Moedeloos

Moedeloos, zo kan ik mij vaak voelen. Moedeloos, gefrustreerd, wanhopig en verdrietig

Je doet je best als een ouder. Je wilt het beste voor je kind(eren) en daar werk je hard voor. Niet alleen om ze financiële zekerheid te bieden, niet alleen dat ze het leuk en gezellig hebben. Maar je werkt ook hard aan je zelf, althans zo ben ik.

Ik wil alle generatie trauma’s verwerken/verbreken, ik wil niet dat mijn kinderen ze gaan mee dragen in hun leven zoals ik dat heb moeten doen. Daarvoor moet ik kei en keihard werken aan mijzelf. Ik moet mij blijven ontwikkelen, mijzelf blijven confronteren met gedachtes, gevoelens en gedragingen van mijzelf, dus nee geen tunnelvisie, geen oogkleppen op.

Dat is heel zwaar, vermoeiend en natuurlijk confronterend. Vooral wanneer je merkt dat het in praktijk niet altijd werkt. Dat voelt als een klap in je gezicht, nee een stomp in je maag. Waar doe ik het dan voor? Dat vraag ik mij vaak dan af. Waarom doe ik zoveel moeite en vecht ik zo hard als ik telkens weer met mijn kop tegen een muur kom.

Je wilt niet je kinderen opvoeden zoals je zelf bent opgevoed. Je wilt meegroeien en ontwikkelen als mens, vrouw en ouder. Elke keer als je eventjes denkt: oh het gaat toch niet slecht, BAM 💥 en er is weer iets aan de hand.

Ja ,I know ..fases fases fases. Maar eerlijk is eerlijk, elk kind is natuurlijk anders. Maar ik weet wel dat mijn kinderen niet de makkelijkste zijn en zeker ook niet de moeilijkste. Er kan gezegd worden: “ja het ligt aan de ouders, je voed je kind niet goed op. “ ja dat kan deels waar zijn, maar het heeft ook met de karakter van je kind te maken. Als ene kind rustig en kalm is, kan je veel meer bij doen dan bij een kind die temperamentvol is en een sterke eigen wil heeft , of zelfs bij een kind die erg prikkel gevoelig is. Je kan niet alles altijd de schuld van de ouder geven noch de kind.

Ouderschap is without a doubt een van de zwaarste dingen dat je kan doen in je leven. Ja,het heeft heel veel mooie en bijzondere kanten, maar dat neemt niet weg dat het soms ook gewoon reete zwaar, verdrietig , enorme schuldgevoelens en frusterend is.

Ik merk ook laatste tijd dat ik er mee zit dat Armin zo sterk zich uit dat hij papa liever en leuker vindt. Het zal wel met mijn trauma’s te maken hebben, maar het voelt enorm afwijzend. Ja , ik voel me afgewezen door mijn zoon van 5. Alsof ik niet goed genoeg ben. Ondanks ik letterlijk alles voor ze doe en geef ondanks mijn eigen situatie. Ik voel mij de bad cop en papa is de good cop.

Ergens begrijp ik ook wel dat het een kind is en niet betekend dat hij niet van mij houd. Maar het doet wel pijn.