed als het niet slecht gaat?" "Ja klopt wat je zegt ik kan niet echt zeggen dat ik dagen heb die ik lachend door kom nee. Over het algemeen gaat het wel, zolang ik maar niks moet. Maar vera waar houdt het op, overal waar ik kijk is het donker maar hoe diep moet ik nog gaan om de bodem te bereiken zeg maar." Zeg ik bij a wanhopig "Want als ik nou afgelopen vier weken pak. Gaat het niet echt beter, ook niet slechter maar zeker niet beter, maar hoever gaat het."

"Goed dat je het zelf aangeeft, ik heb hierover nagedacht en het lijkt me verstandig dat ik overleg met een psycholoog specialist postnatale depressies voor volgende stappen, maar alleen met jou toestemming." "Ja graag want ik ben zo bang voor wat er nog komen gaat."Ik vertel haar met schaamte mijn droom. Ik ben zo bang dat ik ingehaald word door de depressie." De dokter knikt, "Sandra dat is precies waar ik ook bang voor ben, want als je nu psychologisch hulp start krijg je 1 keer in de week een uurtje om te praten maar misschien heb je intensievere hulp nodig. Zullen we afspreken dat ik een specialist ga vragen wat volgende stappen zijn, dat jij je alvast iets verdiept in moeder kind huis."

Met die woorden stap ik in de auto, ik kijk in de binnenspiegel en vraag mezelf hardop af wat er allemaal gebeurt met me.

- al mijn blogs zijn geschreven tijdens dat dit daadwerkelijk met me gebeurt. Alles is dan ook geschreven hoe ik alles beleef en zie, dit kan afwijken van hoe het echt is. Ook kan ik natuurlijk niet alles in een blog neer zetten waardoor er soms dingen kunnen missen -

Zijn er mama's die nu ook een postnatale depressie hebben?